Met de trein van Ferreiras naar Funcheira

Ideetje van Rita. De oma van onze kleinzoons. Zij woont met opa Dick in de Alentejo.

“Kom toch eens met de trein. Gegarandeerd een reuze belevenis. Wij halen jullie wel op. Van het station in Funcheira. In de namiddag brengen wij jullie terug naar de Algarve.”

Let op, strak plannen, hoor. Want toevallig vliegt zij vandaag naar Groningen. Vanavond moet ze bijtijds op Faro Airport zijn. Regelmatig pendelt Rita heen en weer. Tussen Faro en Nederland, vice versa. Een eigentijdse vliegensvlugge nomade. Alsof ze met de bus een stadsritje maakt.

Een taxi brengt ons vlot naar het dichtstbijzijnde station. Ferreiras ligt even buiten Albufeira. Overbodig om voor dit treinritje een reservering te maken. Voordeel van de buitenseizoen periode. Even een kaartje kopen bij de balie. In een uitgeleefde nogal bedompte wachtruimte.

Estação

Een paar mensen zitten op spartaanse bankjes. Ogenschijnlijk ongehinderd door de indringende geur van verschaalde sigarettenrook. Door het glas in het loket stuit mijn blik op twee krakkemikkige houten bureaus. Tegen elkaar aanschurkend.

Bovenop een afgeleefde Windowscomputer, ook al een museumstuk. De kaartjesverkoper blijkt een gezette midveertiger. Met de uitstraling van een doorrookte vijfenzestigplusser. Donkere ogen onder gefronste wenkbrauwen richten een vragende blik op mij.

“Two tickets to Funcheira”, begin ik. Schouderophalen ten antwoord. De lokettist spreekt en verstaat alleen Portugees. Snel er″achteraan: “Dois bilhetes para Funcheira” met twee vingers opgeheven. Om mijn wens te ondersteunen. Binnensmonds Funcheira, gelukkig is de boodschap geland.

Zekerheidshalve leg ik een biljet van € 50 in de schuiflade. Ruim voldoende, dus geen verdere Portugese conversatie vereist. De beambte schuift twee kaartjes onder het glas door, samen met het briefgeld. Het kleingeld volgt luid kletterend in het bakje.

Maravilhas

Portugees voor wonderen. Verrassend, de natuur die aan ons voorbij trekt. Heuvelachtig en boomrijk, afgewisseld door graanvelden en bewerkte landjes. Met wijnranken, vijgen-, sinaasappel- en olijfbomen. Aangekleed door schilderachtig gelegen karakteristieke witte huizen. Versierd met gele of blauwe banden. Her en der verspreid de typische Alentejaanse molens.

Ondertussen zweef ik weg in een nostalgische fantasie. Alsof ik mij bevind in de Oriënt-Express van weleer. Vergezeld door 19e eeuwse reizigers, heren getooid met gleufhoed, dames in hoepelrokken en kanten handschoenen.

Aangenaam verrast door het comfortabele stijlvolle compartiment. Stil als een leeszaal in de bibliotheek. Door het raam getrakteerd op dat scala aan afwisselende panorama’s. Zoevend door het landschap, wat een fantastische ervaring. Ontspannen reizen met Comboios de Portugal. Portugals nationale spoorwegmaatschappij CP, afgekort.

Verbeelding

Uitstappen op Estação Ferroviária da Funcheira. Dat klinkt als muziek in de oren. In werkelijkheid weinig opzienbarend, deze halte. Trouwens, handig in de treincoupé. Elektronische borden om de stopplaatsen af te lezen.

Sprakeloos, alsof ik ben gestrand. In een vergeeld aanplakbiljet. Een onwerkelijk filmisch decor. Uit Sergio Leones, Once upon a time in the West. Niet die onheilspellende sfeer. Wel ondoorgrondelijk. Een beetje bizar, het gevoel dat mij overrompelt op dit desolate stationnetje. ’t Past allemaal naadloos in de wonderlijke sfeer die overheerst.

Hoewel, geen Clint Eastwood te bekennen, met een peuk in z’n mondhoek. Ook ontbreekt het aan muzikale omlijsting. Ogenblikkelijk door mijn geheugen aangeroepen. Die door merg en been snerpende tonen. Afkomstig uit een mondharmonica. Kenmerkend voor het bijbehorende intro. Van die indringende filmmuziek, gecomponeerd door Ennio Morricone.

Uit het niets word ik plotseling meegesleept. Door die perfecte en levensechte illusie. Gegrepen door een onverwacht, overweldigend slotakkoord. Helemaal gratis. Inbegrepen bij de prijs van het kaartje. Voor dit magnifieke, unieke ritje met de comboio.