Handdoeken voor de Tsjechen

Ik heb zo’n routine als gasten zijn uitgecheckt – zakje uit het bakje, effen kijken of er nog rommel ligt, dat erbij, zakje dicht. Koelkast uit, TV-stekker eruit, alle lichten uit – check. Bed afhalen, laken op de grond uitgespreid, alles erop dat je er een mooie draagzak van kan maken, handdoeken erbij… maar het rek is leeg en het haakje ook. Jeez, wat is dit nu? Zo’n aardig jong stel, in een spiksplinternieuwe Audi, moeten die nu een paar handdoeken meenemen? Bizar.

Het gebeurt zelden, dit is denk ik de tweede keer in 15 jaar. Je hoort mij dus ook niet klagen. Dat Portugezen iets jatten, is niet zo gebruikelijk. Trouwens, alle andere nationaliteiten die hier te gast zijn geweest, pikken ook niets. Eerder vergeten ze dingen – camera, laptop, tablet, telefoon, kamerjasje en tientallen onderbroeken, sokken en opladers.

Vakantie in Portugal?

Die handdoeken komen nog uit de tijd dat ik hier het dorp vol met Tsjechen had. Ze kwamen eerst kijken en praten, de big boss en zijn team. De big boss was werkelijk erg big en zijn team was ook niet mager en ik vreesde al dat de bedden niet stevig genoeg zouden zijn als ze allemaal zo waren.

Gelukkig waren de motorrijders magere jongens, een soort jockeys, die zich heel bescheiden opstelden, zeker in vergelijking met het bestuur.

Blijkbaar beviel alles goed, want het groene licht kwam snel, de hele motorclub zou komen. Er was een internationale motorcrosswedstrijd in Figueira da Foz, de halve wereld kwam deze kant op.

De onderhandelingen behelsden alle behuizing, de zaal van het badhuis en de keuken. Hun kok zou meekomen, want de motorrijders (lees: het bestuur) moesten natuurlijk goed te eten krijgen! Het leek een topovereenkomst en dat was het ook, de grappigste twee weken in de Termasgeschiedenis.

We – de vrijwilligers en ik – begonnen met de schoonmaak en het neerzetten van alle extra bedden die we in huis hadden. Hebben we genoeg borden, glazen, lakens, handdoeken… oeps, daar mogen er wel een paar bij!

Ik had geluk, bij de supermarkt hadden ze handdoeken in de aanbieding. En goeie dikke ook – wellicht was het de kleur die niet zo goed verkocht – ze waren helgroen, wat ik een prachtige kleur vind. Ik kocht een hele stapel, want er kwam een mannetje of 40. En een handdoek is nooit weg, nietwaar?

Vrachtwagen met bier

De vrachtwagen reed voor, zeker zo’n 15 meter lang en het eerste wat er uitgeladen werd, waren een paar grote vaten bier. De big boss en zijn team richtten zich in in de Koepel en sloegen het eerste vat aan. Dat was ’s ochtends rond een uur of tien en wij gingen meemaken dat dat elke dag zo gebeurde. Ontbijt: bier met eieren met spek, lunch: bier met worst, diner: bier met vlees en tussendoor nog het een en ander om het weg te spoelen, en ’s avonds wat sterkers om de spijsvertering goed op gang te houden.

Ik begreep het postuur van het gemiddelde bestuurslid wat beter na die eerste dag. Wij hadden ons ondertussen in de bar genesteld, vanwaar we tijdens de pauzes een mooi uitzicht op de Tjechische “werkzaamheden” hadden. Er kwam natuurlijk niet alleen maar drank en eten uit die vrachtwagen, ook flink wat felgekleurde crossmotoren, die allemaal in het badhuis gestald werden.

De tafels werden aan elkaar geschoven en zo werd het een geconcretiseerde natte droom – alles bij elkaar: tafels, koelkasten, bier, motoren, wat wil een man nog meer.

Wedstrijden en de Verkleedkamer

De “jockeys” waren gedurende de dag bezig, weg, hun parcoursen aan het rijden. Je merkte amper dat ze er waren. Het bestuur was ook bezig, op hun manier, om de standen bij te houden, peptalk voor te bereiden en om de voorraden op te krijgen. Was het werk, of was het vakantie in Portugal? Op mijn vraag, of we elke dag de kamers zouden doen, reageerden ze met afschuw: “Nee nee, helemaal niet nodig, 14 dagen lang niet, dankjewel!”

Zo te horen en te zien waren ze erg blij om onder de plak van moeder-de-vrouw uit te zijn. De kok was wel de hele dag aan het werk, samen met zijn assistent. De tweede dag had de laatste de Verkleedkamer ontdekt, en was daar niet meer weg te slaan. Probeerde het een na het ander en mijn vrijwilligers deden graag mee.

Na een paar dagen was het doodnormaal om die enorme man in een glanzend witte trouwjurk in de keuken te zien staan. De trouwjurk was zijn favoriet, die kon ik daarna weggooien – de hele rij knoopjes op de rug was uitgescheurd. Er is alles uit deze trouwjurk gehaald wat erin zat! Hij heeft ongeveer alles in de Verkleedkamer aangehad en dat is een impressionante prestatie. Elke pruik, hoed, jurk of boa heeft hij geprobeerd, elke dag kwam hij weer in een nieuwe creatie naar beneden.

Dronken grappen

’s Avonds was het natuurlijk zuipen. Óf er moest een nederlaag verwerkt worden, óf er moest een overwinning gevierd. Alle flessen gemeen gekleurde limonade die er uit de vrachtwagen gekomen waren, bleven zo goed als onaangeroerd, alleen de motorrijders vergrepen zich daaraan – de rest gaf de voorkeur aan even gemeen gekleurde flessen Hele Sterke Drank. Alleen aan de lucht had je al genoeg om in een redelijke staat te komen.

Een van de vrijwilligers, Amerikaanse Adam, werd zo raar van die drankjes, dat hij de volgende dag verdween en na 24 uur nog steeds dronken terugkwam. Er werden aardige grappen verteld en vooral uitgehaald. Deze doos is dagenlang populair geweest, maar wat nou precies de grap ervan was, is mij nooit helemaal duidelijk geworden.

Ik heb op een avond ook een van die drankjes geprobeerd, groen, dezelfde kleur als de handdoeken. Het was gruwelijk vies en erg sterk. Niet zo gek, dat je daar gek van wordt! Die flessen zijn allemaal leeg gegaan, de flessen limonade heb ik na een paar maanden in de container gegooid. En de groene handdoeken zijn er nog steeds… dragers van goeie herinneringen!

Dit is deel 9 van een “Trip down Memory Lane”, waarin Ellen Lanser herinneringen ophaalt aan de emigratie naar Portugal en de eerste ervaringen met de nieuwe cultuur. De vorige episodes kun je hier lezen: Alle berichten van Ellen Lanser.