Sporting Caldas

Ik reed vorige week in Caldas da Rainha, iets grotere stad dan het gehucht waar we wonen, om mijn vrouw naar de kapper te brengen. Moest ik bij een zebrapad voorrang verlenen aan twee serieus kijkende, lange jongemannen in trainingspak met sporttas en wat staat erop… Sporting Caldas Voleibol.

Als ooit in Nederland het tot de eerste divisie gebracht hebbende fanatieke volleyballer, spoorde dit beeld mij aan om op nader onderzoek te gaan.

Mijn Portugees volleybalavontuur

Mijn vrouw bij de kapper afgezet, moest toch daardoor een uurtje doden en ging op jacht naar de plek waar die lange mannen zouden konden zijn. Kwam na tien minuten bij een sporthal, tot op dat moment door mij nog niet als zodanig geïdentificeerd. Ik naar binnen en ja hoor, een propvolle tribune, een hoofdveld, de spelers werden net voorgesteld, alle toeters (veel en hard) en bellen (trommels ook), lijnrechters, ballenmeisjes, kortom alles wat bij een goede volleybalwedstrijd te pas komt, was aanwezig.

Precies om vier uur ging de wedstrijd van start. Wie, waarom en hoe hoog, ik had er nog geen idee van. Nadat ik een vriendelijke buurman op de tribune had aangesproken, die prima Engels sprak, kwam ik een en ander aan de weet.

Topklasse

Sporting Caldas Heren1 speelt dit seizoen in de topklasse in Portugal, dat wil zeggen staan op een na van onderen en moeten in play-offs zich zien te handhaven. Een van die wedstrijden was vandaag hier, tegen het team van Madeira. Die feitelijk, begreep ik, eigenlijk al geen kans konden maken.

Echter, zoals zo vaak in de sport, ‘onze mannen’ van Caldas konden de spanning niet zo goed aan. Probeerden wel maar speelden meer tegen zichzelf dan tegen Madeira. Het publiek bleef wel achter ze staan en maar toeteren, trommelen en juichen.

Enfin een lang verhaal wat korter maken, twee nul achter in sets was zo aan de orde. De eerste set werd verloren met 17-25, set nummer twee met 19-25.

Bij 0-3 zou het afgelopen zijn dus vol goede moed ging MIJN Caldas (hoor ze nog roepen Sporting Caldas, Sporting Caldas, Sporting Caldas, oefen maar hardop, gaat vanzelf lekker klinken) aan het werk in de derde set. Mijn gezellige buurman bleef ook maar lullen. Ze zijn allemaal zo lief, zacht en aardig, maar als ze beginnen te praten…

Netfout

Het ging best goed in de derde set, toen werd het 20-20. Kansje toch zou je zeggen. In de rally ziet de 2e scheidsrechter ineens een netfout die werkelijk niemand heeft gezien of heeft kunnen zien (en ik ben echt niet partijdig) in het nadeel van Caldas. 20-21. De setter van Caldas, die geen netfout had gemaakt volgens zijn zeggen ging helemaal uit z’n plaat tegen die 2e scheidsrechter. Loopt die 2e scheidsrechter naar de 1e scheidsrechter, mompelt wat en de 1e trekt de gele kaart! 20-22.

Gaat de aanvoerder van ons Caldas op zijn beurt door het lint, vliegt op de 2e scheids af, die daarna weer naar de 1e scheids loopt en wat denk je, gele kaart voor de aanvoerder, 20-23. De tot dat moment zo’n vriendelijk lijkende Portugese coach van Caldas kreeg waarschijnlijk ook het bloed voor z’n ogen en zegt ook iets tegen de 2e. Ik kon het niet verstaan, a. was hoogstwaarschijnlijk in het Portugees, b. het was zo’n teringherrie inmiddels, maar het zal vast geen compliment over z’n haar geweest zijn. Loopt die 2e scheids weer naar de 1e toe, opnieuw geel, 20-24!

Paniek

Toen wilden ze verder maar de teller was zo in paniek want die wist echt niet meer waar en hoe dat op het formulier ingevuld moest worden. Na vijf minuten gejoel en gefluit, werd het spel hervat. Een leuke rally, aanval van Caldas, het blok van Madeira hangt met 6 handen in het net, zo duidelijk ik zweer het je en ik ben echt niet partijdig, de 1e scheids ziet niets de 2e doet niets, de bal valt aan de Caldas-kant binnen de lijnen. Klaar, einde verhaal, over en uit, deceptie.

Inmiddels heb ik de Portugees wat beter leren kennen. Lief, kalm, de rust zelve, kan wachten, is galant. Behalve a. als ze een auto besturen, kennen twee varianten, vol gas of vol op de rem en b. als het over sport gaat. Ik had tijdens de wedstrijd een Portugese politieagent waargenomen die rustig in een hoekje stond, maar tien minuten later wel zeven collega’s had opgetrommeld om de tweede scheidsrechter te beschermen. Mijn hemel, het publiek hing over de balustrade en wensten die man vast geen prettig Pasen toe, mijn Portugees is nog te slecht om alles te volgen.

Dit was mijn volleybal-vuurdoop in mijn nieuwe land, een heerlijke middag gehad! Misschien ga ik wel mee naar de return op Madeira.