Een dagje Albufeira

Het huis van mijn vriendin staat buiten de stad, te ver om er lopend naar toe te gaan. De fiets is geen optie vanwege de hoogteverschillen en het ontbreken van fietspaden. We huren daarom altijd een auto als we hier zijn, en inmiddels kennen we de N125 van Faro tot Vila Real als onze broekzak.

De andere kant op vind ik persoonlijk minder leuk, met name door de grote winkelcentra in Loulé. Als peuter heb ik kennelijk een trauma overgehouden aan de intensieve koopjesjagerijen van mijn moeder. Op mijn korte beentjes kon ik haar niet bijhouden, ik werd er doodmoe van.

Door gastcolumnist Fred van Os

Mijn vriendin verzucht elke keer dat ze graag met het treintje zou reizen. Dat vindt ze romantisch. Kennelijk heeft ze niet veel met de trein gereisd, want als ik haar vertel dat ik al zoveel geleden heb in het openbaar vervoer in het Rotterdamse, kijkt ze wat wazig langs me heen. Zelfs de horrorverhalen over zwaar vertraagde, stampvolle treinen in de morgenspits met nat geregende mensen, die elkaar bestoken met verkoudheden en griepvirussen, maken geen indruk op haar. En dan komt de dag dat je er niet meer onderuit komt.

Ze heeft ergens gelezen dat er in Albufeira een Thais restaurant is en laat ze nu uitgerekend zin hebben om daar te gaan eten en dan wil ze daar naar toe met het treintje. Jawel, want dat stopt daar vlakbij. Aldus geschiedde. ’s Morgens vroeg staan we op het stationnetje van Olhão de dienstregeling te bestuderen, en warempel, er wordt gestopt in Albufeira.

We scoren een kaartje en tot onze Hollandse vreugde constateren we bejaardenkorting te hebben gekregen. Na een tijdje komt het boemeltje en stappen we in. Gelukkig is het niet druk, we vinden een zitplaats. Mijn vriendin zit natuurlijk aan het raampje, nieuwsgierig naar het landschap dat voorbij glijdt. Even moet ik denken aan die jolige conducteur die op Centraal Station in Rotjeknor elke ochtend steevast over de geluidsinstallatie riep: ‘Komt u binnen, dan kunt u naar buiten kijken!’

Het treintje komt langs Faro, pal langs hotel Eva, dat zo mooi is gelegen aan het haventje in het centrum. We moeten overstappen. Ook nu weer is het een boemeltje, dat met gepaste snelheid door het laagland rijdt. In de verte zien we  het vliegveld langzaam verdwijnen, de moerassen raken uit zicht, we rijden de heuvels in. We passeren het stationnetje van Loulé-Quarteira. Gelukkig is Ikea in geen velden of wegen te bekennen en ook Leroy Merlin houdt zich gedeisd. Het wordt steeds mooier. Kleine huisjes, half overwoekerd door schitterende bougainvilles, oleanders in uitbundige kleuren, bloeiende amandelbomen, sinaasappelboomgaarden, prachtige parkachtige velden komen in een traag tempo voorbij. Mijn scepsis over het openbaar vervoer verdampt, de stralende zon is niet de enige reden. Goed trouwens dat we flesjes water hebben meegenomen, want het is inmiddels midden op de dag en het wordt steeds warmer.

Binnen het uur staan we op het stationnetje van Albufeira-Feirreras. We stappen uit en zoeken het richtingsbord naar de praia. Helaas, het bekende bruine bord ontbreekt. Ietwat teleurgesteld lopen we het straatje in. Er is een koffietentje. Op onze vraag waar het strand is worden we wazig aangekeken, meewarig wordt ons meegedeeld dat we de bus moeten nemen. Het strand is minstens 5 kilometer verderop, lopen is zelfmoord. Dat we dat niet wisten, domme buitenlanders!

Dan maar de bus, we kunnen immers geen kant op. Gelukkig, na een kwartier stopt er een bus en die brengt ons bij een groot overstapstation in de middle of nowhere. Na veel gevraag vinden we de bus naar het strand en weer een kwartier later stappen we uit op de brede avenida net achter de wal van appartementen en hotels, die ons het zicht op het strand ontneemt. Ten slotte vinden we een doorgang gevormd door twee roltrappen. Eindelijk, we staan op de boulevard en aanschouwen zee en strand! We zijn in het toeristenparadijs Albufeira! Genieten!

Op een bankje puffen we even uit. Het is druk op het strand. Mooi gebruinde toeristen paraderen langs de vloedlijn, roodverbrande noordelingen zoeken tevergeefs schaduw onder hun te kleine parasol, kinderen maken met hun schepjes en emmertjes zandkastelen die door de branding weer worden weggespoeld. Een vredig, zij het een nogal druk, tafereel!

