IK BLIJF (8): Mette en Pieter uit Tavira

Mette brouwt bier in de Algarve, samen met haar Pieter en hun onlosmakelijke dieren.

Wij zijn…

Pieter en ik emigreerden anderhalf jaar geleden naar Portugal om hier een bierbrouwerij te beginnen. In Nederland werkte ik bij de politie als forensisch specialist. Ik ben een harde werker en ik deed mijn werk met liefde en volle inzet. Maar toen gebeurde er iets vervelends en daardoor ging ik anders naar mijn werk kijken. Ik merkte dat het enthousiasme van de eerste jaren er nog steeds was, maar dat de frustraties de overhand hadden gekregen. Ik had een geweldig leuke baan, dus ik vond het moeilijk om daar afscheid van te nemen, maar het was tijd om iets anders te gaan doen. Maar wat dan?

Het was natuurlijk het meest voor de hand liggend om gewoon een andere baan te zoeken. Maar het idee om in een ander land te gaan wonen kwam ook weer naar voren. Pieter en ik hadden daar al vaak over gedacht, maar het was er nooit van gekomen. Nu was voor ons allebei ineens de tijd wél rijp om het echt te gaan doen.

We bedachten allerlei plannen wat we zouden kunnen doen, en trokken door Portugal om een plek te zoeken waar we wilden wonen. Dat was een leuke tijd. Langzaam werd het steeds concreter. We hadden uiteindelijk een voorkeur voor de Algarve vanwege het klimaat, maar de huizenprijzen waren daar wel hoog.
We vonden een mooi stuk land in de Oost-Algarve en dat hebben we gekocht. Het was deels “urbano”: op dat deel mogen we bouwen. Het ligt prachtig, rustig, en toch aan een geasfalteerde weg en met water en elektra. Een mooie locatie voor een huis én brouwerij. Waar de grens lag van het “urbano” deel was alleen niet duidelijk: de kaarten waren niet gedigitaliseerd en de potloodstreep die de grens aangaf liep over het stuk land en was erg dik. Moesten we de binnenkant of de buitenkant van die potloodstreep aanhouden? De gemeente gaf aan dat we maar een plan moesten indienen en dat ze er dan wel over na gingen denken. Dus zo gezegd, zo gedaan. Het eerste ontwerp waarbij we bebouwing hadden tot aan de buitenkant van de potloodstreep werd -zoals verwacht- afgewezen, maar de grenzen werden wel duidelijk. We moesten het midden van de potloodstreep nemen. De tweede aanvraag werd ook afgewezen, maar dat was op hele kleine details die we eenvoudig konden aanpassen. Dus toen de derde aanvraag werd ingediend, dachten we dat het vrijwel zeker was dat die goedgekeurd zou worden. (Dat dat anders zou lopen wisten we toen nog niet…)
Vlak daarna waren we op vakantie in Portugal en toevallig kwam de mogelijkheid om een prachtig huis in Tavira te huren op ons pad. Dat kwam zo mooi bij elkaar dat we toen hebben besloten dat het tijd was voor de volgende stap, we hebben ons huis verkocht, ik heb mijn baan opgezegd en we zijn geëmigreerd!

Waarom Portugal?

Het klimaat was een belangrijke motivatie om te willen emigreren, dus het moest vervolgens ook een land zijn met een prettig klimaat. Dus geen Noorwegen, maar ook geen tropisch klimaat. En liefst niet te ver van Nederland, zodat we er naartoe konden rijden met de honden en zodat we ook nog op bezoek konden in Nederland en mensen hier naartoe konden komen om ons op te zoeken.
Ik twijfelde lang over Portugal in verband met de moeilijke taal, ik ben geen talenwonder. Maar het moest toch Portugal worden, het land sprak ons aan en we voelden ons hier thuis.

Wat doe je zo al in Portugal?

Pieter en ik zijn geëmigreerd om hier bier te gaan brouwen. In Nederland brouwden we bier als hobby en het leek ons fantastisch om in Portugal te wonen en het hier professioneel te gaan doen. We zagen dat er in Portugal niet zoveel speciaalbier te koop is als in Nederland en andere Europese landen, dus het leek ons een gat in de markt.

