Het lijkt tegenstrijdig, na zoveel jaar in Portugal te hebben gewoond en ook nog na de reizen in andere landen, maar eigenlijk heb ik enige moeite met andere culturen. Vooral wanneer ik aan den lijve ondervind dat een situatie anders kan en volgens mij zelfs beter. En ik weet ook wel dat ik me hiermee schaar onder al die andere buitenlanders die vinden dat wat zij voorstellen uiteraard het beste is. En dat stug volhouden. Neem nou bijvoorbeeld de katten van onze Portugese overburen.
Het is een groep armetierige scharminkeltjes die schreeuwen om voedsel. Zij van de overkant vinden dit heel normaal, want er zijn genoeg muizen om op te jagen. Noem het desnoods mijn messias-gedrag of zendingsfobie, maar er moet iemand ingrijpen.
Het begint zo onschuldig, zoals dat altijd gaat met goede bedoelingen.
Na wat aanhalen lijken die boerderijkatten zich bij ons thuis te gaan voelen. Mede dankzij de restjes die we voor hen verzamelen in de restaurantjes in de omgeving waar we lunchen. Zo kunnen zij nu smullen van varkensoor, kippenmaagjes, gekookte ingewanden en vet spek. Als dank vinden we af en toe een verrassing in de vorm van een dode veldmuis op de deurmat of traptrede. Met de buurvrouw kom ik tot de bevredigende afspraak dat zij het voeren weer overneemt wanneer ik naar Nederland ga. Ze heeft er geen moeite mee.
De beestjes zijn naamloos, dus deel ik zelf maar uit. Eerst Zwartje, Grijsje en Witje, wat later Stoffertje met grappige pluimpjes in haar oren en een langharige vacht. Daarna nog twee cypertjes Broertje en Zusje en ook nog Junior, een klein zwartje. Allemaal met ontstoken ogen en geen denken aan ontwormen. En zeker niet aan steriliseren. De noodzaak ervan ziet ze wel in, maar het is onmogelijk haar te overtuigen dat het echt een keer moet gebeuren. Het is te duur, blijft ze volhouden. Zelfs samen delen lijkt geen optie.
Wanneer ik er niet ben, betekent dat opnieuw een hongerdieet voor de dieren. Want met een hok vol schapen en geiten heeft ze niet veel restjes voor de katten. Dat regelen ze zelf maar door te jagen op muizen of vogels, vindt ze. Bij terugkomst lijken ze weer scharminkeliger dan ooit. Om de schade in te halen krijgen ze van mij twee keer daags voedsel. De restjes van de restaurants worden aangevuld met gezonde brokjes vol vitaminen en mineralen. Vervolgens liggen er weer volgegeten katten verspreid door de tuin, die zij als vanzelfsprekend ook weer in bezit nemen.
Natuurlijk kun je erop wachten dat dit uit de hand gaat lopen. Zelfs de buurvrouw komt tot inzicht, er moeten een paar weg. Het begint met drie katers die ze naar het nieuwe dierenasiel in het nabijgelegen stadje brengt. Maar de vier poezen die ze heeft gehouden zijn nog steeds niet gesteriliseerd. Voor deze resterende beestjes heb ik qua voedselvoorziening een afbouwperiode ingevoerd. Om de vrede in huis te bewaren moeten zij terug naar hun eigen plek. Daarom mag ik ze niet meer aanhalen anders gaan ze nooit weg, beweert huisgenoot.
Dan komen bij ons hopelijk de vogels weer terug, want dankzij de katten zijn die verdwenen. De muizen ook, maar dat telt blijkbaar niet. Het is wel wennen, voor mij en voor hen. Ze snappen niet waarom er uit de keukendeur geen smakelijke hapjes meer tevoorschijn komen. Het is een periode van afzien aan beide kanten. Ik zal maar eens polsen of dat nieuwe asiel vrijwilligers nodig heeft. Misschien kunnen ze een overenthousiaste, beetje eigenwijze dierenliefhebber gebruiken.
Ontroerend en meelijwekkend, mooi wat je doet, maar wat een onbegonnen werk, een hopeloze strijd, dweilen met de kraan open, ik snap je! Met honden zie je dit ook al is dat iets minder, is mijn ervaring. Die worden nog wat eerder in huis opgenomen. Maar rondom ons dorp wonen een paar wilde katers die, elk jaar weer opnieuw, voor jonge aanwas bij de poezenfamilies zorgen! Soms worden deze jongen door buren gehouden, maar meestal “verdwijnen” ze gewoon. Nee steriliseren/castreren is er niet bij, al hoor ik van anderen wel eens van gemeentelijke projecten die met behulp van dierenartsen deze toch dure ingreep gratis uitvoeren… maar nooit bij ons..? Vreselijk zo’n situatie, machteloosheid valt mij ook ten deel! Wat moet je…?
Goed dat je dit heikele onderwerp eens te berde brengt, Josephine! Zou het helpen? Ik hoop het!
Dankjewel! Bij de overburen lijkt het te hebben geholpen, er zijn er maar twee overgebleven die tot nu toe niet voor meer nakomelingen hebben gezorgd. Portugese vrienden zeiden: jullie zijn veel te sentimenteel met dieren! Zou kunnen, maar daarom hoef je ze toch niet te verwaarlozen? Het lijkt beter te gaan sinds de EU-wetgeving ook hier geldt.
Die gemeentelijke projecten bestaan absoluut en zijn inderdaad gratis om zo de populatie in te perken. In de gemeente Albufeira (waar ik woon) kun je deze link volgen: https://www.cm-albufeira.pt/content/recolha-e-alojamento-de-c-es-e-gatos
Dank Cees! Wat ook zou kunnen is een formulier in te vullen om straatkatten te steriliseren via https://animaisderua.org
Dit heeft volgens mij al eens op Portugal Portal gestaan. Gelukkig
komen er ook steeds meer opvangcentra voor zwerfdieren waar ze worden gecheckt op ziektes etc.
Dag Josephine, ik herken me helemaal in jouw verhaal. Thuis wonen er twee hoogbejaarde katten, die een rustige oude dag leiden. En buiten de deur zie ik sukkels die je smekend om eten vragen als je voorbijloopt. Ik zou de katten allemaal een hemel op aarde willen geven…maar dat is vast wat te hoog gegrepen. Veel liefs voor de kattenmadam, vanwege Marieleen
Inmiddels is het een gewoonte geworden om altijd een doosje in een plastic zak bij me te hebben om overschot van onze lunch in restaurants in te doen. We lopen veel en komen altijd wel een hongerige hond of kat tegen. Het is een simpel idee, maar dan lopen er tenminste een paar minder rond met honger.