Vaarwel, Portugal, en hopelijk tot snel weerziens

Dank je wel, Portugal, voor de twee intens mooie weken die ik op jouw grond doorbracht. Binnenkort ben ik dakloos en voordat ik aan een voor mij nieuw woon-/camperleven ga beginnen wilde ik me onderdompelen in een omgeving waaraan ik nog warme herinneringen heb van jaren geleden en die nu via diverse kanalen opnieuw op mijn netvlies blijken te komen. 

Proeven van andere smaken en geuren. Ervaren van andere luchten, andere kleuren, andere mensen en om met de dag te kunnen leven. Dat is gelukt, nu slapen en morgen terug naar de illusie van een systeem waarin ik niet meer pas, en de verkoop van mijn huis met bijbehorend geregel. Met de ervaring van de afgelopen tijd ga ik vol vertrouwen mijn nieuwe stappen zetten.

Door gastcolumnist Miranda Beusenberg

Dankbaar ben ik voor mijn geweldige tijd in Portugal. Ik waardeer de nieuwe vriendschappen met drie totaal verschillende, maar even mooie, als ook eigen-wijze mannen die me zo warm wisten te verwelkomen. Een oude en een nieuwe vriend en iemand die mij amper kent, maar toch haarfijn aanvoelde dat ik even een andere omgeving nodig had. Ieder op zijn eigen unieke manier van ‘zijn’ laten ze me onbewust wat van zichzelf zien en ervaren, hoe zij in het leven staan, wat hun zoal bezig houdt en laten ze mij hun omgeving verkennen.

Van een ieniemienie-dorpje met slechts zeven bewoners, in een ietwat dor gebied, kom ik via een engelenpoort in een groene oase terecht. Letterlijk ja, zo voelt de weg die ik van het ene naar het andere gebied rijd. Nadat ik de statige, en hoofdpijn veroorzakende, windmolens met hun draaiende wieken van zeer dichtbij moet passeren kom ik op een prachtige smalle kilometerslange kronkelweg. Het betere bochtenwerk zeg maar. Ik dacht dat ik ze wel kende, die bochten met hun afgronden, maar dat was slechts oefenmateriaal. Ik geniet van zon, zee en een ruige kust waar het nu nog stil en ongerept lijkt. LIJKT want als ik me omdraai schrik ik van de hoge torenflats met dichte luiken die over een of twee maanden weer bewoond zijn. De terrasjes nu nog gezellig bezet zijn dan overvol en is het voor het personeel gedaan met de betrekkelijke rust. De prachtige waterval Queda do Vigário waar ik mijn lijf weer voel stromen en de waterval aan tranen na wat gedoe met mijn dierbaarsten in Nederland in een voor alle betrokkenen mega turbulente tijd. Ook dat is er!

Helemaal mijn ding!

De hippiemarkt in Sao Martinho das Amoreiras waar nauwelijks een toerist te bekennen is en de kop koffie in het Casa Nirvana zal ik niet snel vergeten. Wat een vibe. Heerlijk. Ik kijk mijn ogen uit. Het voelt goed. Mooie mannen met lange manen, met en zonder rasta’s, met knot of gewoon los. Prachtige ‘godinnen’ en groezelige kids met waanzinnig mooie ogen. Pure zielen. Deze mensen hebben we nodig. Iedereen is lekker bezig met zijn zelfgemaakte producten naast de rommelmarkt met spullen waar creatieve geesten weer een nieuw leven in weten te blazen.

In twee weken tijd ‘woon’ ik op drie verschillende plekken. Een donkere slaapkamer zonder ramen met een kleine doch schone keuken, en het Walhalla, een comfortabele luxe kamer met dito badkamer en uitzicht op de natuur, maar een keuken die zacht uitgedrukt verworden was tot een ietwat groezelige plakbende. Met liefde en plezier heb ik daar een sopje doorheen gehaald. En nu mijn laatste overnachting in een eenvoudige prettige kamer op een Yoga retreat center nagenoeg aan de kust.

