Saudade

Reizen, schrijven en ondernemen zit in mijn bloed. Mijn dagen zijn gevuld met dat wat ik ben en dat wat ik het allerliefste doe. Dit jaar ga ik naar Portugal emigreren en leven op een manier die mij gelukkig maakt. Saudade is het woord dat mijn nieuwe leven uitdrukt. Het is zover!

Door gastcolumnist Marian Nissink

Schrijven, leven en werken in Portugal

Ik woon nu in Zuid-Portugal en de Atlantische Oceaan ligt aan mijn voeten. Hoe ik het precies aanpak? Geen flauw idee. Mijn lief is mee, familie en mijn paar trouwe vriendinnen komen zo vaak mogelijk langs. Het grote gevoel van vrijheid en de onbekendheid leven, dat is waar mijn hart van gloeit. Dat is waar mijn leven voor dient.

Nooit zal ik spijt hebben van de dingen die ik niet gedaan heb. Ik heb ze gedaan en doe ze nog steeds. Het leven is te kort om te roepen: als of dan. Tenminste voor mij.

Vorig jaar woonde ik op Madeira. Daar werd het Portugese zaadje gelegd. Het begin van een verlangen dat al in mijn jeugd begon. En nu is het tijd. De zachtheid lonkt. Het besef van eindigheid heb ik al mijn leven lang. Sinds mijn jeugd maak ik de dood af en toe van dichtbij mee. Elke dag leef ik bewust en intens en neem besluiten op basis van carpe diem.

Dit heeft als gevolg dat ik al een paar levens naast en achter elkaar heb geleefd. Ik denk dat mijn emigratie naar Curaçao een van de meest wijze lessen was, met name door de onthechting van alles wat ik achterliet. Schepen verbranden, zeg maar. Voor mij maakt onthecht zijn het leven zo veel makkelijker in de besluiten die ik neem. En onthecht betekent dat ik de schatten om mij heen ongelooflijk liefheb, maar ik heb ze niet nodig voor mijn geluk.

De alchemie als leidraad

Vanaf dat moment heb ik de alchemie-stappen uit mijn eigen boek ‘De alchemie van het ondernemen’ er weer bijgehaald om dit doel daadwerkelijk te bereiken. Een droom hebben is één, hem uit laten komen, vergt meer moeite. En groeipijn. Een plan, daar begint het mee, zodat alles wat er nu op mijn pad komt me helpt om op mijn doel af te stevenen. Het belangrijkste vraagstuk voor mij was: hoe ga ik mijn geld verdienen?

Veilige lagen

In 2017 had ik beschermlagen nodig. Ik moest mij wapenen tegen onmacht, onrecht en de pijn van het lijden van mijn moeder. Pijn die ik niet kon wegnemen. Ik moest overleven om voor haar te zorgen. Toen zij overleed, koesterde ik nog deze veilige lagen. Ik was nog steeds niet mezelf. Maar een tijd geleden vond ik dat ik ze niet meer nodig had. De kwetsbaarheid mocht er volop zijn, mijn grenzen werden scherper, mijn eerlijkheid oprechter en mijn leven intenser. Het werd tijd. De wereld lag weer open voor ontvangst én mijn toekomstplannen. Mijn gouden kern binnenin wenkte.

Mijn volledige potentieel wil ik benutten, daar vind ik wat ik nodig heb om mijn plan uit te voeren. Dat betekent de angst in de ogen kijken en dat van me afschudden wat niet meer nodig blijkt. En zo blijft de essentie over, waar de antwoorden en de richtingaanwijzers voor mijn hogere doel liggen. 

“We zitten op een boot die aan het zinken is. Hoeveel minuten, dagen of jaren we nog leven weten we niet. Dat is pijnlijk. Maar wanneer je die diepe waarheid volledig voelt, kan het bevrijdend gaan werken. Het helpt je prioriteiten stellen. Het helpt je het leven intenser te beleven” 

Geertje Couwenbergh uit Zin