Adopteer een Portugese hond of kat

Graag promoot ik mijn paradijselijke woonplek Monchique, de provincie Algarve of Portugal in het algemeen. Als ik nu zou uitweiden over de voordelen van dit land, zou ik te veel van je tijd in beslag nemen. Ook al zitten wij vaak letterlijk met het gezicht in de zon, ergens is er een schaduwzijde… dierenliefde versus dierenleed in Portugal.

Mijn vader was veearts en ik ben grootgebracht tussen adoptiehuisdieren, die onderdeel van de familie waren. Eén winter hebben wij zelfs een babybokje grootgebracht in de huiskamer. Het arme schepsel van een naburige boer werd na geboorte meteen verstoten door zijn moeder. Het werd een gezelschapsdier die met ons voor de open haard televisie zat mee te kijken.

Het was niet meer dan normaal dat onze huisdieren een gelijkwaardige behandeling kregen als de rest van het gezin, er was zelfs sprake van positieve discriminatie. En dan emigreer je naar een land waarin een deel van de bevolking nog aan het overleven is. Een dier is voor velen slechts een gebruiksvoorwerp dat in dienst staat van de mens. Voor vlees op de plank of als waak- of jachthond, maar dan zonder treats.

Alles wat de mens de dieren aandoet, zal op de mens terugkomen.
Pythagoras, Griekse filosoof en wetenschapper, 582-496 v. Chr.)

Positieve veranderingen slechts druppel op gloeiende plaat

Om verdrietig van te worden, de vele honden die maar een metertje ketting bewegingsvrijheid hebben en godganse dagen in de brandende zon of heftige regen vertoeven. Dit allemaal om de vossen en mangoesten bij de kippen weg te houden, want qua bezittingen valt er bar weinig te halen.

Mensen hebben nauwelijks geld om het dier eten te geven, laat staan het te steriliseren of castreren. Dit zorgt voor een overbevolking aan straatkatten- en honden. Het komt regelmatig voor dat een dier uit huis wordt gezet, op een rustige plek achter wordt gelaten, waardoor het al zwervend voor zichzelf moet zorgen. Of wat dacht je van jachthonden die slechts twee keer in de week mee kunnen op jacht en aan het einde van het jachtseizoen in het bos worden achtergelaten.

Echter sinds wij zelf een ex-straathond geadopteerd hebben, ontmoet ik regelmatig Portugezen die echt liefdevol met hun huisdier omgaan en hem of haar zelfs knuffelen. Ook wordt er regelmatig een hond gered door de brandweer, als mensen hem achterlaten tussen onbereikbare kliffen. Ook zie en hoor ik steeds meer positieve geluiden rondom het welzijn van katten en honden in Portugal.

Onze dierenarts, dr. Silva in Monchique, steriliseert en castreert kosteloos een groep straatkatten en met een aantal vrijwilligers houdt ze hen nauw in de gaten. Ze worden gevoed en geobserveerd. Zo zijn er tal van opvangcentra gerund door lieftallige vrijwilligers. ‘Friends of canil de Portimão’ oftewel de vereniging van vrienden voor het asiel van Portimão is daar een goed voorbeeld van.

Wat zegt de wet?

Volgens de Portugese wet is sinds eind vorig jaar de mishandeling van dieren een misdaad. Degenen die pijn veroorzaken of leed toebrengen aan een hond, kat, vogel of ander huisdier kunnen worden veroordeeld tot maximaal een jaar gevangenisstraf. Als het dier overlijdt of ernstig gewond raakt, zal de persoon die verantwoordelijk is gedurende twee jaar achter de tralies verdwijnen. Eigenaars die hun huisdieren achterlaten op straat moeten dat verantwoorden voor het gerecht. Indien wordt bewezen dat de veiligheid van het dier terwijl het los loopt in gevaar wordt gebracht, kan hij of zij zes maanden gevangenisstraf krijgen. Maar als jouw dier op geen enkele manier te identificeren is en niemand jouw delict gezien heeft, wie maakt je dan wat? Bovendien is de wet dan wel aangenomen maar er liggen meer dan 50.000 zaken te wachten en er is nog geen een proces geweest, wat kun je dan verwachten? Er blijven tal van misselijkmakende verhalen, maar toch is er een kleine kentering qua dierenleed in Portugal.

