Quinta

Telkens komen ze voorbij. Aan de lopende band. Quinta zus of zo, in legio varianten. Spreek uit: kientuh… Steevast dat woord. Gevolgd door een naam, intrigerend. Maar geen touw aan vast te knopen.

Bepaald niet eenduidig. Gedistingeerd op die stenen pilaar naast de toegangspoort. Van dat landgoed en wijnmakerij. Vergelijkbaar met het Franse begrip ‘château’.

Schilderachtig

Zelfs op popperige witte huisjes, her en der verspreid. Alsof een reus ze achteloos heeft weggeworpen. Over de flanken van de Serra de Monchique, als strooigoed. Filmische beelden van een fascinerend panorama. Geprojecteerd op de autoruit.

Onderweg naar de ruige Portugese westkust. Gedomineerd door hoogtevreesachtige landtongen. Grillig uitgesleten, geteisterd door wilde zeestromingen. Voorzichtig afdalend naar het water.

Je komt er via steile ruwhouten trappen, die hun voeten koelen. Bij vloed in de onstuimige Atlantische Oceaan. Een kneuterig dorpspleintje. Neergestreken op dit aangename terras.

Voor de beste port en de lekkerste vinho verde. Met een melancholisch klinkende fado op de achtergrond. Verderop een lange houten tafel. Volgeladen met een feestmaal.

Verpozen

Oudere mannen achter borden. Vol verse sardines, rijst en vlees. Ze storten zich erop, zonder enige aarzeling. Na de schranspartij keren zij terug naar het dorpsplein. Met volle buik en vettige lippen, al slenterend.

Daar nemen ze hun vaste stek weer in. Op de bankjes in de schaduw van de witgekalkte kerk. Rota Vicentina, zo heet een netwerk van wandelroutes in deze streken. De laatste jaren toenemend in populariteit.

Vooral in voorjaar en de herfst. Tenminste, als het nog redelijk koel is. Geen pretje om te lopen in de hitte. Vooral niet tijdens de zomermaanden. Een horde vermoeide wandelaars strijkt neer.

Voor een welverdiende pauze. Na het trotseren van de zanderige, onverharde en stoffige weg. Die als een gigantische anaconda door het landschap slingert.

Pech

Kilometers lang is de voormalige pelgrimsroute. Tussen Cabo de São Vicente en Santiago do Cacém. Eigenlijk nog best wel rustig hier. Geen hordes toeristen, hoewel, opgelet.

Want in augustus vieren de Portugezen vakantie. Aan ‘t tafeltje aan de overkant zitten ze te giechelen. Twee anorectische begin-twintigers van top tot teen muesli uitstralend. Meisjes met slungelachtige androgyne ledematen.

De menukaart lijkt niet echt hilarisch. Tenslotte bedenkelijke gezichten. Wie weet kan niets hen bekoren. Zomaar schiet het mij te binnen. Tja, wat wil je ook.

Als je geen letter Portugees kent ben je de Sjaak! De bediening hier spreekt geen enkel woordje over de grens. Menu’s in Engels, Duits of Frans. Kennelijk prakkiseert deze uitbater er niet over.

Opheldering

Logisch dat de verwarring toeslaat. Zonder het flauwste benul wat er staat. Onmachtig om Portugese gerechten te duiden. Onbegrijpelijk zo’n woordenbrij, die overkomt als pure abracadabra.

Meelijwekkend die twee meiden. Hun lichaamstaal spreekt boekdelen. Even binnenkijken in de Igreja… iegrezje zoals ze hier zeggen. Mediterraan zonlicht valt omlaag door het gebrandschilderd glas.

In de hoogverheven gotische ramen. Ondersteund door gebogen ornamenten. Die een vrome blik opslaan. Omhoog naar de hemel. De lichtval vormt veelkleurige caleidoscopische patronen op de stenen vloer.

Plotseling treft de gedachte mij, rondkijkend in dit godshuis. Alsof het gebouw mij apart nam. Om mij iets toe te fluisteren. Op dringende toon in een van die duistere hoeken.

Willekeurig

Kennelijk maakt het niet zoveel verschil. Gewoon uiteenlopende namen. Voor een en hetzelfde begrip. Huis, verblijf of onderkomen. Een gebouw om in te wonen: habitação. Het een oogt wat deftiger dan ‘t ander.

Net zo vaak zie je vivenda of casa. “Home is where the heart is”, zegt een een Brits spreekwoord. In Portugees: “A nossa casa é onde está o coração”. Niets bijzonders dus, denk ik. Heel alledaags… quinta.