Schone schijn

Soepel gleed hij over de groene landweg. Een rode BMW cabrio. Opvallend als een exotische papegaai. De chauffeur droeg een baard van drie dagen. Hij wierp donkere blikken de wereld in. Van achter zijn spiegelende Ray-Ban.

Influencer valt door de mand, las ik. Op Instagram had de blogger het prima voor elkaar. Dankzij imponerende foto’s met ruim 1 miljoen volgers.

De leugens kwamen uit. Na gepubliceerde beelden van een ranzige woning vol afval, bedorven eten en hondenuitwerpselen.

Barok

Jezelf hipper dan hip voordoen. Als een oudere jongere. Of, als een bon vivant met geld zat. Blijkbaar een ultiem streven, tegenwoordig. Pas maar op. Anders ben je veroordeeld. Tot het spelen van een figurantenrol.

In je eigen leven, nota bene. Even terug naar eind 1800. Om een blik te werpen. Binnen en buiten in de geometrisch aangelegde tuinen. Met een gemixte stijl, Frans en Italiaans, begrijp ik. Aangekleed met beelden, sinaasappel- en palmbomen.

En dan het fraaie spiegelpaleis zelf natuurlijk. Het raam staat open. De tuin lijkt uit te ademen. Adembenemend is de sfeer in het klapstuk. ‘Salon Nobre’, afgeladen met krullerige plafondlijsten.

Stemming

Panelen, spiegelende deuren en glas in lood. Die edelman lustte er wel pap van, blijkbaar. Van zoete droombeeldige schilderingen. Op de salonwanden en zelfs aan het plafond. Cupido’s dik en stralend. Ravottend in een perfect turquoise hemelgewelf.

In aanbidding bloemen aanbiedend. Aan een vrouwenfiguur met blote borstjes. Zelfs de lucht in de pronkkamer ruikt anders. Als afkomstig uit lang vervlogen tijden. Zonder twijfel een verbazingwekkend fraai geheel. Ons bezoek meer dan waard.

Zomaar ongepland en in een opwelling binnengelopen. Het is maar een bijrol die mensen spelen. In het historisch decor. Niet alleen van Palácio de Estoi. Hetzelfde geldt voor bekoorlijk Tavira. Gevallen voor de charme van deze stad. Verdeeld over de oevers van de rivier Rio Gilão.

Toeval

Een lagedrukgebied passeert vandaag. Hier in de Oost-Algarve. Haar humeur lijkt op onze barometer.

Wolkenluchten en dreigende regenbuien. Ze volgen elkaar op. Achtereenvolgens in razend tempo. Een depressieachtige belevenis.

Even goed zoeken, dat wel. Naar die ‘gewone’ koffietent. Een die geen exorbitante toeristenprijzen rekent. Zes euro vijftig voor twee sneetjes geroosterd brood. Met ham en kaas ertussen. Ik ben toch niet gek?

Met een gekunsteld loopje verlaat hij het terras. Van zo’n toeristenval. Die brutaal on-Portugese prijzen aanhoudt. Een jaar of vijftig en ‘fan’ van Tommy Hilfiger. De bestuurder van vanochtend. Voorbijzoevend in die knalrode blitse bolide.

Klaarheid

Bomvol is het in de ‘volkse’ pastelaria. Zonder opsmuk, een beetje sfeerloos misschien. Waar je één euro betaalt. Voor een ‘meia de leite’. Bevolkt door buurtbewoners tijdens hun zondagsuitje. Logisch al die tafels vol koffiekopjes en gebak.

De zonsondergang speelt verstoppertje met de wolken. Een ongewoon koele najaarsdag. Waarop zelfs je koffie smacht naar een warm kopje. Soms moet je twee keer kijken. Om je wereldbeeld bij te stellen.

Verder dan dat karakteristieke kuiltje in zijn kin. Zoals bij fotomodellen. Weggelopen uit de advertentie in een reisgids. Middenin uit z’n open boord van een roze overhemd. Piept een zwarte haardos, bijna blauw.

Inzicht

Echt wel, het is ‘m. Hij richt zijn sleutel en grendelt de wagen. Op hetzelfde moment gaat bij mij iets van slot. Maar al te goed besef ik. Vandaag is niets wat ‘t lijkt.

Scherp in contrast. Vergeleken bij de rest van z’n flamboyante voorkomen. Net als een gewone sterveling, zoals ik. Binnenstappend over de drempel van dit eenvoudige koffietentje.

Vriendelijk klinkt een groet, ‘boa tarde’. Zonder opsmuk of die uitstraling, als man van de wereld. Uit op een betaalbaar bakkie koffie. Ach, de buitenkant zegt niet altijd alles. Soms is het puur schone schijn.