Drie katers van de straat

Wij hebben drie aanloopkaters geadopteerd die nu leven als god in Portugal en net als bij Nederlandse huiskatten, wij dienen hen als personeel. Ieder wist mij op zijn eigen manier te vinden. Een ging tijdens mijn dagelijkse ochtendwandeling mij dusdanig voor de voeten lopen, dat ik over hem zou struikelen als ik niet mijn voorraad kattenvoer, altijd aanwezig in mijn rugzak, zou hebben geledigd. Je begrijpt het al: dit werd een dagelijks ritueel, totdat deze prins der straatkatten aangevallen werd door jaloerse straatmakkers. Onze lieve dierenarts en ik hebben toen mijn man verleid tot adoptie van dit weer eens manke prinsje. Net als een hondje liep hij achter mij aan en is nu echt een spinnend rondbuikig zwart-wit Snoopy!

Een prachtige tijger liep gewoon meer dan één kilometer met mij mee en week sindsdien niet meer van mijn zijde. Ook struinden altijd tal van leuke, lieve hongerige honden met mij mee Ook toen heb ik allerlei verleidingstrucs geprobeerd, door ze mee naar huis te nemen. Zodra mijn man iets kwispelend onze oprijlaan zag binnen dartelen was het ‘Fora!’ (weg). Ik wandel ’s morgens de zonsopgang tegemoet, mijn manier om de dag goed te beginnen. Een enthousiaste viervoeter die mee zou lopen was een hartenwens. Het heeft 6,5 jaar geduurd, voordat die wens werd vervuld.

Het asiel van Portimão

Op een donderdag ging ik samen met een aantal gasten wandelen als vrijwilliger bij het Asiel in Portimão. Dit asiel is officieel in handen van de gemeente Portimão, die geen snars doet, laat staan iets van subsidies uitbetaalt. Daarom heeft een stel doortastende Nederlandse dames een vereniging tot steun en adopteren van de dieren van dit asiel opgericht; ‘Friends of canil de Portimão’. Zij runnen onofficieel dit asiel en betalen alle medicijnen, sterilisaties en het voer, bouwen nieuwe kennels enzovoort. Alle werkzaamheden doen ze op vrijwillige basis. Dames met het hart op de juiste plek. Helden die menig hond en kat van een eenzame dood hebben gered.

Jaarlijks vinden bijna 250 honden en katten door hen een warm plekje bij Nederlanders, Duitsers en soms ook bij Belgen en Engelsen. Nieuwe baasjes worden goed gescreend, ook door organisaties in Nederland, België en Duitsland waarmee Friends of Canil Portimão samenwerkt. Patricia de Nieuwe bestiert dit asiel. Vroeger had zij twee succesvolle modezaken in het hogere segment. In dit asiel zijn haar werkzaamheden al even succesvol, maar dan met een heel andere missie.

Wij hebben zo nu en dan gasten hier op vakantie die een hond uitzoeken in dit asiel. Voor hen wordt alles geregeld voordat zij met het nieuwe dier huiswaarts vliegen. Mocht je binnenkort vanaf Faro met Transavia naar Rotterdam of Eindhoven (terug)vliegen, dan kun je het asiel helpen door dieren te begeleiden. De beloning zijn de zielsblije gezichten op het vliegveld als de hond of kat opgehaald wordt door de nieuwe baasjes.

Maar één keer per week uitlaten

De honden in het asiel van Portimão mogen van de gemeente maar één keer per week uitgelaten worden, in verband met geluidsoverlast. Voor de honden een verademing als ze donderdagmorgen met de vrijwiliggers mee een rondje door de wijk mogen maken. De vereniging Friends moet het hebben van donaties en vrijwilligers. Ook nu weer zitten zij te springen om vrijwilligers door een te kort aan ‘spare hands’ en vooral ook ‘foster families’ die honden tijdelijk kunnen opvangen.

