Half juni krijg ik – kort achter elkaar – twee TIA’s. Zo’n miniberoerte is niet wereldschokkend, maar vereist directe en adequate follow-up en dat ontbrak in mijn geval. En er is iets te verbeteren aan het huidige Nederlandse verzekeringssysteem, dat van toepassing is op Nederlanders, die langdurig in Portugal verblijven, maar ingeschreven zijn bij het Basisregistratie Personen (BRP).
Door gastcolumnist Joost Smulders
Wat jullie nu gaan lezen, is mijn ervaring nadat ik ‘geplaagd’ ben door twee TIA’s. Ik zeg dus niet, en ik herhaal: niet, dat de zorg in Portugal overal en altijd slecht is.
Op 16 juni ’s middags zat ik voor de tv een EK-voetbalwedstrijd te kijken. Op enig moment merkte ik dat mijn rechterbeen en –arm niet goed meer functioneerden. Ik zag dubbel en kon amper meer praten.
112
Els, mijn vrouw, belt onmiddellijk 112 en al snel arriveert de ambulance uit Cernache do Bonjardim bij ons huis in Mendeira. Inmiddels heb ik een tweede TIA te ‘pakken’. Ik word snel in de ambulance geschoven. Daarna volgt langdurig overleg met de centrale en wordt besloten dat ik voor nader onderzoek naar het universiteitsziekenhuis CHUC in Coimbra, 80 km verderop, moet worden gebracht. Ik arriveer tegen 17.00 uur op de Eerste Hulp, word al snel aan het infuus gelegd en een dokter doet haastig een algemeen onderzoek.
Eerste Hulp
Dan begint het wachten. Niemand heeft of neemt de tijd om mij uit te leggen hoe nu verder. Ik krijg niet te eten noch te drinken. Middernacht word ik plotseling naar een scanapparaat gebracht. Verplegers rennen heen en weer. Het is stervensdruk op de Eerste Hulp. De bedden staan twee rijen dik, zo dicht bij elkaar dat ik mijn beide buurmannen een hand kan geven.
Was corona de schuldige van deze totale ontreddering?
Wat is een TIA?
Een halfuur later komt een arts met het resultaat van de scan: er is geen sprake van hersenbeschadiging, wel is uitvoeriger onderzoek nodig naar de ‘afwijkende waarnemingen’ in de halsslagader. De diagnose luidt: een TIA. Bloedpropjes belemmeren tijdelijk de doorbloeding naar mijn hersenen. De dokter zegt dat ik 24 uur ter observatie in het ziekenhuis moet blijven. Er zijn geen bedden, dus moet ik in die ‘heksenketel’, in het volle tl-licht, blijven wachten.
Els had contact met onze oudste dochter gehad. Zij is geen arts, maar heeft wel medicijnen gestudeerd en is nu werkzaam als epidemioloog in Parijs. Gezien het ziektebeeld zou volgens haar, een observatieperiode van 48 uur standaard moeten zijn.
Zoek het maar uit!
De volgende ochtend, om 08.45 uur, verschijnt een jonge arts. Zij vertelt me dat ik naar huis mag. Ik ben juist in telefonisch gesprek met Els, die mij op de hoogte brengt van het medische advies van onze dochter, dus ik geef de mobiel snel door aan de arts, zodat mijn vrouw met haar kan overleggen of ik niet naar een ander ziekenhuis overgeplaatst kan worden. De reactie van de arts is shocking. “Mevrouw wij hebben gedaan wat moest en meer kunnen we nu niet doen. Uw man moet hier weg.” Zichtbaar boos smijt zij de papieren op mijn bed en zegt:”Mijn dienst zit erop.”
Gelukkig kan ik van een van haar collegae een ontslagbrief krijgen en om half tien, 15 uur na mijn spoedopname, sta ik weer op straat en moet op zoek naar een taxi richting huis.
