Elk jaar emigreren zo’n 150.000 Nederlanders. Wie zijn dat en waar gaan ze naar toe? Of belangrijker nog waarom vertrekken ze? Op 21 september 2021 zeg ik mijn ouders, broertje, tantes, ooms, nichten, neven en vrienden gedag en pak ik mijn koffers. Waarom besluit ik als achttienjarige geboren en getogen Nederlandse om naar Portugal te verhuizen?
Van gastcolumnist Maria dos Santos
Ik ben opgegroeid in de gemeente Rotterdam. Mijn moeder is Nederlandse. Mijn vader heeft een Nederlandse moeder en een Portugese vader. Thuis spraken we geen Portugees. Wèl ging ik jaarlijks een week naar de Algarve of naar de Alentejo. Het is traditie in mijn familie dat we elke meivakantie naar Portugal gaan om mijn opa te bezoeken.
Vakantie
Ook nu ik in Portugal woon blijft die traditie gehandhaafd. De familie vliegt naar Lissabon en neemt daar de taxi naar Sesimbra. Iedere dag in Portugal is dezelfde: na het ontbijt spreken we af op de boulevard en zoeken we een leuk plekje om om koffie met een pastel de nata te nuttigen. Daarna keren we gezamenlijk terug naar ieder zijn eigen appartement en maken we ons klaar voor het strand. Daar leggen we alle handdoekjes bij elkaar, spelen voetbal, lezen en klager over het koude water. Tegen de middag gaan we ergens lunchen en keren dan snel terug om verder te relaxen op het strand. Rond 17 uur gaan we terug naar huis en om 19 uur spreken we af voor het diner. We kiezen een restaurant. Opa doet het woord. En de volgende dag is een kopie van de dag ervoor.
Opa
Van Opa had ik toch Portugees kunnen leren? Nee, want hij woonde het grootste deel van zijn leven in Nederland en heeft daar zijn gezin gesticht. Mijn vader is in Nederland geboren. Mijn Opa heeft wel een poging gedaan om zijn kinderen Portugees te leren spreken, maar zijn “je moet” methode heeft kennelijk averechts gewerkt. Mijn vader spendeerde meer tijd op de gang dan in het klaslokaal, maar naarmate hij ouder werd kreeg hij meer waardering voor zijn Portugese roots. Hij begon aan een Portugese taalcursus en ging ook experimenteren met recepten voor bacalhau, dorade en de typische zoetigheden als tarte de coco, tarte de laranja, tarte de gila en andere variaties. Ook ik begon desserts als baba de camelo, mousse de chocolate en doce de casa te maken.
In 2001 overleed mijn Oma en Opa besloot naar Portugal terug te verhuizen.
Portugal zat altijd al in mijn hart: ik houd van het weer daar, de mensen, de sfeer en het eten. Ik was 12 jaar, zat in groep acht en voelde me niet op mijn gemak en vreselijk onthecht. Ik verlangde zo ontzettend naar de meivakantie. Ik realiseerde me dat ik me die ene week in Portugal zo fijn voelde en dat ik me in Nederland nooit zo zou voelen als daar.
Ik begon naar vliegtickets Amsterdam – Lissabon te kijken en ging alvast Portugese werkwoorden en vervoegingen leren. Natuurlijk had ik het best naar mijn zin met familie en vrienden en de middelbare school vond ik op zich een leuke ervaring, maar zoals sommigen precies weten wat ze later willen worden, zo wist ik precies waar ik wilde wonen. In Portugal.
Mijn broertje is nu 12 jaar en ik kan mij niet voorstellen dat hij ook met een dergelijk plan zou komen en het ook zou uitvoeren. Ik vraag me dan ook af hoe serieus mijn ouders mijn plan toen namen. Ik smeekte mijn ouders om te emigreren. In mijn hoofd was het de perfecte timing: ik ging net naar de middelbare school en mijn broertje naar groep 3. We zouden het huis verkopen en er eentje met zwembad, aan de Portugese kust terugkopen. Mijn ouders waren ook dol op Portugal maar vonden emigratie geen realistisch plan: hoe zou dat kunnen? Niemand van ons sprak goed Portugees en ook familie en huisdieren waren handenbinders. Er waren voldoende redenen om niet te emigreren en dus ging ik gewoon naar een Rotterdamse middelbare school.
Droom
Alles zat me in die tijd tegen: ik had geen vriendinnen en mijn Oma overleed. Ik werd verdrietig en somber, ik wilde niet eens verder leven, dus dacht helemaal niet meer aan Portugal. Ik zat in het examenjaar van de VMBO-TL en moest een MBO richting kiezen. Ik was 15 jaar en moest kiezen voor een opleiding waarvoor ik totaal geen interesse kon opbrengen.