Als je in West-Algarve woont kun je je opgeven als foster of vrijwilliger. Naast het uitlaten van de honden op donderdagmorgen kunnen ze altijd mensen gebruiken om te helpen de katten en honden te verzorgen en de kennels schoon te maken. Dit is vier keer per week. Ook moeten de honden van en naar fosters gereden worden of naar de dierenarts. Na enige tijd meegedraaid te hebben kunnen vrijwilligers de dieren voor adoptie naar het vliegveld Faro brengen.

Maar alles begint met het uitlaten van de honden op donderdagochtend, daar leert men het team en de honden het beste kennen. Deze week zijn ze weer straatkatten en- honden aan het steriliseren, er is altijd veel werk aan de winkel!

Joy, die bij ons haar naam waarmaakt

Terug naar die specifieke donderdag in oktober. Patricia de Nieuwe kwam ons al enthousiast tegemoet en gaf mij een prachtige lichtbruine Tervuerense herder met Golden Retrievertrekken, om uit te laten. Ik was meteen verkocht, onrustig, blij, alsof ik dat maatje had gevonden waar ik naar verlangd had. Dus liefde op het eerste gezicht.

Ik ging checken bij mijn lieve gasten en medewandelaars. ‘Wat denk je,’ vroeg ik nerveus, ‘zou zij bij ons passen?’ Zien jullie haar al in onze tuin spelen?’ Op alles wat ik vroeg kreeg ik een enthousiast ‘Tuurlijk!’ Maar als ik vroeg: ‘Zou Eus (mijn man) haar accepteren?’ kreeg ik alleen maar bedenkelijke gezichten. Niet dat mijn man een boeman is, verre van dat, maar hij is niet opgevoed met dieren.

Ik bleef maar kijken, praten, knuffelen met deze prachtige blondie en ik werd almaar verliefder op het beest. Weer terug bij het asiel, stuurde ik meteen een foto van haar naar Eus, enthousiast bellend: ‘Eus, check je mail, zie deze prachtige lieve hond, het juiste formaat, die past bij ons!’ Zonder gekeken te hebben was het antwoord een eenduidig: ‘Nee!’

‘Toe nou, kijk nou naar die foto,’ smeekte ik bijna. Het duurde even, maar Eus gaf geen respijt: ‘Ja, ziet er leuk uit, maar hoe vaak heb ik je niet gezegd, hier in een B&B met gasten kun je gewoon geen hond hebben!’ antwoordde Eus resoluut.

Nu drongen andere gasten zich aan mijn ‘handy’ om Eus te overtuigen, dit echter zonder resultaat. Teleurgesteld dropen we af naar het strand om dingen nog door te praten. Thuis begon ik weer een offensief, alle voordelen opnoemend van deze hond, maar onze hulp bracht mij tot de realiteit: ‘Annelies, het heeft geen zin!’

Na een onrustige nacht vroeg Eus mij de volgende morgen; ‘Ben je verliefd op die hond?’  Ik beaamde grif: ‘Ik kan aan niets anders denken!’ ‘Oké, laat ik het zo stellen’, zei Eus weifelend, ‘je krijgt een hond!’
‘Ja, zeker als ik tachtig ben en met een rollator de berg afrol’, mompelde ik teleurgesteld. ‘Nee, op je vijftigste,’ probeerde Eus. Toen werd ik weer enthousiast, ‘Dat biedt perspectieven, dat is over vier weken!’
‘Maar dan wel een puppy i.v.m. de katten en gasten, hier past alleen een getrainde hond,’ zei Eus beslist.

Ik belde meteen Patricia met het goede nieuws. ‘Niet doen’, beweerde Patricia, ‘jullie zitten nog vol met gasten en een pup heeft vier uur per dag training nodig!’ Met deze informatie ging ik weer naar Eus.
‘Oké dan’, gaf hij verslagen toe, ‘laten we samen gaan kijken!’