Niet mijn pakkie-an
In de ontslagbrief stond nauwkeurig vermeld wat er onderzocht was en de resultaten daarvan. Ook stond erin vermeld dat nader onderzoek nodig was, bij voorkeur vóór half juli. Dit betrof diverse echo’s, een Holter- en een bloedonderzoek en een vervolgafspraak. Hiervoor zou ik een schriftelijke uitnodiging ontvangen en die kreeg ik inderdaad, maar het ging om afspraken ver weg ergens half oktober en de onderzoeken moesten door een huisarts worden aangevraagd. Wij hebben een huisarts, maar zij is al acht maanden met ziekteverlof en een vervangende arts is er niet.
Gelukkig kan ik door tussenkomst van een Portugese vriend een afspraak maken met een particuliere arts, die verwijsbrieven voor vier onderzoeken schrijft en daarvoor een rekening van 50 euro presenteert. Als ik hem vraag waar ik die onderzoeken kan laten doen, kijkt hij wazig. “Bel iemand en maak een afspraak”, herhaalt hij. Het was duidelijk zijn pakkie-an niet.
Nog steeds niet doordrongen van de ernst van de situatie begin ik een volgend belrondje naar ziekenhuizen met de vraag of bij hen dit soort onderzoeken kan worden gedaan. Al snel blijkt het onmogelijk om alle onderzoeken op redelijke termijn in één ziekenhuis te laten doen. De enige mogelijkheid is een onderzoek in Hospital da Luz in Coimbra, één in het CUF en één in Cernache.
De ANWB denkt vooral niet met u mee
De VGZ, zo blijkt, heeft hun alarmnummerdienst overgedragen aan de ANWB. Ik staak mijn vruchteloze pogingen om de onderzoeken bij één ziekenhuis onder te brengen eventjes, omdat een schijnbaar aardige mevrouw van de ANWB aanbiedt om te helpen, omdat zij doelgerichter zou kunnen zoeken. Na enkele dagen echter, belt een heel wat minder vriendelijke ANWB-persoon op om te zeggen dat ze niet kunnen helpen, omdat zij ten eerste niet weten hoe de gezondheidszorg in Portugal is geregeld is en ten tweede geen idee hebben van de coronasituatie in Lissabon, want dat Lissabon de enige plek is waar ik het moet proberen, dat staat volgens de ANWB als een paal boven water. Dat Lissabon in juni en juli, door de pandemie, bijna volledig geïsoleerd leeft van de buitenwereld, lijkt bij de ANWB niet bekend te zijn. Ook word ik dringend verzocht om het ontslagbewijs van het ziekenhuis in Coimbra op te sturen, want dat ontbreekt nog in het dossier. Ik had dit op verzoek al twee keer gestuurd, maar desondanks was mijn dossier nog steeds niet compleet. Diezelfde mevrouw vertelde mij een paar dagen later dat ze mijn dossier niet met mijn verzekeraar zouden delen in verband met de privacywetgeving (AVG). Bovendien was mijn dossier eigendom van de ANWB, voegde ze er doodleuk aan toe.
Terug naar af
Een vriend van mijn dochter is arts bij VGZ en die weet hoe ik in direct contact kom met het VGZ Buitenland Team. We zijn hoopvol, maar helaas, ondanks een uiterst meedenkende en meelevende medewerker was de bureaucratie te verwarrend en te verlammend. Terug naar af. Mijn huisarts in Nederland belde regelmatig, ook tijdens haar vakantie en besprak dan uitvoerig de situatie. Ze raadpleegde twee neurologen en die oordeelden beiden dat ik snel geopereerd moest worden. Jammer genoeg mocht ik niet naar Nederland vliegen.
Inmiddels zijn de resultaten van het vervolgonderzoek bekend, maar artsen vinden dat ze niet bevoegd zijn om er uitspraak over te doen, dus we moesten op zoek naar een neuroloog. We moesten opnieuw stad en land afbellen om op korte termijn zo’n arts te vinden.
