Eind maart, een ogenschijnlijke voorjaarsbelofte op vierhonderdeenentachtig meter. Hoog verheven boven de zeespiegel draagt de koude lucht een herinnering in zich aan voorbije winters. Bedekt door een vaalgrijze hemel met de kleur van verweerd oud plastic.
Time, time, time – See what’s become of me – And the sky is a hazy shade of winter – Paul Simon
Nachtmerries
Als een echo van de winter aller winters, aan het eind van een lome duik. Omhoog de berg op die geen noemenswaardige berg is, eerder een grote molshoop. De verchroomde grijns van de grille draait de parkeerplaats op, klaar met dat rijzen en dalen. Dansend als een stukje speelgoed over de hindernisbaan van kronkelende weggetjes.
Bergopwaarts verscholen achter gesloten luiken ligt een idylle, nog in diepe winterslaap. Ongevraagd komen ze in mij op, flarden van poëtische strofen passend bij de stemming die overheerst. Opgetekend door Paul Simon in de liedteksten die hij zong samen met Art Garfunkel, indertijd. Daarna werd de tijdgeest steeds ongrijpbaarder.
Niet langer versuft na urenlang turen in de vallende duisternis, onderwijl mijn blik de boomstammen volgt. Stram in het gelid langs de wegberm, stuk voor stuk aangetikt door oplichtende koplampen. Waardoor het lijkt alsof ze dichter naar elkaar toe kruipen.
Lokroep
Uitgestrekt op bed om snel te vertrekken naar de voorkamer van de slaap. Een plaats waar dromen en herinneringen zich aaneenrijgen om op te gaan in soms bizarre hersenschimmen. Stemgeluiden beheersen de straat, autobanden die spetteren op het natte wegdek, hanengekraai.
Aankondigingen van het ochtendkrieken verpakt in de taal van ontwakend Evoramonte. Verwelkomende signalen vanuit de alledaagse werkelijkheid of zelfs niet onmogelijk, deels ontlokt aan mijn zinsbegoochelingen.
Mijn hand reikt naar de klamme deurknop op het groen uitgeslagen beschimmelde oppervlak dat het verweekte hout omhult. Opgeschrikt bij het omdraaien van de klink. Dat een protesterend geschraap ontketent van een roestige grendel langs de ijzeren slotplaat. Een onverhoeds geknars, een zetje en de deur geeft mee; de adem van het kasteel strijkt zachtjes over mijn gezicht.
Dommelend soms comateus, in dromenland als een vrije vogel, waarheen en wanneer ik ook maar wil. Zonder enige fysieke beperking moeiteloos alle landsgrenzen passerend, ontsloten in weerwil van besmettelijke ziekten. Feiten en fictie vermengd onder invloed van ons menselijke vermogen om te fantaseren. Vervuld van Alentejaanse scènes, opgeroepen voor mijn halfslaperig geestesoog.
Geestdriftig
Gebroederlijk samen hand in hand daar gaan ze, daarboven met beneden, de charme van het middeleeuwse in gezelschap van de hedendaagse mores. Vooruit sta toch op en wandel weg maant het streepje daglicht dat uit een kier piept tussen de gordijnen. Kom op verruil de eenentwintigste eeuw voor daarboven, ‘s ochtends in alle vroegte begeleid door een aubade van vogelzang.
Look around – The grass is high – The fields are ripe – It’s the springtime of my life – Paul Simon
De zon zuigt de plassen op van de milde buien die zijn gevallen. Zilveren druppels hangen aan de takken die weerspiegelen in het verblindend tegenlicht. Pandemie of niet, de natuur heeft er maling aan. Traag bevrijd ik mijzelf van het geschutter in m’n hoofd. Opdringerige gedachteflitsen afgeschud en ontsnapt aan het stilaan sleets geworden credo.
Zodra het weer kan, halen wij alles in.
Vervoering
Verkwikt door de rijzende zon omhoog via de smalle straatjes in deze speldenprik. Langs witgekalkte huisjes opgevrolijkt door gele en blauwe banden die de raam- en deurkozijnen accentueren. Op ontdekkingsreis over het hobbelige plaveisel verrassend ingelegd met kunstige minischilderijtjes. Overdonderd door een panoramische bladzijde als uit een prentenboek, versierd met groene valleien en weggetjes.
Een fenomenaal uitzicht naar alle windstreken dankzij een rondje over de stadsmuren. Vergenoegd met de gouden draden, geweven door opkomende zonnestralen. De verschijning van de burcht, in werkelijkheid dominanter dan het leek in mijn vroeg-ochtendlijke lucide droom.
Waardoor ik hem mijzelf lieflijker voorstelde, bovendien gesloten terwijl hij open hoort te zijn voor bezichtiging. Volgens het bordje met de bezoekuren aan de deur, helaas niet dus. Alsof de belofte van de vesting ernstig afbreuk doet aan de authenticiteit van het schitterende middeleeuwse dorpje.
Weersomslag
Plagerig worden mistgordijnen neergelaten als een schijnvertoning, over het voetlicht gebracht op het podium van de natuur. Als voorbode van ommekeer ruikt het naar zware shag, ijzig vriesweer en lijdzaam wachten. Op een ontijdige zon die er niet meer doorheen komt.
Afdalend onder een askleurige hemel die al het licht opzuigt, terwijl luchtspiegelingen verwateren in een plakkerige wolkenbrij. Overweldigd door een loodgrijs firmament, opgeklopt door de ijzige adem van de wind. Samengebald in een spookachtige sluier van hoog opzwepend water dat opstijgt als een ziel op de vlucht.
Hang on to your hopes, my friend – That’s an easy thing to say – But if your hopes should pass away – Simply pretend that you can build them again – Paul Simon
Tja, simpel en niets meer of minder, bevrijd van een overweldiging beheerst door grillige weergoden. Totaal niets doet ‘t af aan de stralende dageraad in dit feeërieke dorpje. Evoramonte, in werkelijkheid zoveel prachtiger dan in mijn droombeelden. Maart: het regent pijpenstelen vandaag, uitgezonderd deze kortstondige Portugese lenteochtend.
Geef een reactie