Dit was niet aan dovemansoren, we konden er meteen naar toe, Patricia zou paraat zijn. Ik was superzenuwachtig, wilde haar zo graag weer zien. Ik hield Eus nauw in de gaten. Daar kwam ze, onze mooie blondine, ietwat verward. Eén blik was voldoende, Eus was verkocht.

Ingeënt, gechipt, ingeschreven, binnen ‘no time’ togen wij gezamenlijk met Joy op de bok van onze Ford Transit terug naar huis, waar een welkomstcomité aan gasten haar opwachtte.

Met liefde en geduld heb je een dankbare trouwe maat

Patricia informeert alle nieuwe baasjes dat zij zich goed moeten realiseren dat asielhonden honden met bagage kunnen zijn. Daarvoor moet je geduld hebben, omdat het wel een jaar kan duren voordat je de hond ziet veranderen. Ook moet je je realiseren dat het levende wezens zijn die ziek kunnen worden en moet je wel de dierenarts kunnen betalen. Een hond kost geld, ook dat vergeten mensen wel eens.

Voor de rest is het vooral je gevoel volgen met de opvoeding. Met kinderen goed opletten dat de hond de ruimte krijgt en zich kan ontwikkelen. Een hond heeft een veilige plek nodig in huis waar zowel kinderen als ook volwassenen hem of haar met rust laten.

Joy heeft een fortuinlijke plek met baasjes die ontzettend veel van haar houden en haar overal mee naar toe nemen. Bovendien wandelt haar baasje met of zonder gasten iedere dag ongeveer 10 km, waardoor Joy los twee keer zoveel kan rennen. Daarnaast heeft ze heel veel fans die met haar willen spelen of knuffelen.

Joy was niet getraumatiseerd, maar ging wel achter alles aan wat bewoog. Ze sprong bij rijdende auto’s voorop de motorkap, gooide mensen van hun fiets en werd gek als ze een kudde koeien en schapen zag. Ook de katten werkten in het begin als een rode lap op een stier. Met veel geduld en goede training, is het nu de meest lieve hond die je maar kunt bedenken. Zij is zo getraind dat gasten en wij er geen last van hebben, zoals in voorgenoemde situaties.

Voor de rest willen wij dat zij een blije vrije hond blijft, ze hoeft niet op een militaire manier gedrild te worden. Zij doet haar naam eer aan, elke dag is ze vrolijk, full of Joy! Menig gast die bang voor honden was, heeft haar in zijn hart gesloten. Een hond of kat die je uit het asiel of van de straat neemt is je eeuwig dankbaar, dat voel je. En je werkt mee om een zwervend dier een fijn en veilig leven te geven, in plaats van fokkers hun portemonnee te spekken. Het zijn vaak sterke beesten, echte overlevers. Wij kunnen ons leven niet voorstellen zonder onze dierenkroost, je krijgt er heel veel voor terug.

Waardering

Hierbij wil ik mijn waardering uiten aan alle fijne goede organisaties die hier in Portugal het dierenleed bestrijden en dan specifiek het asiel in Portimão. Deze vrijwilligers zijn 24 uur in touw om dieren te redden en te verzorgen en hebben veel dieren een fijn tehuis gegeven. Wij geven onze fooien en extra’s aan hen omdat we weten hoe welkom het is en hoe goed het terecht komt.

3 honden uit het asiel

• 

• 

• 

Wil jij bijdragen aan minder dierenleed door een hond of kat te adopteren?

E-mail naar friendscanilportimao@gmail.com of kijk op Facebook: Friends of Canil de Portimão.

Wil jij bijdragen aan minder dierenleed door middel van een donatie?

Associação dos Amigos do Canil de Portimão
Bank: BPI Lagoa
NIB: 0010 0000 4780 9000 0010 8 (voor nationale Portugese overboeking)
IBAN: PT50 0010 0000 4780 9000 0010 8 (voor internationale overboeking)
SWIFT/BIC: BBPIPTPL