IK BLIJF (7): Myriam en Henk uit Pereira (bij Coimbra)

Myriam was docent Frans maar koos toch voor Portugal. Zij en haar man Henk zochten cultuur en zon, en liepen in Portugal tegen hun droomhuis aan. Dit jaar gaan ze hun B&B verkopen, maar ze blijven absoluut in Portugal.

Ik ben…

Ik ben Myriam van Delft. Tot mijn 48^e was ik docent Frans en afdelingsleider VWO bovenbouw in Utrecht. Ik houd van reizen, koken, wandelen, fietsen en talen.

Waarom Portugal?

In 2015 zijn mijn man Henk en ik geëmigreerd naar Portugal nadat we in 2012/2013 een jaar hadden gereisd over de zijderoute. Henk was toen net met pensioen en ik had gespaard om een jaar te kunnen reizen. In dat jaar begonnen we ons af te vragen of we een stap konden maken om meer met elkaar te kunnen zijn, meer vrije tijd te creëren en ook meer ruimte om ons heen te hebben.

Tijdens vakanties en onze wereldreis vroegen we ons altijd al af of we in een bepaald land zouden kunnen wonen. Duidelijk was dat het in Europa moest zijn omdat we ons daar cultureel mee verbonden voelen. Het moest ook zonniger zijn dan Nederland. Het idee was om in wat zuidelijke landen eens te gaan kijken en proeven. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen. Mijn broer woont vlakbij Lissabon en dus kwamen we twee keer per jaar in Portugal. Paar dagen familie en verder het land verkennen per auto en met de tent. Dus ja logisch dat we in Portugal begonnen te proeven en te kijken want Portugal voelde altijd ontzettend relaxt en fijn. En toen kwamen we ons droomhuis tegen in een klein dorp Pereira, tussen Tábua en Arganil. We hebben nooit meer verder gekeken.

Wat doe je zo al in Portugal?

Het idee was om gewoon naar Portugal te verhuizen en te genieten. En ons mooie huis Casa das Eiras te restaureren. Maar al voor we vertrokken dachten we: oeps groot huis (eigenlijk twee huizen) wat gaan we daarmee doen? En hoewel het nooit een droom was dachten we: ach we wagen een gok en kijken of we een B&B en vakantiehuis kunnen starten. Dat ging niet gelijk want het eerste jaar zijn wij met behulp van een aannemer bezig geweest om huis 1 en vervolgens huis 2 bewoonbaar te maken.

En de volgende tien jaar hebben we de B&B gedraaid en het vakantiehuis verhuurd. Dat liep elk jaar een stukje beter en sinds we een klein zwembad hebben werd het echt een baan. Daarnaast zijn we zeker acht jaar bezig geweest met het restaureren van andere delen van het huis, het verfraaien van de tuin en met de aanleg van de moestuin. En ja, nu gaan we een nieuwe stap zetten en staat ons huis te koop. Met pijn in ons hart verlaten we wat we opgebouwd hebben maar we willen nu toch echt naar een huis waar we echt heel oud kunnen worden.

Wat is het grootste probleem waar je tegenaan liep of nog steeds tegenaan loopt?

Voor mij was het relatief makkelijker om Portugees te leren met mijn kennis van het Frans. De grammatica lijkt erg op elkaar, evenals zinsopbouw en toch ook veel woorden. Onze aannemer met zijn ploeg had in Zwitserland gewerkt. Zij spraken dus allemaal Frans. In het begin was dat de voertaal maar op een gegeven moment was de afspraak: we spreken Portugees en als je het niet begrijpt, leggen we het uit in het Frans.

Het grootste probleem waar we tegenaan zijn gelopen is toch wel de bureaucratie. Sommige zaken zijn prima geregeld. Steeds meer kan online en dan ineens voor iets simpels heb je een stapel papier nodig en word je van hot naar her gestuurd.  Soms zijn medewerkers niet altijd even behulpzaam of weten ze het niet. Maar het is niet de gewoonte dat te zeggen en dan roepen ze maar wat. Voordat je dan de knoop weer ontrafelt hebt, kan dat even duren. Neem iets simpels als de verlenging van je rijbewijs. Mijn man is boven de 70 en moet dat elke twee jaar doen. Afspraak bij de dokter die meestal overbelast is waardoor een afspraak maken niet snel gemaakt kan worden. Dan allerlei onderzoeken voor hart, bloed en ogen. Met de verklaringen weer terug naar de arts. Met haar papier naar de gemeente en hopen dat ze daar in het systeem kunnen en vervolgens wachten tot het rijbewijs binnen komt. Pffff, zo leer je geduld hebben en rust bewaren.

Datzelfde geldt met afspraken met werklui. Je vraagt of ze iets kunnen, ze komen kijken, volgens hun is het een makkie en vervolgens hoor je niks meer. Inmiddels weten we dan dat je wellicht nog een of twee keer kunt bellen maar als er geen actie komt dan kunnen ze het niet of hebben er geen zin in. Dat kost ons energie.

Echter vinden wij beiden dat we geluk hebben gehad en dat heel veel ook fijn en soepel loopt en dat de meeste Portugezen je graag helpen. Wij vinden dat het vooral allemaal goed is gegaan.

Waarom blijf je?

Nu we weer op een kruispunt staan is natuurlijk ook kort de optie voorbijgekomen om terug te gaan naar Nederland. Daar waren we binnen een minuut uit: NEE. De rust, de ruimte, de bergen, de relaxte sfeer, het klimaat, de vriendelijke mensen die tijd hebben voor een praatje, het altijd buiten zijn en het lekkere eten houden ons hier. Als we landen op de luchthaven van Lissabon dan lachen we en zeggen: We zijn weer thuis.

Wat wil je nog kwijt?

Vervelen doen we ons nooit. Behalve dat we veel werk in en rondom het huis hebben zijn er ook leuke films en musicals in het cultureel centrum. In de zomer kun je van feest tot feest gaan in de omgeving met optredens van veelal bekende Portugese artiesten. In Nederland deden we dat zelden maar hier toch regelmatig. De gemoedelijkheid waarmee alles gaat maakt het ontspannend en vrolijk.

Hetzelfde geldt voor de diversiteit van de natuur en van de stadjes. We vinden het heerlijk om steeds weer iets nieuws te ontdekken. Rivierstrandjes, wandelingen, een afgelegen waterval en dan ergens een leuk restaurantje ontdekken voor een heerlijke lunch of een kop koffie met pastel de nata. Wat wil een mens nog meer??