Na een tijdje gaan we weer verder. We moeten het Thaise restaurantje zien te vinden, zodat we het vanavond niet hoeven te zoeken. Misschien is ’t zo populair dat we er goed aan doen te reserveren. We vermoeden dat het restaurantje in het centrum ligt, dus wandelen we die richting op. We komen in het uitgaanscentrum dat ruim is voorzien van eettentjes, van ‘Friet van Piet’ tot western-uitziende saloons en steakrestaurants. IJssalons puilen uit met gezinnetjes. De kinderijsjes doen het goed, de sorbets bij de ouders trouwens ook. Overal zijn terrasjes, waar zwaarbuikige toeristen ernstige pogingen ondernemen hun dorst te bestrijden met grote glazen bier. Het krioelt van de mensen. We worstelen ons erdoor en komen in de nauwe straatjes met de toeristenwinkeltjes, stuk voor stuk uitdragerijen die hun grote collectie van kleurige doeken, tassen van kurk, keramiek, strooien hoedjes en ansichtkaarten breed uitstallen. Je kunt er amper langs!

Het Thaise restaurantje zijn we nog niet tegengekomen. Net als we ’t willen opgeven ontdekken we een plattegrond van Albufeira. Na een lange bestudering vinden we het straatje waar het moet zijn. Het is in westelijke richting, vlak bij het strand. Welgemoed gaan we op weg, lopen een aantal keren de verkeerde straat in, maar eindelijk komen we in een oud straatje, dat steil omhoog loopt. Aan het eind zien we de zee, verderop de ingang naar de jachthaven. En eindelijk zien we op een van de gevels de straatnaam die we zochten. Hier moet het zijn!

Wegens opheffing gesloten

Met moeite volgen we de huisnummers en dan staan we voor de deur van het restaurantje. Het is er stil, erg stil. We lopen er nog een keer langs. Je weet maar nooit, misschien vergissen we ons. Maar nee hoor, hier is het. Nieuwsgierig bekijken we de gebeeldhouwde deur, mooi maar potdicht! Er hangt een briefje aan. Met moeite vertaal ik de Portugese tekst: Gesloten wegens opheffing.

Wat een teleurstelling, we zijn er stil van! Hebben we hiervoor al die ontberingen geleden? Uren in de trein gezeten, in bussen heen en weer geschud, bijna aan hitte en dorst bezweken en nu dit! Mijn vriendin herstelt zich verbazend snel en zegt laconiek: ‘Jammer!’ Nog net houd ik me in. Hoe verschillend kunnen mensen zijn. In stilte overweeg ik om me vanavond te bezatten!

Het is inmiddels laat geworden, de avond breekt aan. Wat nu? Er zit niets anders op, we moeten een ander restaurant zoeken. We lopen het straatje weer uit, richting het strand. Rechts is een mooi gelegen restaurant, dat uitkijkt op het strand. We stappen binnen, in een soort serre nemen we plaats. Het ziet er een beetje chique uit. Nieuwsgierig kijken we rond, hier zit het betere publiek. Verderop zit een klein gezelschap geanimeerd te borrelen in afwachting van het diner dat weldra geserveerd zal worden. Aan hun semi-maritieme kleding is te zien dat ze die middag op hun jacht hebben doorgebracht en dat de zeelucht hen dorstige kelen heeft bezorgd, die nodig moeten worden gesmeerd. De ambiance wordt nog eens versterkt door de open keuken, waarin koks druk bezig zijn. Eén valt er op: de chef-kok! Het is een wat magere, lange man met blond sluik haar. Hij heeft de hoofdrol, hij is de kookkunstenaar. Om dit te bevestigen heeft hij een bloem in zijn haar gestoken. Het is een grote margriet! Druk gebarend, met grote pannen blancherend geeft hij aanwijzingen. Zijn knechtjes vliegen voor ’m. Het is een leuk gezicht!

De avond valt, de vuren in de keuken flakkeren op. Zoete geuren verspreiden zich door ’t restaurant. Buiten gaan de lichtjes aan, het strand onder ons wordt verlicht met kleurige lampjes. En eindelijk, daar komt ons eten op verwarmde borden, kunstig opgemaakt met een simpele versiering van honingsiroop met wat kleine blaadjes. Het is een bloemetje, uitgedacht door de chef-kok! Hoe romantisch kan ’t zijn daar in Albufeira! Even schiet ’t door me heen: ‘Zal op de rekening een toeslag voor de bloem staan?’ Gauw stop ik die gedachte weg en spreek mezelf bestraffend toe:

Genieten, en wel nu!

Voor boeken over Albufeira en de Algarve klik hier.