Dagboek oktober 1989 (2)

In 1989 verhuisde Bep Hage met haar man van hartje Amsterdam naar Secarias, een klein dorpje in het binnenland van Portugal. In haar dagboeken doet zij gedetailleerd verslag van haar belevenissen. Geschreven met Amsterdamse humor en nuchterheid.

maandag 16 oktober

Verslag van Han

Om 9 uur vanochtend kwam EDP met 6 man. Twee werden uitgeladen met houweel en schop en groeven een gat. Na de lunch werd een meter e.d. gebracht, geen paal. Die komt misschien morgen, in ieder geval deze week. Volgens Vince was het hout voor vloer en plafond klaar. Ze verwarden ons nl. Hoe krijg ik dat nou hier? Ik moet mijn gezicht laten zien, maar ik kan niet weg. Teresinha vertelde vanochtend dat men vrijdag rond half vijf langs was gekomen om telefoon aan te sluiten. Helaas was ik er niet (even Bep bellen). Daar word ik moe van. Ze zouden donderdag weer langs komen.

Om half twaalf vanochtend kwamen de echtparen Kohli en de Jager langs. Kohli wil hier een Indiaas restaurant beginnen en de Jager een drukkerij. We hebben gepraat, het huis bekeken, druiven geplukt en koffie gedronken. Bij het afscheid afgesproken dat ik ze donderdag of vrijdag nog bel voor een afspraak op zaterdag met Bep. Toen ze weggingen zeiden ze pas dat er iets lekkers op tafel stond. Dat waren 5 gebakjes. Als ze dat nou eerder gezegd hadden waren die goed van pas gekomen bij de koffie.

Onder de voorveranda heb ik een goot gegraven om het overvloedige water af te laten vloeien. Onder de drempel van de kleine kelder zat al een doorgang. Nu nog een doorgang door het puin maken. In de gevel is weer een gat gehakt en daar is een stuk metaal in gemetseld om de kabel aan vast te maken. Even met Bep gebeld en mijn gezicht laten zien in de houthandel. Dat hielp. Na een uur was ik thuis met achter me een vrachtwagen met voor 100.000,- escudos hout. De eerste delen legde ik op het voorbalkon tot ik besefte welk gewicht op die vermolmde balken kwam te liggen. Het grootste gedeelte staat in de open schuur.

Verslag van Bep

Naar Kees en Matthee. Lekkere rustige kletsdag. Zij hebben de pasjes voor onze rekening nog niet gekregen. De kinders waren uit logeren. Kees was druk, komt laat thuis en moet haastig voort, want hij ging weer met De Zangeres oefenen. Tussendoor als maar telefoontjes. Slapen bij Paula.

dinsdag 17 oktober

Verslag van Han

Wachtend op EDP de hele dag thuis gezeten. Zonder elektriciteit kan ik eigenlijk niets doen. Geen EDP dus. Om 6 uur het huis afgesloten, de katten eten gegeven en naar Arganil. Weer over het gasstel geklaagd. Gelukkig was Jacob weer beter. Hij heeft me een gasstel uit zijn huis geleend. Arminda vertelde, me dat ze nu Manuela op de hoogte hebben gebracht van de verkoop van het kleine huis. Die reageerde heel geschrokken maar de verkoop van dat huis aan de huidige ‘eigenaar’ was inderdaad nooit officieel geregeld. Na eten in O Belo nog een tijdje met de 4 Nederlanders in het hotel gepraat. Ze willen het restaurant nu met z’n vieren doen. Gedacht wordt aan Casa do Rio bij ‘onze’ zwemplek. Bij terugkomst om 23 uur geen Sara.

Verslag van Bep

Naar Gerdie en Wim en hun nieuwe zoon. Eva is dol op hem. Het joch past wonderwel in hun gezin en hij zit vergenoegd in de kring aan tafel. Eva heeft een aantal kunstwerken voor me gemaakt. Ook van Gerdie kreeg ik kleren, maar ze lieten me haast niet gaan, ze vonden het teveel sjouwen. ’s Middags met Paula naar de Albert Cuyp, nog wat boodschappen van mijn lijstje gehaald. ’s Avonds naar Els en Jurgen, Jurgen heeft gekookt, Els haalde haar make-up en bijous te voorschijn. Els, Paula, Ingrid en ik werden opgemaakt. We aten pizza’s en toe vruchtensalade en vooraf stokbrood met heerlijkheden. Barbara ging vroeg huiswerk maken. Pien hoort hier ook bij, maar is niet zo snel op te roepen, zij woont in Utrecht. ’s Avonds slaap ik weer bij Paula.