Bij de CUF in Coimbra heb ik beet. Gewapend met de onderzoeksresultaten ga ik op zaterdag 17 juli naar dr. Paulo Simões Coelho. Hij neemt ruim de tijd om alle informatie te bekijken en concludeert dat ik binnen veertien dagen na de spoedopname geopereerd had moeten worden. Eén van de onderzoeken is volgens hem niet nauwkeurig genoeg en moet door een meer gespecialiseerde arts in Porto worden herhaald. Hij geeft mij de naam van een (CUF-)vaatchirurg die hij bijzonder competent acht en een paar papiertjes met balpen voorzien van het woord ‘urgent’.
Spelen met vuur
Maar een afspraak plannen bij de collega in Porto, daar kan hij mij niet mee helpen. Op 29 juli gaan we naar Porto voor onderzoek en op 4 augustus is daarvan het resultaat al binnen. Nu moet ik een afspraak maken met de bejubelde vaatchirurg. Van zijn secretaresse hoor ik dat hij met vakantie is en dat zij een consult kan inplannen voor de maand december. Als ik haar zeg dat mijn situatie uiterst urgent is, zegt ze dat zij niet anders kan regelen, maar dat ze wel wil kijken om te zien of een andere arts/chirurg wellicht iets kan betekenen. En dat blijkt het geval. Dan gaat het snel. De volgende dag zit ik tegenover dr. Madalena Romero van het CUF Santarém. Zij bestudeert het papierwerk, doet nog een extra echootje en binnen 10 minuten beslist zij dat ik zo vlug mogelijk onder het mes moet. Want zegt ze, gezien de aard van de stenose en de turbulentie in de slagader schat ik dat je tussen 16 juni en nu 40% kans loopt om te overlijden. Dat is schrikken, dat snap je.
Nog meer bureaucratie
“Er is nog een klein probleempje dokter”, zeg ik. Mijn Nederlandse zorgverzekeraar VGZ is inmiddels van mening dat er geen sprake meer is van een ‘niet geplande ingreep’ en wil daarom vooraf een kostenraming. Om die onzin voor te zijn, besluit dr. Romero mij te opereren op kosten van de Portugese staat maar dan wel in een ander ziekenhuis. Ik informeer de VGZ en de ANWB (want de VGZ staat daarop) hierover.
Op de maandag voorafgaande aan de operatie werd ik andermaal door een medewerker van de ANWB gebeld (steevast op het verkeerde nummer) met het bericht dat zij de operatie geregeld hebben. Onzin natuurlijk, want dat deed ik zelf en waar en wanneer de operatie zal plaatsvinden, dat wist hij dan ook niet.
Op de maandag regel ik de administratieve formaliteiten met het Hospital Distrital Santarém, op dinsdag word ik opgenomen en woensdag 11 augustus, bij het krieken van de dag, lig ik op de operatietafel in een gloednieuw operatieblok. Na een geslaagde operatie moet ik nog 30 uur op de recent gerenoveerde en van alle moderne snufjes voorziene ic-afdeling blijven. Dan ga ik naar een gedateerde verpleegafdeling, waar ik uitstekende zorg krijg.
Regels zijn regels
Zorgverzekeraars eisen dat nota’s in het Nederlands of in Duits, Engels, Frans of Spaans worden opgesteld. Ik heb aan de diverse Portugese zorgverleners gevraagd of zij hun factuur in een van bovenstaande talen konden (laten) opstellen, maar die waren daartoe niet bereid of konden dat niet regelen. Ik moest dus een ‘beëdigd vertaler’ (overigens een beroep en begrip dat onbekend is in Portugal) zoeken om een Nederlandse vertaling te laten maken. Deze vertalingen moesten ‘afgestempeld’ worden door een notaris en daarna kon het papierwerk door naar de VGZ.
Ik hoop het niet, maar mocht mij zoiets nog eens overkomen, dan laat ik mij linea recta naar een privékliniek brengen. Ik ga nu op zoek naar een zorgverzekeraar die over een goede alarmprocedure + protocol beschikt.
