IK BLIJF (3): Vitor, Ronald en Dushi uit Marvão

Wij zijn…

Wij zijn Vitor, Ronald met hondje Dushi en wij zijn in september 2021 neergestreken in Marvão in de mooie Alto Alentejo op de grens met Spanje. We zijn 50-ers (Dushi is 4) en we komen uit hartje Amsterdam, waar we eigenlijk dachten nooit weg te gaan. In Marvão hebben we een toenmalige niet zo goed lopende camping overgenomen van een redelijk verzuurde Nederlander. Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel, na hem werden wij met open armen ontvangen door de lokale bevolking en natuurlijk de burgemeester.

Waarom Portugal?

We zijn eigenlijk heel impulsief geëmigreerd. Het was coronatijd en ik (Ronald) werkte op dat moment aan de omgevingsvisie voor Amsterdam, die helemaal in het teken stond van groei, groei, groei – meer, meer, meer. Nog meer met zijn allen op een kluitje, nog minder groen en nog meer projecten om van iedereen een soort gemiddelde Amsterdammer te maken. En dat hele woke gebeuren met LHBTI+ activisten stond ons ook erg tegen. Waarom iedereen in een doosje met een lettertje stoppen om vervolgens te argumenteren dat alle doosjes gelijk zijn? Ik draaide een beetje door en kreeg een burn-out in februari. Ik moest weg uit Amsterdam, uit Nederland. In april kreeg ik een telefoontje dat ik moest gaan reïntegreren. Gelukkig zag Vitor dat ik dat helemaal niet trok en op een avond liet hij me een kasteel in Frankrijk zien en daarna een naturistencamping. Toen ik merkte dat Vitor echt open stond voor een vertrek naar het buitenland ben ik zelf eens gaan kijken op een ‘camping te koop’ website. Ik sorteerde op de prijs en Camping Beira Marvão was de goedkoopste.

Een maand later zijn we (illegaal met het campertje) gaan kijken en meteen verliefd geworden op het landgoed en de waanzinnig mooie Alto Alentejo. En zes maanden na mijn burn-out hadden we ons huis verkocht, onze banen opgezegd en waren we campingeigenaren in Portugal. Het stond in de sterren geschreven, van een bewuste keuze voor Portugal was helemaal geen sprake.

Vitor is een zwarte Braziliaan, dus die had nog wel wat bedenkingen tegen Portugal (“ze discrimineren”). Maar de enige die discrimineerde in onze rurale toch enigszins achtergestelde regio was de vorige campingeigenaar. We hebben niets dan vriendelijkheid en behulpzaamheid ontvangen uit onze omgeving.

Wat doe je zo al in Portugal?

We zijn nog steeds bezig om de voormalige camping en ons huis verder te ontwikkelen tot een waar paradijsje. Ik zeg voormalige camping, omdat we het ontwikkelen als ‘Campscape’: een escape from campings of … camping in a beautiful landscape. Wij houden eigenlijk helemaal niet van campings en zien onszelf dan ook niet als uitbaters, maar als gastvrije bewoners van een prachtig landgoed, gedeeltelijk een olijfgaard en gedeeltelijk een heuvelrug van granieten rotsen. De natuur en de stilte is hier overweldigend, perfect om te herstellen van een burnout. Maar emigreren en een camping overnemen is eigenlijk helemaal niet zo slim als je een burn-out hebt. Dus naast het ontcampificeren van het terrein tot een landschapspark zijn we ook gaan minderen (toen we net aankwamen werd het door mond op mond reclame opeens heel druk).

Dus doen we op Campscape Beira Marvão maar 15 van de 30 plekken, is het minimaal verblijf 2 nachten, zijn we adults only geworden en accepteren we geen campers groter dan 7 meter. En oh ja: online boeken! We schrikken dus heel wat mensen af (de anonieme consumentisten) en ontvangen alleen maar leuke mensen met een heel persoonlijke aanpak. En tussendoor hebben we natuurlijk de olijfoogst, met een heerlijke 100% eigen extra virgin olijfolie, die we zelf gebruiken en alleen aan campscapers verkopen.

Wat is het grootste probleem waar je tegenaan liep of nog steeds tegenaan loopt?

De taal was door Vitor natuurlijk geen probleem. Ons grote probleem was in het begin wel om aannemers te vinden om de oude vervallen boerderij op te knappen en te moderniseren. Ze kwamen wel langs om de werkzaamheden op te nemen, maar een offerte hebben we nooit gehad. En Portugezen willen het werk doen zoals zij het altijd doen, niet zoals de klant het wil. Klant is koning bestaat hier niet. We werken met zoveel mogelijk lokale Portugezen en lokale producten. Dat zorgt ook voor een goede lokale binding en acceptatie. Dat werkt goed voor alle werkzaamheden op het land, maar het is met bouwen helaas niet altijd haalbaar als je geen concessies wil doen aan je plan. Gelukkig vonden we een groep Brazilianen die werkelijk voor niets hun hand omdraaien als het gaat om bouwen. 

Een tweede probleem was toch ook wel om de volop aanwezige expats buiten de deur te houden. We werden er echt op aangekeken dat we niet meededen. Maar zijn tenslotte niet naar Portugal te komen om met andere nogal alternatieverige expats op een pizzaparty te wauwelen over klimaatverandering, Wilders of andere complexe wereldproblematiek. Maar met de verkondiging dat we anti-woke zijn (we drinken, roken en discrimineren) was dat probleem snel opgelost.

Misschien ook leuk te vermelden dat het feit dat wij gay zijn, juist geen enkel probleem is in deze oerkatholieke rurale regio.

Waarom blijf je?

We hebben hier helemaal ons eigen ding en hebben niets te maken met de systeemwereld van oneindige groei (die trouwens ook de kustregio’s van Portugal beslaat). Eigen baas op eigen land en onderdeel van de lokale gemeenschap waar je nog gewoon de burgemeester kan bellen als je een probleempje hebt. Het leven in de Alto Alentejo is super langzaam, er is sprake van absolute stilte (buiten de natuurgeluiden) en we hebben maar heel weinig nodig om heel goed van te leven. We waren wereldreizigers, maar zijn tot het besef gekomen dat we hier nog jaren kunnen blijven ontdekken. Geen haar op ons hoofd die terug wil, niet naar Nederland en niet naar ons vorige -toch best goede- leventje.

Wat wil je nog kwijt?

Minder is meer!