woensdag 18 oktober

Verslag van Han

Weer een hele dag tevergeefs gewacht op EDP. Eveneens tevergeefs naar Sara gezocht. Was en bleef spoorloos. Op de weg gekeken, onder bosjes, op zolder etc. In de bar was ook niets bekend. Om 4 uur ’s middags dacht ik haar schorre miauwen te horen. Alle zoeken weer over gedaan, constant gestoord door het blaten van Oen. Zo raak ik langzaamaan paranoïde. Wie heeft cement gesmeerd op een stuk van de natuurstenen muur op de binnenplaats? Het idee dat Sara zich ergens klem gezet heeft en door mij niet gevonden wordt maakt me wanhopig.

Verslag van Bep

Moeder is jarig. De kinders hebben bedacht met elkaar een 2ehands kleuren tv. te kopen. Els en Jurgen komen na hun werk nog naar oma. Paula moest weer naar de tandarts, nog een verstandskies laten trekken. Daarna weten Paula, André en ik in Ede een tv. te bemachtigen. Moeder hartstikke blij. We bakken pannenkoeken en gaan op tijd terug naar Amsterdam. Morgen ga ik naar huis, ik wil wel graag. Morgen nog een volle dag. Eerst nog mijn rapport bij de politie presenteren, dan eten met collegae en dan naar de trein. Ik zal zeer bepakt en bezakt zijn. Ik ben als een vorstin op tournee geweest. Overladen met hartelijkheid en warmte. Overal lekkers, kleren en verrassingen en met enthousiasme ontvangen.

Moeder maakte even snel voor Han en mij nieuwe schorten (we hadden de onze in Werkhoven laten liggen). Morgen moet ik ook nog even naar de VEN, chocola kopen en diabetenjam voor Gwenn (is hier niet te krijgen, nu daar, in Portugal bedoel ik). Alles hier liep op rolletjes. Han belde als ik ter plaatse was. Ik reisde voorspoedig, had prachtig weer, heb niets verloren en haast iedereen getroffen. Pien had ik nog willen spreken. Marjo is moeilijk bereikbaar, wel gebeld. Hetty op reis, Annie niet thuis en nog wat mensen niet thuis. Mijn programma was overvol maar plezierig, maar ik wil wel weer graag terug.

donderdag 19 oktober

Verslag van Han

Nu zou dus telefoon komen en EDP. De hele dag gewacht. Om kwart voor vier kwam EDP langs, vriendelijk wuiven en weer weg. En geen telefoon. Wel heel snel ziek wordend na het eten. Om half negen naar bed met vreselijke buikkrampen. Van Martha weer appels en verse bloemen gekregen, nadat ik haar 2 handen vol (de mijne) chocolade gegeven had.

Verslag van Bep

Laatste dag. Ik start wat zenuwachtig, alles moet ingepakt. Dat lukt, maar het is wel een rugzak die je bijna door de knieën krijgt en drie grote weekendtassen en een plastic tas vol. Gisteren onderweg naar mijn moeder is Els een paar uur zoek geweest. Jurgen is naar de politie gegaan en die ook zoeken. Bleek dat ze elkaar misgelopen waren en de één in Ede en de ander in Amsterdam stond te wachten. Veel schrik, meer niet gelukkig. Gisteren langs Jurgen zijn werk geweest, die heeft me laten zien hoe hij bergen grafieken omgezet heeft in één overzichtelijk beeld. Zijn baas was zo lovend dat we er beide verlegen van werden. Inderdaad heb ik mijn hele programma afgewerkt. Chocola gekocht in de VEN, Hetty toch nog gesproken, Marjo niet, Gegeten met de eetklup en door de kinders op de trein gezet.