Ik niet maar jij
Ik heb de VGZ op de hoogte gebracht van mijn nare ervaring met de ANWB. Hun reactie was “Ja, we hadden al contact met de ANWB. Wij zijn echter niet verantwoordelijk noch aansprakelijk voor het handelen van de ANWB.”
Snap ik dit? Valt dit niet onder aansprakelijkheidsrecht dat in Europa geldt?
Ik heb inmiddels een klacht ingediend bij de SKGZ (Stichting Klachten en Geschillen Zorgverzekering) en ze voorzien van een kopie van de totale mailwisseling tussen mij, de ANWB en de VGZ.
Eind goed, al goed
Gelukkig gaat het weer beter met me. Naast de negatieve ervaringen heb ik ook veel moois ervaren. Alle lof gaat naar Els, die honderden kilometers door Portugal voor en met mij heeft gereden. En ik ben ik blij met de steun van mijn Nederlandse huisarts Claudia Verheijen en met het kordate optreden van dr. Paulo Simões Coelho. Niet in de laatste plaats dank ik dr. Madalena Romero en haar team voor een succesvolle operatie en het verplegende personeel dat zijn uiterste best deed om mijn ziekenhuisopname (met name de ic) zo aangenaam mogelijk te maken.
Ik dank mijn kinderen, kleinkinderen en vrienden voor hun betrokkenheid en bemoedigende woorden.
Joost Smulders is jarenlang Technisch Directeur geweest bij chemische bedrijven als Alabastine en Soudal NV. Els en Joost zijn absoluut fan van Portugal en de Portugezen sinds 1995. Ze kochten een huis in het district Coimbra in 2003 en kwamen er elk jaar met de vakanties. Vanaf 2009 wonen ze bijna permanent in Portugal. De samensmelting met hun nieuwe land is uitstekend verlopen. Beiden spreken zeer goed Portugees.
Oef, wat een drama. Het ontbrak aan empathie bij de (mede)Nederlanders. Dit lijkt op onpersoonlijke, incompetente medewerkers en bureaucratie. In dit moderne technische tijdperk waarin wij leven, is er altijd iemand die iemand kent die weer iemand kent die wat zou kunnen betekenen. In jullie geval was het gedeeltelijk gelukt. Gelukkig waren jullie uiteindelijk goed geholpen door mensen die weten hoe het hoort te zijn.
Ik wens jullie heel veel geluk en gezondheid verder in Portugal.
Gefeliciteerd Joost, dat je dit onverkwikkelijke ‘avontuur’ hebt overleefd.
Hoe zou het een van je Portugese buren zijn vergaan, zo vraag ik me af, iemand zonder ‘Els’ en de vele behulpzame relaties die bij jou tenslotte hebben geleid tot een adequate behandeling. Heb jij daar zicht op?
De Portugese ‘buren’ wachten doorgaans gelaten. Dat betekent dat de statistieken omtrent mortaliteit als gevolg van hart- en vaatziekten minder gunstig zijn dan in NL. Toch is er veel verbeterd vlgs diezelfde statistiek. In de periode 2014-2017 daalde Portugal in het Europese overzicht tot nog maar enkele plaatsen boven Nederland, dus positief. Saillant detail: de techniek van de operatie zoals ik die onderging is ontwikkeld in Portugal en wordt elders in Europa ook toegepast. Aan kundigheid dus geen gebrek. Mijn idee is dat wanneer ik in eerste instantie een andere arts getroffen had en een minder druk ziekenhuis, alles vlot zou zijn verlopen. Mijn grote ergernis betreft het optreden en de ondeskundigheid van de ANWB in combinatie met de zorgverzekeraar.
