De boot is aan

Wat eten wij vandaag, vraagt Boyd voorzichtig. Hoezo, is mijn tegenvraag. Heb jij nu alweer honger? Nee, maar vandaag is het donderdag. Klopt antwoord ik, mij van de domme houdend. Jij weet dat toch wel opa? Bij ons thuis is het dan pizzadag, dus…

Dus begin ik, in de eerste plaats zijn wij vandaag in Portugal. Ten tweede, uit eten in een Portugees restaurant is een feestje. Ten derde, houd ik van Italiaans eten. Maar, een pizza eten in Portugal. Mwahh… ’t staat niet in mijn top tien, Boyd.

Schaft

Elke ochtend kom ik hem tegen. Tijdens zijn ingelaste pauze. In het ochtendzonnetje, eenzaam aan een sleetse tafel. Gedekt met een laken dat hij blijkbaar van thuis meeneemt. Nippend aan een mok verse koffie. Dampend en geurig uit een thermoskan. Een reuze knus ochtendritueel.

Van verre al te zien. Dat onbemande vuilniswagentje. Naast de stoep geparkeerd. Daar zit-ie weer, denk ik onder mijn nadering. In z’n groene overall. Gescheiden van stoffer en blik. Met zo’n lange steel eraan. Handig om rugklachten te vermijden.

Ik zie hem ook wel eens druk bezig. Langslopend voor of na zijn rustmoment. Met aandacht, zorgvuldig veegt hij alle stoepen en goten. Meter voor meter. Vanuit mijn ooghoek betrap ik mijzelf op een waarderende blik. ’Muito bem’ vuilnisman prijs ik hem stilzwijgend.

Kieskeurig

Uitheemse keukens verkennen, liever niet. Als het aan de nogal traditioneel ingestelde Portugezen ligt, naar ik begrijp. Ook uitproberen staat niet (hoog) op de agenda.

Deels uit geldgebrek. Eerder uit desinteresse voor het onbekende. Of een diep gewortelde overtuiging. Immers niets gaat boven Portugese kost en spiritualiën.

Op een zorgvuldig gekozen plek vertoeft hij. Mijn zelfbenoemde ‘vriend’, die straatveger. Op het verlaten terras van de snack-tent. Met nachtelijk uitgaanspubliek als clientèle. Nachtbrakers, die hongergevoel stillen met gemaksvoeding. Potdicht in de vroege ochtendstond.

Lozen

Het zit snor met de openbare reiniging. In Portugal dik voor elkaar. Maar niet heus, droom lekker verder. Overal staan ze. Groene afvalcontainers langs de openbare weg. Om je vuilniszak in te kieperen.

Niets te klagen, toch zie je al te vaak afval liggen. Niet alleen op afgelegen plaatsen. Buiten de groene containers wordt van alles gedumpt. Van plastic flessen, oude matrassen tot complete koelkasten.

Een mini-vuilnisbelt aan zwerfafval. Zoiets vraagt om voorbeeldige, heropvoedende types. Zoals mijn minutieuze gemeentereiniger. In geen velden of wegen te zien. Opruimen dat rommelige zootje in deplorabele staat. Verzameld door een malle-pietje zie ik, voorbijkomend.

Flitskost

Opvallend die trend bij (jonge) mensen. Niet willen herkennen wat op je bord ligt. Geen botjes in een stukje vlees, geen graten in de vis. Geen vel, of zwoerd. Nee, gatsiedarrie, vooral géén vis met de kop er nog aan.

Griezelen bij een niet-onthoofd gestoofd konijn. Het evidente succes van kroketten. Pizza’s, hamburgers, kipnuggets. Onherkenbare tussendoortjes. Maar, aan onze dis vandaag geen snelle hap.

Wel wat de pot schaft. Louter en alleen Portugese kost. Onder geen beding onherkenbaar voedsel op tafel. Opgepept met smaakjes uit tubes en potjes. Smullen van de geneugten uit de Portugese keuken. Onze kleinzoons hebben geen enkele moeite ermee.

Eerst bestellen en dan de helft laten staan. Vlak voor mijn neus gebeurt ‘t. Ouders die er niks van zeggen. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Gelukkig niet mijn kleinkind… met moeite houd ik mij in. Klieken en je troep niet opruimen. Berg je maar, want de boot is aan.