Ultieme vrijheid

Tussendoor een dagje alleen op stap en af en toe tijd voor een beetje ‘zen’ met kat en boek over de avonturen in Portugal van een kennisje van me. Ik mis, ondanks de uitdagingen die het camperleven met zich brengt, de ultieme vrijheid waarover zij over verhaalt en die ik ook zo ervaar als ik met mijn camper op stap ben. De afhankelijkheid waar ik nu weer in terecht gekomen ben confronteert me op een onprettige manier. Los van geen eigen comfortabel plekje hebben en van locatie kunnen veranderen als ergens de energie niet top voelt, ben ik gebonden aan vliegtijden, ticketprijzen, inleveren van de huurauto en vervoer van Schiphol naar huis.

In het ieniemienie dorpje waar loslopende honden regelmatig hun geblaf laten horen, ligt recalcitrantje, de hond met de meeste vrijheidsdrang, aan een lang touw verbonden met een nog langer touw dat de hele wei overspant, zodat ie toch nog net voldoende bewegingsruimte heeft om te rennen. Ik voel met hem mee.

Eens kijken wat vandaag me brengt. Muziek dans, mooie ontmoetingen en wederom een warm welkom. Veel mensen die in campers wonen, ‘jonge’ vrouwen van mijn leeftijd, die op de dansvloer niet onder doen voor onze jongere sisters or daughters, if you prefer. Een mooi cadeau deze laatste dag. Ik ben om! Voor zover er nog enige twijfel was. Die Hexenkutsche, mooie naam van een van die campers, een heerlijk luxe ding, maar ook de ‘oudjes’ van de jongelui straalden een sfeertje uit waar ik blij van word. Vandaag dus mijn laatste dag op Portugese bodem.

Deze dag sluit ik af samen met een nieuwe vriend in Casa Margarida Caramujeira, waar van alles te doen is, zoals yoga, cacao en zang, klankschalen en ecstatic dance op het programma. Voor hem een nieuwe wereld, maar als ouwe hippie is hij lekker nieuwsgierig en bevalt het hem. Hij woont op een half uurtje rijden. Ik blijf hier slapen, wel zo handig omdat het niet al te ver ligt van het vliegveld en de plek waar ik mijn Fiatje weer in moet leveren. O ja, niet vergeten te tanken natuurlijk.

En nu dus terug naar Nederland waar ik wellicht nog een paar maandjes kan genieten van het ‘normale’ leven in een huis zoals de meeste mensen dat doen, maar tegelijkertijd moet ik ook een hoop uitzoeken en regelen. A priori de verkoop van mijn woning en het vinden van een nieuwe woonplek (voor korte of langere tijd) naast nog genoeg andere paperassen werkjes die ik steeds maar uitgesteld heb. Wat een contrasten en dynamiek in mijn leven. Nee, ik kan niet zeggen dat ik een ingedut leven leid, dat niet, een ietsepietsie meer rust zou best mogen.

De warmte van de zon en de mensen in Portugal ga ik missen, net als de bergen en hun slingerwegen. Ik heb telefoonnummers uitgewisseld. Ik kom zeker terug.

Dakloos

Het besluit om voorlopig dakloos (lees huisloos) te leven was een keuze enerzijds vanwege de vrijheid die dat met zich brengt en dat ik daardoor meer tijd voor mijzelf en anderen ga krijgen en ook om financiële reden. De behoefte aan bezit of om zelf iets op poten te zetten wordt steeds minder, wel ondersteun ik graag projecten waar meerdere mensen van kunnen profiteren en waar ik affiniteit mee heb.

Om toch enige terugkombasis te hebben ben ik op zoek naar een plek in de natuur waar ik voorlopig met een caravan kan staan of een Bell-tent op zou kunnen zetten. In mei, juni, juli, augustus 2023 wil ik sowieso in Nederland blijven. Ik zoek een plekje waar ik in ruil voor arbeid gratis zou mogen staan. Er is genoeg waarmee ik mij verdienstelijk kan maken: opruimen en klussen, de tuin onderhouden, masseren, vuur, natuurwandelingen begeleiden/coaching. Daarnaast hoop ik weer wat tijd vrij te kunnen maken om te tekenen en/of te schilderen, mijn boek af te maken en voor andere vormen van creativiteit waar ik niet aan toe kom nu ik in een huis met grote tuin woon.