Ook wij wonen al vanaf 1996 definitief in Portugal. Zelf reis ik nog elke maand naar Nederland voor zaken en ik heb daar nog een particuliere zorgverzekering, kost me een hoop geld maar ik neem het risico niet. In november 2019 is mijn vrouw gevallen en brak haar heup. In eerste instantie heb ik haar naar een particuliere (onderzoeks)kliniek gebracht die de gebroken heup constateerde, het was in het weekend en avond en er werden mensen gewoon opgeroepen om een foto etc. te maken. Van daar werd mijn vrouw naar het ziekenhuis in Aveiro gebracht waar we hetzelfde meemaakten als de schrijver aangeeft, overvolle wachtruimte, gelegen op een brancard en om ca. 01.00 uur werd er eindelijk een foto gemaakt, even later bleek die niet goed te zijn en moest er een nieuwe foto gemaakt worden. Toen ik om ca. 02.30 uur om de uitslag vroeg, bleek iedereen naar huis te zijn. Mijn vrouw bleef maar liggen op die brancard en pas na 2 dagen kreeg ze een eigen bed maar werd nog steeds niet geopereerd. Ik ben toen vreselijk tekeer gegaan, heb de ambassade ingeschakeld middels een mail en een kopie daarvan laten zien aan het ziekenhuis. De ambassade herkende het probleem en nam contact op met het ziekenhuis dat aangaf geen gelegenheid te hebben (alle lof voor de ambassade overigens!). Ik heb toen in het bijzijn van het ziekenhuis mijn advocaat gebeld en gesteld dat als ze nu niet direct geopereerd zou worden ik haar naar een particulier ziekenhuis zou laten brengen en vervolgens een procedure zou opstarten om alle kosten op het ziekenhuis te verhalen waartoe ik mijn advocaat dus al informeerde en opdracht gaf maatregelen te treffen met het livro de reclamações. Dat hielp! Binnen 2 uur werd mijn vrouw toen wel geopereerd. Echter in tegenstelling tot wat in Nederland gebruikelijk is dat vrij snel na de operatie begonnen wordt met de revalidatie, liet men mijn vrouw een week gewoon liggen, geen enkele oefening of wat dan ook. Na een week moest ze het bed vrijmaken en ik moest maar regelen hoe ze naar huis kwam, een ziekenauto was niet ter beschikking. Na weer een grote mond ging men toch maar bellen en uiteindelijk is mijn vrouw met een wrakke, hobbelige oude ziekenauto naar huis gebracht, de kosten moest ik maar regelen met de bestuurster van die kar. Nazorg werd niet gegeven, we hebben particuliere verdere verzorging ingeschakeld want uiteraard moest mijn vrouw elke dag een prik hebben en moest van alles worden onderzocht en moest de wond worden verzorgd. Nee, praat me niet over ziekenzorg op basis van de caixa, als ik afspreek bij de posto médico om 10.00 uur mag ik blij zijn als we om ca. 11.30 aan de beurt zijn, ook als ik refereer aan de afspraak, je hebt maar te wachten. Het ziekenhuis in Coimbra is inmiddels befaamd om zijn enorm wachttijden van soms meer dan 4 uur. Godzijdank is er nu vlakbij een particuliere kliniek geopend en daar gaan we naar toe, is er iets dan melden we ons daar en worden we stipt op tijd geholpen, we prijzen ons gelukkig dat we dat kunnen betalen. Portugal is een fantastisch land om in te wonen en te leven, wij wonen in de Bairrada-streek, maar de Portugezen kijken nog te zeer op tegen alles wat een titel heeft als senhor doutor, senhor médico enz. En de dames en heren medici hebben doorgaans nog ‘de neus teveel omhoog’. Toch willen we hier oud worden (zijn beiden in de 70) want als ik lees wat in Nederland allemaal loos is… Misschien maak ik me niet geliefd met mijn verhaal hier maar het is dus wel wat er gebeurd is zonder enige vorm van overdrijven. Voor iedereen gezondheid en geniet van het leven in Portugal.
