Starend

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet. Turend in een onzekere toekomst. Wandelend op een onontdekt pad. Verwachtingsvol waarnaartoe het leidt.

Groots

Tussen twee hoge toppen door. In een magistraal landschap. Dat Serra de Monchique heet. Gevuld met een rijke flora en fauna. In de gaten gehouden door de Foia (905 meter) en Picota (775 meter). Monchique, is een oogstrelend bergstadje. Ingepast in een prachtige natuurlijke omgeving.

Van vruchtbare valleien en groene terrassen. Tot rotsachtige bergkloven en klaterende watervallen. Architectonisch typerend worden ze genoemd. De huizen van haar inwoners. Algarve-achtig, met gepleisterde witte muren, traditioneel gekleurde deuren en ramen. Maar met schoorstenen in een andere verschijning.

Hun ‘rokvorm’ verschilt nogal van het gebruikelijke beeld. Gangbaar in de Algarve. Klimmend over de steile, smalle straten. Iedere stap biedt een ander uitzicht. Op het omringende groene gebergte. Met een exotische uitstraling. Aangekleed met hortensia’s, kaneel- en fruitbomen die hier groeien.

Toonkunst

Elders alleen in tuinen en boomgaarden. Nieuwsgierig naar de fotogenieke smalle straatjes. Met eeuwenoude fraaie huizen. Het dorpsplein ademt een ontspannen sfeer. Bij de fontein klinkt een zangstem. Een jengelend stemgeluid in de achtergrond. Met een Amerikaanse tongval. Begeleid door onafgebroken getokkel.

Afkomstig van een gast met een nogal vreemde oogopslag. Op zijn hoede schijnt hij met zijn beschaduwde blik en grijzende slapen. Bedachtzaam inademend alsof hij de lucht taxeert. Die ruikt naar omgewoelde aarde. Het hoofdhaar bijeengebonden, opvallend. Met een elastiekje in een vettig sliertje.

Twee oorringen in en een reeks tatoeages. Die omhoog over zijn nek lijken te kruipen. Gespierde benen als overkookte spaghettislierten. Rimpelig vlees puilt uit zijn hemdsmouwen. Abrupt doet hij er het zwijgen toe. Zijn lippen stijf op elkaar geperst. Net alsof de woorden in zijn mond met elkaar slaags raken.

Gutteguttegut, in de war misschien. Door de mondkapjesgekte. Alsof de pest terug is van weggeweest. Geteleporteerd uit 1947 in een tijdmachine. Het jaar waarin de gevierde roman verscheen. Van de Franse schrijver Albert Camus. De mensheid gekneveld door een vergelijkbaar scenario. Nota bene sinds voorjaar 2020 in de eenentwintigste eeuw.

Schimmen

Ooit een gedreven banjospeler. Niet zo erg vaardig meer. Onverstaanbaar zijn de woorden die hij zingt. Waar z’n lied over gaat blijft een raadsel. Zelfs de melodie komt onbekend voor. Wellicht bezingt hij lang vervlogen tijden. Of gaat het over toekomstmuziek. Wie zal zeggen waarover hij brabbelt. Over hoopvolle, maar (voorlopig) irreële verwachtingen, onhaalbare plannen of droomwerelden.

Zukunftsmusik zoals men in het Hoogduits zegt. Een woord met een figuurlijke betekenis in de Nederlandse taal. Nogal vagelijk, dus. Als iets dat toekomstig kan gebeuren. Maar helaas helemaal niet vaststaat. Luchtkastelen, vandaar. Voor mij niet. Een blik gericht op de horizon. Tussen de huizen door kijkend. Zie ik allemaal spannende pittoreske hoekjes om te ontdekken.

Overigens, allemaal een leesgierig nieuwjaar. Ten gunste van Portugal Portal. Verschenen in een splinternieuwe jas. Uiterlijkheden tellen ook mee. Inhoudelijk even vertrouwd als voordien. Dat labyrint aan Portugese verhalen die digitaal voortleven. Vergaard in een bijzondere schatkist. Waarin bezoekers makkelijk hun weg kunnen vinden om Portugal te beleven. Via elk denkbare zoekingang die je binnen enkele seconden toegang geeft.

Ochtendgloren

Betrapt door het diffuse licht van de dageraad. Bij Praia da Falésia, geschilderd in wolkensluiers. Aan de waterlijn waar de schuimrand het tij breekt. Onderwijl een zuivere ochtendbries de hemel schoonveegt. Een oogopslag gefixeerd in een bevroren moment. Dat er scherp en glinsterend uitziet. In de opkomende zonnestralen die de oceaankust bespikkelen.

Ver weg tekent zich een vertelling af. Langs de kustlijn bijna in onbeweeglijkheid gevangen. Als in een fotografische scène poserend. Afgedrukt op lang vergeten kreukelig en vergeeld fotopapier.

Wat je van plagen kunt leren, las ik ergens. Namelijk dat er in de mensheid meer te bewonderen dan te verachten valt.

Een tamelijk bemoedigende gevolgtrekking. In de realiteit van het heden. Tegen de achtergrond van het verleden. Continu laverend tussen onze verbeelding en herinnering. In de lengende schaduwen van de dag. Alsof water en lucht van plaats verwisselen.

Benieuwd naar de keur aan artikelen, die dit nieuwe jaar ons brengt. Starend.