We zijn nu een jaar geleden gestart met ons bedrijf Beasty Beers. De gedroomde eigen brouwerij is er nog niet, maar we zijn wel al aan het brouwen en we verkopen bierboxen die we laten bezorgen of die mensen bij ons kunnen ophalen.
We brouwen het bier samen, maar Pieter is de brouwer van ons twee. Ik vind het vooral leuk om contact te hebben met de klanten en dingen te bedenken en te organiseren, zoals de plannen te maken voor nieuwe bieren en events.
Uiteindelijk willen we een eigen brouwerij en brewpub hebben. Daar kunnen we dan ook cursussen en proeverijen organiseren. Nu organiseren we ook weleens dingen in onze eigen achtertuin. Dat is wel leuk en gezellig, maar natuurlijk niet zo professioneel. Omdat ik toch mijn oude werk wel miste, doe ik ook weer online werk in mijn oude vak en ga ik een onderzoeksjournalistieke podcast maken over een cold case. Dat geeft mij veel energie en variatie.

Wat is het grootste probleem waar je tegenaan liep of nog steeds tegenaan loopt?

We zijn tegen heel veel problemen aangelopen. Ik lees soms in deze serie dat mensen geen problemen hebben ervaren. Ik denk dat dat bij ons anders is omdat we hier een bedrijf hebben opgezet en door de manier waarop we geëmigreerd zijn. We hebben daadwerkelijk alles verkocht en opgezegd en zijn hier helemaal opnieuw begonnen. Een verhuizing is al intensief, maar dit was nog veel intenser.
Eerst al de verkoop van het huis, het sorteren van de spullen en de emigratie. Toen werd tijdens de reis naar Portugal een van onze honden ziek. Toen we hier aankwamen hebben we gelukkig wel de meest fantastische dierenarts ooit gevonden, die haar en ons heel goed geholpen heeft. Helaas moesten we toch afscheid van haar nemen. Dat was heel moeilijk en verdrietig.

Maar tijd om bij te komen heb je niet. Want je moet je residentie regelen, je verzekeringen, je voertuigen invoeren, een bedrijf opstarten en dan nog de kleine dingen, die anders vanzelf gingen: een nieuwe tandarts, een nieuwe garage, wat koop je in welke winkel, etc. Het kost allemaal tijd om dat opnieuw uit te zoeken en te organiseren.
En ondertussen krijg je dan familie en vrienden uit Nederland te logeren, wat heel gezellig, leuk en waardevol is, maar ook veel tijd kost. De grootste tegenvaller was dat het niet mogelijk bleek een huis én een brouwerij te bouwen zoals gepland. De vergunning leek bijna rond toen we emigreerden, maar een obscure wet die de gemeente eerst over het hoofd had gezien, gooide roet in het eten. We moesten kiezen om óf een huis te bouwen, óf een brouwerij. Dat zorgde ervoor dat we onze plannen drastisch moesten aanpassen. We hebben lang gezocht naar een oplossing. We hebben nu besloten om alleen een huis te bouwen en een andere plek te zoeken voor de brouwerij en brewpub. We hebben ook besloten dat we het niet meer alleen willen doen en zijn op zoek gegaan naar partners. Twee klanten waar we leuk contact mee hebben, willen dit avontuur samen met ons voortzetten. We zijn nu samen met hen de plannen aan het uitwerken. Een van hen heeft veel ervaring met het managen van restaurants en de ander is van veel markten thuis. We zoeken nu een locatie die we samen met hen kunnen kopen, maar omdat de onroerend-goedprijzen hoog zijn, zullen we waarschijnlijk ook nog investeerders moeten zoeken.
Dus de grootste uitdaging was en is eigenlijk ons leven opnieuw organiseren, wat niet zozeer met Portugal te maken heeft, maar met een emigratie en onze grootse dromen. Maar natuurlijk liepen we ook tegen dingen aan die typisch Portugese bureaucratie waren. Het starten van het bedrijf zelf viel me mee. Het regelen van bepaalde vergunningen was een ander verhaal. Sommige processen kunnen alleen online, maar vereisen een cartão de cidadão, die je niet hebt als resident. Dat werd een lange reis van het kastje naar de muur …
En o wee als je een foutje maakt op een formulier!

