Ons tweede huis

Nadat wij uit ons eerste appartement moesten vertrekken wegens illegale onderverhuur door Nederlanders, moesten we in het hoogseizoen van de ene op de andere dag op zoek naar een nieuwe stek voor de lange termijn.

Maar die stekken zijn dun gezaaid, omdat de wet op de huurbescherming in Portugal behoorlijk streng is. Als je een contract hebt en een half jaar aantoonbaar huur hebt betaald, is het slechts via procedures bij de rechtbank mogelijk een huurder op straat te zetten.

Die procedures kunnen lang duren: twee tot drie jaar is niets. Alleen als je als eigenaar aan kunt tonen dat je het betreffende pand nodig hebt voor eigen bewoning duurt het circa één jaar. Vandaar dat de meeste Portugezen hun huis alleen verhuren aan toeristen. Dat brengt in het hoogseizoen circa € 450,- per week op. Als ze geluk hebben kunnen ze het tien weken verhuren. Daar gaan de kosten voor onderhoud, schoonmaken, wasserij en organisatie vanaf.

Sinds dit jaar moeten ze die verhuur melden en moet het te verhuren pand aan allerlei eisen voldoen. Ik kan u verklappen dat die eisen niet mals zijn. De netto opbrengst zal niet meer zijn dan € 3500,- per jaar en je moet maar afwachten in welke staat je jouw eigendom terugvindt. Sommige toeristen hebben de instelling: we hebben er voor betaald en we leven ons dus uit. Met alle schade van dien.

Als je aan een Portugees vraagt of ze het huis voor een jaar willen verhuren voor € 6000,- zeggen ze nee. Ze willen gewoon het risico niet lopen dat ze je er niet meer uit krijgen. Je begrijpt dus het probleem waar we voor stonden. Gelukkig kwamen we via via op het spoor van een appartement op de eerste verdieping vlak bij het strand van Praia da Oura, Albufeira. Het was van een oudere mevrouw uit Lissabon. Binnen twee dagen hadden we een afspraak met haar in het betreffende huis. Ze kwam met haar zuster om samen die rare Hollanders eens aan de tand te voelen. Blijkbaar kwamen we over als nette mensen, want het huurcontract op kladpapier was snel gemaakt en, belangrijk, we konden er meteen intrekken.

Het was gemeubileerd en de kale huurprijs bedroeg € 450,- per maand. Voor die omgeving, pal aan de kust, helemaal niet verkeerd! Dat ‘gemeubileerd’ moet je wel ruim zien. Ongeveer in de stijl van een tweederangs vakantie-appartement uit de jaren ’70. Veel gemetselde bankjes met een zitting van één centimeter dik, een slaapbank met een verschoten bloemetjespatroon, waarvan de veren constant in je edele delen prikten en krakende bedden met zeer gedateerde matrassen. Verder wat ouderwetse kasten en wat keukengerei.

Maar ik moet toegeven: het was een pand met charme. Leuke hoekjes, ronde nissen, een open haard en, niet typisch Portugees, een ruime woonkamer. Wel Portugees: een heel klein keukentje. Mede door de twee slaapkamers en twee badkamers was er meer dan voldoende ruimte voor ons. Uiteraard moesten we wel flink soppen. Omdat Portugezen geen boodschap hebben aan afgebladderde muren, lekkagevlekken en bruine plafonds hebben we het hele pand gesausd en geschilderd. Je wilt er tenslotte wel een beetje knap bijzitten.

Verder waren er wat technische aanpassingen noodzakelijk. Met twee simpele stopcontacten in de woonkamer kom je niet zo ver en de telefoonaansluiting zat bij de voordeur. Je verzint het niet! Maar goed, ik ben redelijk handig met een schroevendraaier. We schaften al snel zelf nieuwe spullen aan om het toch een beetje comfortabeler te maken. Een nieuw bankstel, een nieuwe koelkast et cetera. Bovendien heb ik een aantal kasten gemaakt.

Maar wat doe je met de ouwe zooi van de eigenaar? Gelukkig had deze eigenaresse voldoende realiteitszin: “Zet die bende maar bij het grof vuil”. Toch bleek er gaandeweg het een en ander aan het huis te mankeren. Het was tenslotte al erg oud. Uiteraard was er geen enkele vorm van verwarming, want het was voor haar maar een vakantiehuisje. Maar in de winter heb je een probleem. Niet dat het zo heel koud wordt, maar ’s winters is de regentijd en dan is alles klam. Als je ’s morgens een overhemd uit de kast haalt, is het net een natte dweil.

Natuurlijk hadden we de open haard. Heel gezellig, maar je moet er wel bijna in gaan zitten om een comfortabel gevoel te krijgen. Bovendien is het bijna niet te doen om aan droog hout te komen. Als je dat al vindt, heb je het probleem van het transport. Niet zo zeer naar het huis. De jeep kon gemakkelijk een ton vervoeren. Maar daarna moet het hele spul de trap op naar de eerste verdieping, met 25 kilo per keer. Het voordeel van dat gezeul was wel dat je de eerste uren geen warmte nodig had. Met elektrische kacheltjes en ontvochtigers probeerden we de rest van het huis leefbaar te houden. Het is nooit helemaal gelukt.

Een groter probleem was het water. Oude Portugese huizen zijn voorzien van waterleidingen van ijzer. Dat resulteert in roest en dus zetten we vóór het douchen of afwassen de kraan eerst een tijdje open om van het bruine water af te komen. Dat is ook de reden dat Portugezen een lichtbruine kleur hebben. Dat komt niet van de zon, maar door het douchen. Een van de twee badkamers gaf helemaal geen water meer. Dat was het gevolg van door roest dichtgeslibde leidingen. Ook de tweede badkamer, de boiler en de keukenkraan kregen in dat opzicht kuren. Op zeker moment heb ik de eigenaresse voorgesteld nieuwe leidingen aan te leggen, maar dat was teveel van het goede. Die ingreep was te duur. De enige vervanging op haar kosten was de boiler.

Al met al woonden we toch met veel plezier in dit appartement. Tot het moment dat we na bijna vijf jaar een brief van de eigenaresse kregen. Ze ging het verkopen en verzocht ons vriendelijk binnen twee weken op te hoepelen. Niet weer hè? Toen werd ik boos. Meestal los ik vervelende zaken zelf op, maar nu werd het tijd voor vol gas. Ik belde een advocaat! Die verzekerde mij dat wij gezien het huurcontract ervanuit konden gaan dat ‘ophoepelen’ alleen via de rechtbank kon. We hadden in ieder geval twee jaar de tijd elders woonruimte te vinden.

Gerustgesteld zochten we naar iets anders, maar intussen kregen we wel regelmatig telefoontjes en brieven van de huisbaas met de vraag wanneer het huis leeg zou zijn. Op zeker moment heb ik geantwoord: “Wacht het proces over twee jaar maar af. We melden ons zelf wel als we iets anders hebben gevonden.” Verder verwees ik naar de advocaat. Dat hielp. Maar je woont toch niet meer op je gemak: je weet dat je op zeker moment toch op straat staat. Dus schakelden we ons inmiddels uitgebreide netwerk in. Met resultaat. Maar dat leest u in ‘Ons derde huis’.

E-book

Dit verhaal komt uit het boek Enkeltje Portugal.  Dit boek is  verkrijgbaar als e-book voor € 9,95. Te bestellen via de website www.joao-pera.com.