Ik zou verdomd niet zo makkelijk weggaan als die meiden van mij niet zulke aardige vrijers hadden. Alleen voor moeder is het rot. Het schijnt dat mijn vader naar Portugal wil komen en blijven. Niet alleen mijn dochters vinden dat heel erg, ook Hans dochter vindt dat vreselijk. Hij schijnt ook aan Barbara rare verhalen op te hangen over zijn seksuele uitspattingen. Maar ze vinden hem niet vlot (ik denk dat hij het vertelt om niet oud te lijken, want daar heeft hij grote moeite mee, hij is N.B. bijna 80), maar een ouwe vieze engerd. Enfin, we wachten af en laten Gods watertje over Gods akkertje lopen.

vrijdag 20 oktober

Verslag van Han

Het grootste deel van de dag slapend en suffend doorgebracht (op het achterbalkon). Aan het eind van de dag kwam Jagy Kohli langs om een afspraak te maken. Dat wordt morgenmiddag om 5 uur in de bar van het hotel. Om half drie kwam EDP met een paal. Zes man zetten die overeind en een half uur later had ik stroom. Van de poppenhuis schakelaars werkten 5 niet. Na wat buigwerk bleef er één niet werkend over. Dat komt morgen wel. Terwijl ik daar mee bezig was kwamen Vince en Gwenn langs. Wat gedronken en gekletst in de bar. Teresinha liet mij de kaarten met muziek zien die Bep gestuurd had. Inderdaad zaten er geen postzegels op, maar zij hoefde geen strafport te betalen. Nog steeds ben ik nogal ziek, ik ga naar bed (om kwart over negen!). Morgen Bep halen.

Om 6 uur kwam Martha zeggen dat haar moeder Sara had gezien bij de kerk. We hebben even gezocht, maar het was al te donker. Morgen verder zoeken.

Einde van dubbel verslag

zaterdag 21 oktober

Ik ben dus thuis, de reis was voorspoedig. Gisteravond in het restauratierijtuig gedineerd met een goed glas wijn. Ik was de enige die alleen zat maar was toch volmaakt gelukkig; ik had het heerlijk gehad en ging naar Han.

Ik moet zeggen dat me nu even de moed ontbreekt om de hele rotzooi opnieuw op te nemen. Met liefdevolle en romantische ogen bekeken, is het allemaal leuk en aardig, maar eerlijk bekeken, is het hier een ontiegelijke armzalige klerezooi. Een bouwval waar middenin een aanrechtblad een kraan en afvoer staan. Nu weliswaar met een elektrische peer er boven, maar als ik verder kijk, godachgod ik wil er nog even niet aan denken.

dinsdag 24oktober

Vandaag pas weer de werkzaamheden hervat. Ik kwam hier met een enorme kater. Ik had 10 dagen de loftrompet gestoken over ons paradijs en vond dat beslist niet terug. In de trein was ik ongesteld geworden (volgens mij te vroeg, ik kan het nog niet controleren, we hebben nog geen kalender). Dankbaar voor mijn vrouw-zijn aanvaardde ik het doorgelekt zijn. Niet zo dankbaar was ik voor het kelere weer hier, storm en enorme regen. Overal lekte het, in bed, op onze kleren, op onze opgeslagen spullen, door de met plastic dicht gespijkerde ramen en deuren. Alles klapperde in de storm. Wat je noemt erg spannend, wildwaterkanoën was er niks bij.

Vandaag schijnt de zon weer en zijn we weer met werken begonnen. Han heeft de hele dag draad gesneden om de waterleiding naar de stal aan te leggen. Daar staat nl. een nieuwe wasmachine. Dat staat absurd, zoals zo veel hier. Stel je voor, in een stal waar het water woest doorheen heeft gestroomd en nu de champignons groeien, waar het stinkt naar geiten zijk (of zeik, je mag kiezen, Nederlands is nooit mijn sterkste kant geweest), te midden van hemden van spinnenweb, half weggerotte konijnenhokken, door de muur groeiende hemelbomen, staat op een paar rotte latjes een spiksplinternieuwe wasmachine.

Binnen is het net zo gek of nog gekker. We hebben nog altijd geen ramen en deuren. Het water slaat door de spleten en kieren naar binnen. Gaten in de vloer. Uit het plafond komt voortdurend kalk en viezigheid naar beneden vallen. Daar middenin, op een balken frame, een blinkend marmeren aanrecht met nieuwe glimmende kranen, een gasstel (we hebben het terug, het stinkt nog), de afwasmachine en een glimmende elektrische oven, ook nieuw. Verder ruïne.

Ik heb vandaag 4 vierkante meter plafond schoon gemaakt. Om 2 uur zijn we gaan zwemmen (even ons zelf wassen). Dat was al behoorlijk koud. Vandaag kregen we weer meer eetwaar toe gestopt dan we op kunnen: knolletjes, raapstelen, zure en zoete appels, eieren, uien, knoflook, aardappelen heb ik geweigerd (we hebben nog) en kaki. Kaki groeit aan een boom, dat wist ik niet, een mooie boom. Wij gaan dus die ook nemen. Martha kwam twee maal langs om ons een snoepje te brengen.