Ik begrijp jouw verhaal heel goed. Het is goed dat je het benoemt. Sommige mensen zeggen dan al snel dat je dan maar niet in Portugal moet gaan wonen. Zo frustrerend👍
Joost, wat een geluk dat je dit verhaal na kan vertellen, maar het is wel droevig hoe er met je omgegaan is.
Wij hebben trouwens ook slechte ervaringen met de ANWB.Mijn man had eind november een plekje op zijn lip dat hij niet vertrouwde en wilde naar Hospital da Luz . De alarmcentrale gebeld en doorverwezen naar de ANWB. Conform de betaling in Nederland mocht hij ernaar laten kijken. Het bleek lipkanker te zijn. Na de behandelingen de rekening bij UNIVE ingediend. Eerst moesten die vertaald worden in het Nederlands. Veel gedoe en extra kosten. UNIVE wilde echter niet betalen, want bij de ANWB konden ze niet achterhalen dat wij gebeld hadden. Er was daar geen enkel bewijs van. Het was hun woord tegen het onze en wij trokken aan het kortste eind.
In de eerste plaats gelukgewenst met uw huidige toestand.
Helaas met VGZ/Univé exact dezelfde problemen ondervonden. Een hoog “Befehl ist Befehl”-gehalte, waarbij vergoedingen opeens stopten na enkele jaren wel vergoedingen. Gelukkig vertaalt een BIG geregistreerde arts nu alle onderzoeken en recepten; e.a. kostte mij wel enkele duizendjes.
T.a.v. het grote hospitaal in Portimão gebeurde – 9 jaar geleden – dezelfde ellendige benadering toen ik mijzelf met overjarige champignonsoep vergiftigde. Razendsnel na verzekeringskaartje afgegeven aan de monitor, bandje om, dat toonde dat ik niet in direct levensgevaar verkeerde en daarna 24 uur “opgesloten” tussen tientallen mensen met rode groene en oranje bandjes die van een hogere verdieping permanent in de gaten werden gehouden; op gammele plastic tuinstoeltjes, 3 of 4 oude vuile stretchers en een stuk of 8 niet al te frisse lakens voor de hele zaal, geen water of eten of iets anders gekregen, totdat een Portugese vriend die mij miste mij na 36 uur eruit haalde. Vorig jaar, nadat ik de 80 passeerde, merkte ik op dat de 2 begeleidende specialisten minder interesse tonen, kortere minder intensieve checks doen, behalve op snel wat herhalingsrecepten uitschrijven na. Overigens dit beeld is al de laatste 5-10 jaar niet zo verschillend met Nederland. Om af te ronden: Ik verblijf met heel erg veel plezier halfjaarlijks in Portugal en leef er in alle gemoedsrust om op eigen kracht gezond te moeten blijven, aangezien ik in Nederland niet eens een huisarts kan vinden in de plaats waar mijn vrouw haar appartement heeft. Het gaat zoals het is. Movere est vivere!
Wij zijn in 1995 uit Nederland vertrokken en hebben in diverse landen gewoond, per 1 december worden we resident in Portugal. Wij hebben een aantal, redelijk lichte medische aandoeningen gehad. Alles verholpen in privéklinieken met een verzekeringsdekking van OOM buitenland verzekeringen, nooit enig probleem omtrent vergoeding gehad en de hulp in privéklinieken is fantastisch geweest. Wij hebben ons inmiddels in laten schrijven bij HPASAUDE en verwachten daar zonder problemen geholpen te worden.
Je gunt het niemand wat Joost is overkomen. En dan te bedenken dat veel Nederlandse ouderen en 50-minners – ooit naar Portugal koers gezet voor ‘het goede, Lusitaanse joie de vivre’ – nu op de drempel staan of er inmiddels noodgedwongen al overheen zijn gestapt, van een hiërarchisch en uit oogpunt van goede kwalitatieve zorg zeer matig Portugees gezondheidszorgsysteem waarbij zelfs het Duitse systeem (*Herr Doktor!) nog innovatief afsteekt.
