Lagos, een liefde op het eerste gezicht

Ik heb goede herinneringen aan de winter van 2018 die ik in Lagos doorbracht. Het was niet makkelijk en zeker niet goedkoop om een huurflat te vinden, maar een belletje naar mijn oudste zoon was voldoende. Hij was ooit makelaar op Mallorca en had een enorm netwerk. Binnen het uur ontving ik een telefoontje van een makelaar die mij woonruimte aanbood in het Marina Park.

Van gastcolumnist Nuria Garcia Arteaga

Ik houd van het Marina Park met zijn zwembad, tennisbanen, bistro, de aanwezige beveiliging ’s nachts, het enorme terras en op slechts een paar minuten lopen van de jachthaven. Als ik langs de marina, wandel en over de brug naar boten en jachten kijk, lijkt het of ik in een reisdocumentaire zit.

Op elke hoek en op elk plein in het dorp staan straatmuzikanten. Ik bewonder hun moed om voor mensen te spelen en te zingen die heel soms luisteren maar enkel en alleen interesse hebben in hun biertjes of de volgende mojito. Gierigaards geven nooit, zij die van muziek houden wel, soms zelfs biljetten van 5 euro.

Marina Park

In de bars aan de kleine boulevard bij de jachthaven zijn de klanten van ‘Lazy Jacks’ het luidruchtigst, zij dansen, lachen en zingen de longen uit hun lijf.  Leuk om naar te kijken, maar dat zal veranderen.

Het is een productieve winter. Tot begin december zit ik op het terras met mijn laptop en schrijf en redigeer non-stop. Mijn buren zijn Scandinaviërs, Duitsers en een paar Fransen. De stilte om me heen is bijna totaal. Een enkele keer verzoek ik iemand of hij zijn hond elders kan laten poepen, omdat onze tuin voor de bewoners is en niet voor honden.

Ik had nooit kunnen bedenken dat 2 jaar later alles anders zou zijn. In het hotelwezen worden onbezette kamers en appartementen als een vloek beschouwd. Hoe huiveringwekkend en afschuwelijk ook het verdient beter dan niets en daar gaat het om! Er lijkt geen einde te komen aan de ongebreidelde stroom toeristen. In het Marina Park wonen in 2020 voornamelijk asociale types.

Praia da Luz

Mijn oudste zoon was op zoek naar een flat in Praia da Luz en vond die ook, maar hij was ook bezig met een baan in een ander land, waardoor het project afketste. Godzijdank … er is geen twijfel mogelijk, een beschermengel heeft hem voor Praia da Luz behoed.

Mijn vier zoons, met hun inheemse Aziatische en ook Nederlandse trekken, lijken op mij. Mijn oudste zoon en zijn partner hebben een zoontje dat nog te jong is om te lopen maar al wel een fanatiek danser is. Hij lijkt niet op mij, wel op zijn moeder en opa. Zijn gevoel voor dansen heeft hij van zijn grootmoeder. Dat zijn de verrassende wetten van de genetica.

Chili

“Het leven zit vol verrassingen”, wordt gezegd en het is de waarheid. Populaire wijsheid noemen we dat in Zuid-Amerika. Begin 1980 leer ik Portugees als ik in Chili woon.

Het verhaal van een aangekondigde dood

In 1988 ben ik voor het eerst in Portugal om projecten te inspecteren die subsidie krijgen van een prestigieuze stichting in Den Haag. Een van die projecten wordt uitgevoerd door de Polytechnische School van Faro (tegenwoordig de Universiteit van Algarve) die tot doel heeft de leegloop tegen te gaan van jongeren die het platteland verlaten en naar de kust trekken om in de toeristische sector te werken, waardoor de Algarve tot een uitgeholde provincie verwordt. Zoals García Marques zou zeggen: “Het verhaal van een aangekondigde dood”.

Ik houd van de Portugezen met hun ernst, bescheidenheid en passie voor het werk dat ze doen. Door mijn gesprekken met collega’s in hun eigen taal, leer ik over hun cultuur en de uitdagingen op hun pad. Als men toen gezegd had dat ik ooit in Portugal zou wonen, had ik hen uitgelachen.

Peru

Toen ik in Peru woonde en werkte, kwam ik erachter dat mijn kinderen mij niet kwamen bezoeken, simpelweg omdat de reis te duur was. Ik werkte er met middelbare scholieren uit de sloppenwijken van Comas of aan de noordkust, in Lima Cercado, in gebieden waar criminele bendes zich schuilhouden, of in Huancavelica in het Andesgebergte waar armoede een schande is. Ik weet niet alleen zeker dat de Spaanse invasie verantwoordelijk is voor de genocide op de plaatselijke bevolking, maar dat het ook bittere armoede over hen heeft uitgestort. Erger nog, de Spaanse afstammelingen of ‘Ariërs’, zoals zij zichzelf zien, zijn verantwoordelijk voor een walgelijk corrupt systeem dat erger is dan kanker en alle andere ziektes samen. Ik begon een wrok te koesteren tegen hispanic-latino’s.

Op het moment dat ik met pensioen ga, spreken mijn kinderen duidelijke taal. Ze zullen mij alleen komen bezoeken als ik ergens ga wonen op 3 à 4 uur afstand reizen van hun woon- en werkplaats (Duitsland, Zwitserland, Nederland). Portugal voldoet aan die criteria. Bovendien houdt Portugal met zijn heerlijke eten mij al enige jaren in de tang.

Lagos

In augustus 2020 besluit ik paar maanden in Lagos te blijven, maar moet al snel terug. Alhoewel de leefsituatie in Marina Park mij hevig teleurstelt, staat dit in geen verhouding met de narigheid die ik ervaar tijdens mijn korte verblijf in Nederland. Zonder enige twijfel het akeligste moment uit mijn hele leven. September 2020 blijft voorgoed in mijn geheugen gegrift en dat komt niet door COVID-19 maar door een verkeersongeluk dat me voor altijd tekent. Maar daarover later.

Dit is een fragment uit de novelle Lo-Cura (Gekte) die Nuria in augustus zal publiceren in het Spaans. Nieuwsgierig geworden? Stuur een mail naar redactie@portugalportal.nl of kijk op Bol.com.