Vanmiddag kwam het geraamte van een hond aanlopen. Zijn vel zat er nog omheen. Zonder vragen en zonder uitleg ging hij bij ons liggen. Hij bleek uitgeput. Wil niet meer opstaan, eet en drinkt en slaapt. Zijn voetzolen zijn heet. We denken dat hij ver gelopen heeft. Toen we koffie gingen drinken hebben we hem op de veranda gelegd in een doos. Na 10 min. was hij er ook, op zijn tenen. Hij ligt nu te kreunen in de kamer. Hij is zeker op doorreis. De zwerfhonden zoeken geen baas, die willen eten en weer weg. Hij zal dus wel weer gaan.

Waar we heel erg chagrijnig van waren, is dat Sara weg is. Vanaf verleden week dinsdag. Han heeft al overal gezocht en geroepen en gevraagd. Dat hebben we de afgelopen dagen nog steeds gedaan. Nu is ze een week weg en geen geluidje vernomen op al ons roepen en zoeken. We vrezen het ergste. Saar luistert altijd ogenblikkelijk en ze is zeer aan ons verknocht (dat is wederzijds). Oen is bang en zeurderig en luistert nooit als je roept. In 2 maanden tijd een hond en een kat verloren. De kinderen moeten maar niet te vaak komen. We willen wel iets over houden.

woensdag 25 oktober

We hebben de wasmachine geïnstalleerd. Het werk van gisteren is dus afgemaakt. We hebben een klein stukje vloer geëgaliseerd (dat ene kleine stukje). De machine werkt. Verder weer een stuk plafond schoon gemaakt en even gaan zwemmen. Han niet die is niet zo’n hartstochtelijk zwemmer. Ik wel. Het werd wel een vluggertje, na een paar minuten was ik wel schoon en koud genoeg.

Het hondje is er nog. Slaapt eet, slaapt, eet, slaapt en verlaat ons geen tel. Ik verwacht eigenlijk niet dat hij verder trekt. Nu is hij nog te slap en moe. We wachten af. Het was warm vandaag.

vrijdag 27 oktober

Gisteren geen bijzonderheden te melden. Ik had in de stallen de champignons die overal opkomen, water gegeven. Vandaag hebben we de champignons voor de lunch klaar gemaakt. Niet te eten, scherp van geur, ze ruiken een beetje naar de lucht van een lagere school; een beetje naar potloodslijpsel. Daar smaakten ze ook naar. We barsten nu dus van de champignons, die we niet lusten. Maar eens onze buren vragen. Gisteren weer appels en vandaag kool gekregen. Wij weten helaas niet wat we met de kool moeten doen. We hebben alle bereidingswijzen geprobeerd, maar Han en ik worden er steeds buitensporig gassig van.

Gisteren de kinderen proberen te bellen. Frustrerend als dat niet lukt. Els heb ik van de week gesproken. Vandaag Ingrid even gesproken, maar die klonk verstrooid, of ze druk was met iets anders, hetgeen mogelijk is natuurlijk. Paula d’r telefoon is weer afgesloten, zei Ingrid; geen wonder dat de verbinding niet te maken is. Paula heeft een hond voor ons. Dat was ook de afspraak. Ik ben natuurlijk nieuwsgierig.

Het Portugese hondje is er nog. Hij doet z’n best Nederlands te leren. Eet veel, slaapt veel en doet net alsof het altijd zo geweest is. Het lijkt er niet op dat hij verder trekt. Dus moet hij ontwormd, ontmijt, ontteekt, ontvlooid en benoemd worden. Hij vindt alles goed. Goed is in het Portugees ‘bom’ (klinkt als het Franse ‘bon’), we proberen dus ‘Bonnie’.

Ik heb vanaf gisteren Engelse les. Ik weet niet of dat zinvol is. Ze begonnen met een boekje vertalen, in het Portugees natuurlijk. Maar even afwachten hoe dat werkt. Drie keer per week 1 uur van 7:15 tot 8:15 ’s avonds.

zaterdag 28 oktober

We zijn begonnen het plafond er in te timmeren. We hebben een meter of 3 gelegd tot midden boven het aanrecht. Han had het hout van te voren bewerkt tegen houtworm; voor we verder kunnen moet de volgende partij 2x met cuprinol ingesmeerd worden. Het wordt prachtig.