Waar blijf trouwens op Portugal Portal de scherpe analyse door Nederlandse ogen van de gemeenteraadsverkiezingen en de (gelukkig nog bescheiden) winst van het ultrarechtse, racistische Chega van Andre Ventura?
Portugal Portal is geen nieuwsbulletin dus als er een politieke analyse komt dan zal die beschouwend zijn en later. We hebben vooraf wel aandacht besteed aan de gemeenteverkiezingen overigens: https://www.portugalportal.nl/gemeenteverkiezingen/
Ja Huub, mensen willen lekker voor een dubbeltje op de eerste rang in de warmte zitten.
Als je langdurig elders verblijft sluit je daarvoor een verzekering. Geldt voor gezondheid. En voor de auto en reisverzekering.
Of lokaal een verzekering sluiten. Overigens zijn onze ervaringen met de zorg daar prima. Het is een bizarre tijd. Dus nu gaat het daar ook allemaal wat moeizamer. Het is makkelijk de ‘schuld’ bij een ander neer te leggen.
Nou Joost, als ik van te voren had geweten wat je allemaal hebt meegemaakt, had ik je opgehaald en in Salamanca, mijn woonplaats, in het ziekenhuis afgeleverd. Toen Pury en ik enige dagen voor je tia’s afscheid van je namen in Mendeira, dachten we nog dat je het goudhaantje was van de gemeente Cernache do Bonjardim. Wat Bart vertelt over het gebrek aan nazorg (fysiotherapie e.d.); dat is niet veel beter in Salamanca. Je kunt in zo’n geval het best een particuliere, gediplomeerde fysio opzoeken en de bureaucratie zoveel mogelijk mijden.
Dank je, Joost, voor het delen van deze vreselijke ervaring. Zo te lezen kunnen velen zich met jou in die situatie, die jij zo goed en helder hebt beschreven, identificeren. Zij beleefden net zulke angstige en frustrerende periodes.
Je voelt je in de steek gelaten door de VGZ, die zelf vinden dat ze zinnig en efficiënt zijn.
https://www.anwb.nl/zakelijk/grootzakelijk/klantverhalen/vgz
Dat laatste woord zouden ze moeten verbieden. Het is efficiënt op papier, maar veroorzaakt rampen op de werkvloer. Gelukkig diende je een klacht in.
Feit is wel dat we vaak over dingen praten die niet goed gaan. Gisteren konden, we naast jouw getuigenis, over een aantal mensen lezen, die ook aan hun lot over waren gelaten.
Ik denk dat iedereen het erover eens is dat het vaak wel goed gaat. Eigenlijk gaat het altijd goed en zo nu en dan gaat het mis. Als het jezelf of je naasten overkomt is het onoverkomelijk vreselijk, maar toch gaat heel veel zelfs beter dan we denken.
Dat moeten we niet vergeten.
Wat een gedoe. Ik heb 20 jaar geleden in Nederland 4 keer een lichte TIA gehad, niet dezelfde ervaring als jij beschrijft gelukkig, maar ook 2 maanden moeten wachten op bepaalde hersenscans, een uitgebreid dopleronderzoek kon pas 3 maanden later. Gelukkig lag ik niet op de gang, maar veel sneller waren ze in Nederland toen ook niet. Uiteindelijk niets gevonden, ja mijn bloed heeft de neiging ineens klontertjes te maken, daar medicijnen voor gekregen maar maar die hielpen niet, daarna overgestapt op trombosemedicijnen en dat gaat goed. Nu al sinds 2008 in Portugal 4-wekelijks bloedprikken en eventueel bijstellen. Gelukkig vriendelijke dokter en verpleegsters in Pedrogão Grande.
Het HUC heb ik een paar keer mogen aanschouwen als bezoeker, ik hoop daar nooit als patiënt te hoeven komen. Gelukkig gaat het in (mijn) IpoC een stuk patiëntvriendelijker aan toe.