Zo hadden we bij de invoer van de motor ingevuld dat hij bij aankoop 0 km op de teller had. Dat was ook zo, maar die vraag was verkeerd geformuleerd, ze bedoelden hoeveel kilometer hij op de teller had bij invoer. Vervolgens werden we gebeld door een aardige vrouw, dat we een rekening zouden krijgen voor een paar duizend euro, maar dat dat een fout was en dat we die niet hoefden te betalen. Het was een bekend probleem, verzekerde ze ons aan de telefoon, dit gebeurde regelmatig, en dat kwam weer goed. Daarvoor moesten we wel in persoon naar Faro komen, het was niet mogelijk om dit online te regelen of aan te passen. In Faro kwamen we bij een leeg kantoor met een mevrouw aan een bureau. We moesten gaan zitten en zij ging gewoon verder met haar werk. Rustig afgewacht en uiteindelijk was ze zover. Of we Portugees konden schrijven? Jahoor, dat konden we. Vervolgens gaf ze ons wat lege A4-tjes en een pen en begon ze een brief te dicteren. Pieter ging schrijven. “Nee…niet zó”, riep ze. “Dichter op elkaar! Het wordt een hele lange brief! Nee…nog dichter op elkaar! Klein schrijven alstublieft!”. De brief was de typisch formele Portugese onleesbare stijl, zoals we ze zelf ook regelmatig in de bus krijgen: volgens wet dit en dat, bla bla bla. Drie A4 later was het klaar en mochten we weer vertrekken. Een week later lag er een kaartje in de bus dat er een aangetekende brief op het postkantoor lag. Het postkantoor heeft altijd een lange wachttijd, maar na een half uur wachten kregen we de brief, en wat was het? De handgeschreven brief, maar dan uitgetypt! Lang verhaal kort, het bedrag werd aangepast. Maar waarom we dit niet online konden regelen? En hoe kan het dat dit blijkbaar regelmatig zo gaat en het formulier niet gewoon wordt aangepast om deze hele situatie voor te zijn?
Aan de andere kant werden we wel netjes gebeld, nog vóór de rekening kwam. Waar mensen misschien bang voor zijn, dat je dan dat bedrag zou moeten betalen en dat je dat niet meer goed krijgt, dat was hier dus in ieder geval niet zo.
We kunnen wel lachen om dit soort dingen, maar het kost ook veel tijd.

Waarom blijf je?

Ondanks dat dingen ingewikkeld zijn en dat we heel veel hebben moeten overwinnen, gaat het nog steeds de goede kant op. We vertrouwen erop dat alle dingen die we doen uiteindelijk zullen leiden naar iets heel moois.
In Nederland hadden we een heel gemakkelijk leven, maar ik denk dat we hier uiteindelijk een droomleven kunnen hebben. We genieten nu al van het leven hier, ondanks dat we nog niet zijn waar we willen zijn. Ik vind het fantastisch dat je hier zoveel buiten kunt zijn. En we beginnen hier steeds meer een netwerk op te bouwen met hele leuke en lieve mensen waardoor we ons ook echt thuis voelen.
In november viel er heel veel regen en trad de rivier buiten zijn oevers. We wisten wel dat ons huis in een overstromingsgebied staat, maar het ligt verhoogd en we waanden ons veilig. Dat bleek niet terecht, het water kwam steeds hoger en hoger, en uiteindelijk liep het aan drie kanten het huis in. Het was een enorme schrik en paniek om alle spullen naar boven te brengen en daarna was het een enorme bende. Ik voelde toen ineens voor het eerst: dit zou zo een moment kunnen zijn dat je je spullen pakt en met je staart tussen je benen naar Nederland teruggaat. Maar ik voelde ook heel duidelijk: ik blijf! Met hulp van vrienden en buren en mijn zus die toevallig net hier was, was het ook weer zo op orde. Ik voelde echt dat we hier ook weer een heel leven hebben opgebouwd en dat dit is waar we willen blijven.

Wat wil je nog kwijt?

Je kunt onze avonturen volgen op Facebook of Instagram, zoek gewoon even op Beasty Beers of Mette Rurup. Binnenkort ga ik daar ook dingen posten over de bouw van ons huis en de cold case podcast.

Klik hier voor eerdere afleveringen uit de serie IK BLIJF!