Eindelijk hebben we de champagne opgedronken, die we van de makelaar in Nederland gekregen hadden na de verkoop van het huis in Werkhoven. We hadden met Mike afgesproken, dat we de champagne zouden drinken als alles van dit huis officieel rond zou zijn, maar hij had alsmaar geen tijd. Gisteren dus eindelijk. Hij brachten de glazen mee. Daarna trakteerde hij op de lunch: Mike, Arminda, Vince, Gwen en ons. De champagne was heerlijk: van de drie keer dat ik nu champagne gedronken heb, was dit de lekkerste. Het eten was slecht. We moesten er voor naar Côja, want in de winter sluit haast alles.

Daarna bekeken we het huis van de mensen uit Singapore: een zeer oude boerderij naast een boerderijtje, dat wij wilden kopen (het ligt prachtig). Mike raadde het ons af, omdat het – voordat het bewoonbaar is – een enorme bak geld zou kosten. De Singaporezen zijn financieel ook het schip in gegaan. Die moeten nu 2 jaar doorwerken (ze wilden stoppen, zijn tegen de 60 denk ik) om het huis te kunnen betalen.

Dat mensen hier iets heel goedkoops kopen en dan een geweldige strop blijken te hebben, hoor je hier heel vaak. De droeve verhalen zijn aan de orde van de dag. Haast altijd is grenzeloze stommiteit, naïviteit of hebzucht de oorzaak; b.v. de mensen uit Zuid-Afrika (gestudeerde mensen N.B., hij is advocaat, zij spreekt vlot 5 talen) gaven iemand een volmacht over hun bankrekening om een huis te bouwen. Gevolg: geld op (dat kon je al raaien), huis nog niet klaar, minder grond dan was afgesproken, zonder bouwvergunning. Dus hij loopt ook nog het risico dat het bijna gereed zijnde huis (en het wordt heel mooi) door de gemeente gebulldozerd wordt. (niet alleen politici maken nieuwe woorden, ik kan dat ook).

Na bezichtiging van het huis van de mensen uit Singapore (Dorothy en Anthony) had Mike een afspraak voor de thee met Arnold ter Horst, een Nederlander. De afspraak was voor ons zessen. Daar aangekomen was Arnold niet thuis en z’n arme vrouw wist nergens van. Na een begroeting zijn we toen weer weggegaan. Ieder zijns weegs, want ik wilde nog zwemmen bij de waterval bij Côja. Die is nu over de volle breedte een enorme waterval geworden en het stroomt er zo hard, dat je er niet meer tegen in kan zwemmen. Het is niet gevaarlijk, overal zijn ondieptes en je kunt er zo uit wandelen, maar op de dam klimmen, zoals van de zomer, is onmogelijk.

zondag 29 oktober

Han wil op zondag graag vrij en ons nieuwe thuisland verkennen. Ik heb geen enkel bezwaar. Dus gingen we vandaag naar de Serra da Estrela. Dat hebben we al eerder gedaan, maar dat gebergte is groot genoeg om jaren weekends heen te gaan. Dat rare hondje ging mee. Toen we onderweg wat gingen drinken, was hij zo moe, dat ik hem eerst aan z’n achterpoten naar me toe moest trekken en daarna naar de auto moest dragen. Het is een wonderlijk beest. Han noemt hem ‘ons padvindertje’. Je hoeft niet op hem te letten. Hij let op ons en doet alles met een gezicht alsof dat al jaren zo gewoon is. Het dorp lacht mee. Een hondje dat je eten geeft, haha, ja die blijft, hoewel anderen zeggen: zo’n hondje leeft met de dag, morgen hier, overmorgen daar. Kan wezen, maar nu is hij hier al vanaf maandag, dat is bijna een week. Volgens mij spreekt hij ook al Nederlands. Nu was hij om 6 uur ’s avonds niet meer aanspreekbaar; eten en naar bed. Hij ligt nu voor oud vuil op het balkon.