En op een dag begon de zon weer te schijnen en mijn kinderdroom klopte opnieuw aan mijn deur. Ik besloot om de HAVO te gaan doen. Mijn gemiddelde cijfer was een 7.2 en dat was te laag voor de gestelde ondergrens van 7.5 om door te kunnen stromen naar de HAVO. Door mijn brutale gedrag was er geen leraar die een goed woordje voor mij deed. Gelukkig kreeg ik steun van mijn mentor.
Emigreren
Met mijn HAVO diploma en Portugees taalniveau A2 op zak, stap ik op 21 september 2021 met een grote koffer, handbagage en heel veel goede moed, op het vliegtuig naar Portugal om de aan de rest van mijn leven te beginnen.
Wordt vervolgd.
Ik ga dit aandachtig lezen, aangezien ik dezelfde stappen maak, maar wel heel anders.
Slechtste artikel ooit. Goeiemorgen
Echt goed onderbouwd, maar niet heus. Natuurlijk mag iedereen zijn mening geven maar dit vind ik flauw.
Wat fantastisch dat je dit doet! Ik wens je heel veel succes en een gelukkig leven in Portugal. Ik vind het ook een heerlijk land waar ik me thuis voel. Wij gaan iedere winter 2 maanden naar de Algarve. Het is niet altijd erg warm maar voelen ons er toch fijn! De mensen zijn vriendelijken rustig, het leven is er goed!
Bedankt Conny!
Portugal is inderdaad een heerlijk land! Ik wens je alvast een fijne vakantie komende winter!
Je hebt helemaal gijk! Volg je hart,
wat wellicht een Portugese coração is……..
Veel geluk!
Um abraco grande!
Obrigada Els!
Ook een abraço grande terug. 🙂
Vraag me alleen af en werken
Elke dag naar het strand
Harsstiike leuk maar zal ook brood op de plank moeten komen
Hallo
U heeft het verkeerd gelezen ze had het over de meivakantie en niet haar dagelijkse leven.
Emigreren
Met mijn HAVO diploma en Portugees taalniveau A2 op zak, stap ik op 21 september 2021 met een grote koffer, handbagage en heel veel goede moed, op het vliegtuig naar Portugal om de aan de rest van mijn leven te beginnen.
Dat staat er toch echt, dus niet verkeerd gelezen volgens mij.
Wat er ook staat, wordt vervolgt …
Waarschijnlijk gaan we dan lezen hoe er brood op de plank komt.
Leuk stukje en ben benieuwd naar het vervolg.
Ik sluit me hier van harte bij aan – benieuwd naar het vervolg. Mocht je nog ’s in de buurt van Figueira da Foz komen, en een plekje nodig hebt voor de nacht, dan ben je van harte welkom. Op https://termas-da-azenha.com vind je alle info die je nodig hebt. Boa sorte!
Goeie beslissing Maria! Veel geluk!
Herkenbare situatie, enigszins anders. in 1985 met een Portugese getrouwd en tijdens de vakanties daar bij de schoonfamilie en later ook Portugese vrienden altijd heel goed gevoeld. Maar om een baan en en huis in Nederland op te geven voor een land dat toen niet eens in de EG zat was een te grote stap. Later waren het kinderen, betere baan, opvoeding die je tegenhouden. Nu is het te laat want 60+ begin je niet meer aan een nieuwe carrière en is het meer een pensioen dat lonkt met warme winters in de Algarve. En kleinkinderen in Nederland dus zal het wel half om half worden.
De stap die je als 18 jarige zonder al te veel binding met Nederland maakt is, met de kennis van nu, waarschijnlijk de beste. Als ik toen geweten had wat ik nu weet had ik (hadden wij) het wel gedaan.
Waar een wil is is een weg, dat is wat ik lees. Veel plezier.
Je hart volgen komen de beste dingen uit voort.
Maria, wat een leuke bijdrage, ben benieuwd naar het volgende deel.
Moet helaas een week wachten.
Succes,
Grt Peter
Om gelukkig te zijn moet ergens passie voor hebben . Die vinden is niet altijd gemakkelijk maar durven zoeken is essentieel .. Veel geluk en moed met de zoektocht en je eigen weg te vinden in het leven
Dank voor je persoonlijk verhaal, Maria,
Ook ik ben heel benieuwd naar het vervolg. Fascinerend dat je op zo’n jonge leeftijd al duidelijk weet wat je wilt en wat je gaat doen en bijzonder dat je daar zo open over schrijft.
Bravo! Goed gedaan! Nu op naar meer verhalen en natuurlijk een geweldige start in Lissabon en wellicht nog elders later. We gaan het lezen.
leuk om je persoonlijke verhaal te lezen. Ik vind het erg moedig en ook heel mooi van je.
Velen hebben dromen maar weinig mensen durven hun droom te leven.
Wij wonen nu tijdelijk in Tunesië en dat bevalt ons heel goed maar hebben een Quinta gekocht in Portugal. Daar gaan we in 2024 weer wonen en zijn daar erg blij mee.
Volg je hart.
Ik ben benieuwd hoe het verder gaat en wens je veel geluk en succes.
Mirjam