We hebben prachtig aardewerk gezien, dat komt van de andere kant van de Taag (zo heet die landstreek letterlijk: Alentejo). We hebben wat kommen en borden gekocht. Niet om van of uit te eten, maar om b.v. komkommer, olijven, e.d. in op te dienen. Het kan niet in de afwasmachine, dus alleen voor feestelijk of bijzonder gebruik!

maandag 30 oktober

De hond is gegaan, gewoon binnen gewandeld en haastig weggegaan, alsof hij de laatste bus moest halen, of een nu nog vers spoor moest volgen. Hij was juist weer omgedoopt tot Fokkie, want dat zei ik vriendschappelijk tegen hem en Bonnie is te meisjesachtig. Hier vinden ze dat heel gewoon. Er zijn huishonden, kettinghonden (gelukkig niet veel), zwerfhonden met een eigen plek en rondtrekkers. De laatste 2 soorten doen dat waarschijnlijk uit vrije wil. Ik heb nu met beide enige ervaring.

De oma van Luís moest met hem naar het ziekenhuis, hij wordt onderzocht in z’n hoofd (dat is alles wat ik er van begrijp). Daar gaan ze dan lopend heen en terug. Ik heb ze dus naar Arganil gebracht en gehaald. Waarop ik een fles aguardente kreeg. Eigengestookte en zeer sterk. Han vindt het lekker.

We hebben weer een stukje zolder getimmerd. Het was prachtig weer, gisteren ook, dus zijn we even gaan zwemmen. De zon is warm, maar het water is zo koud, dat we alleen in het ondiepe durven zwemmen. Je hebt het gevoel dat je kramp krijgt als je niet heel hard beweegt. De waterval maakt zoveel lawaai, dat we hem in bed kunnen horen, als je goed luistert.

We zijn ’s middags even langs de PTT (andere afkorting natuurlijk) gegaan. We durven alleen tussen 12 en 2 van huis, omdat de telefoon ieder moment zou kunnen worden aangelegd. Dat wordt dus pas rond 15 november. Nu ja, we hebben elektriciteit en water. Het lek in het gasstel hebben we zelf opgespoord. Ze hebben één lekkende kraan gemaakt en de andere 2 verpest. Het is een 3-pitsgasstel met één elektrische plaat, dat blijkt erg handig. Gisteren hebben we lamsvlees gekocht. Schaap is niet te krijgen, lam moeilijk en geit zat, maar ik vind schaap zo lekker.

dinsdag 31 oktber

Je hoeft niet op olifanten te jagen of soldaat te worden in het vreemdelingen legioen om een spannend leven te hebben hoor. Het was voor ons weer een heel spannende dag op onze eigen paar brave vierkante meter. We zijn gestart met te proberen het dak te repareren. Dat betekent dat we met ladders eerst links, later rechts, aan de buitenkant en ook voorzichtig vanaf de zolder staan te plukken om er een paar dakpannen uit te krijgen, want waar begin je zoiets? Ze liggen inderdaad dakpansgewijs over elkaar. Dus ergens moet een begin zijn. Ja, dat klopt. Het begin zit rechts in de nok, maar de laatste pannen zitten vastgemetseld. Dus we maken een begin aan de onderkant, altijd nog hoog genoeg. We bewegen ons behoedzaam vanwege de hoogte, de enorme breekbaarheid van de oude pannen, maar ook omdat de zolder onze garderobe en slaapkamer is en redelijk schoon. De eerste vuiltjes worden zorgelijk nagekeken. Even later blijkt: het bed loopt toch vol rotzooi, dus dat moet worden weggesleept en overeind gezet. Het eindigt natuurlijk met gruis overal, vieze en kapotte dakpannen overal en nat cement, veel overal en weinig op die plaatsen waar het moest. Cement is raar spul. Als het te droog is om een beetje te kunnen roeren, is het al te slap om ergens te willen blijven plakken.

We zijn de dag geëindigd met plastic lappen op het dak hopende dat het mooie weer aanhoudt. Nadat we het bed verschoond hadden, hebben we ons rustig temidden van de brokken te rusten gelegd. Verder bleek dat toen ik naar Engelse les ging, de olielamp van Els op het voorbalkon weer geroet had. Er zaten losse zwarte fliepertjes in het glas. Omdat dat heet was blies ik erin zonder resultaat. Dus ging ik naar Engels. Daar aangekomen bleek ik onder de zwarte roetspikkels te zitten, ook mijn schone kleren. Weer thuis bleek Han het hele voorbalkon te hebben gestofzuigd, omdat alles onder de roetsnippers zat en dat is vettige rommel. Ook ons nieuwe plafondhout ligt daar nog. Han was een tikje verontwaardigd over het vele extra werk, maar vond mijn ‘niets-aan-de-hand-blaasje’ zo leuk, dat hij verzoend was met zijn deel van het verhaal.

Foto’s: Bep Hage

Alle dagboeken van Bep Hage