Everything is a story

Évora lijkt een beetje op Elvas, een stad die ik eerder op mijn reis bezocht. Een oude, ommuurde binnenstad op een heuvel, maar dan een slag groter. Ook hier is er een centraal plein met de cafés en een kerk. Ik verwachtte dan ook, net als in Elvas, weer bankjes met oude mannen te zien. En inderdaad, de bankjes staan er. Maar geen oude mannetjes. Op de banken zitten toeristen. En zwervers. Ai, dat laatste is minder fraai.

Observaties vanuit een Portugees stadje

Ronddwalend door het centrum zie je veel toeristenwinkeltjes met producten van kurk. Naast olijven en wijn hét landbouwproduct van deze streek.

Op het hoogste punt van de stad staat natuurlijk een enorme kathedraal, de resten van een tempel (echt of namaak, daar kom ik niet achter), een parkje, een kasteel en een klein museum. Op de muur van tuin van dit museum staat in metershoge letters Everything is a story. Het is een dooddoener, denk ik bij mezelf, maar vooruit, het klopt wel.

Ik beland op een terras tussen de bomen, dat bij het kasteel hoort. Uit in de bomen opgehangen speakers klinkt zondagmorgenjazz, wat bij navraag aan de serveerster Bill Evans en Stan Getz (The Peacocks) blijken te zijn. Heerlijk om even te ontspannen met een kopje koffie.

Een tafeltje verderop zit een vrouw van in de 70, een grande dame. Althans dat wil ze graag uitstralen. Ze doet haar best en alle attributen worden ingezet: een hoed, een enorme zonnebril, een sigaret in de ene en een glas witte wijn in de andere hand. En uiteraard ontbreekt de telefoon niet. Ik durf haar niet te tekenen eerlijk gezegd, want ik weet niet of het déze vorm van aandacht is die ze graag wil. Maar ze is een verhaal, dat is zeker.

Dan vervolg ik mijn dwaaltocht.

Ik teken een verkoper van gepofte kastanjes met zijn karretje. Hij sjanst intussen wat met een passerende Portugese.

Ik zie een man op een scootmobiel die enorm slingerend door een steegje rijdt. Waarschijnlijk komt hij niet door een blaastest.

Ik zit naast twee oude vrouwtjes op een bankje en luister naar hun Portugese gekwebbel. Versta er uiteraard geen bal van en moet lachen. Het doet me denken aan een scène uit de film Der Himmel über Berlin.

Ik zie een zwerver bedelen op het plein en even later zijn smartphone uit zijn zak halen om iemand te bellen.

Ik zie een oude man, leunend tegen een hekje, met aan zijn oor een transistorradio. Een beeld dat we in Nederland volkomen kwijt zijn geraakt. Hij luistert overduidelijk naar een voetbalverslag en geeft luidkeels commentaar op de gang van zaken.

Ik zie en hoor twee straatartiesten. Hij speelt lekker gitaar, zij zingt. Ze spelen nummers van Tracy Chapman en Amy Winehouse. Het klinkt goed maar er is iets mee aan de hand. Na een poosje hoor ik het. De zangeres kent geen Engels. Ze bootst al zingend alleen de klanken na en maakt er haar eigen ding van. Het heeft wel wat.

In het parkje bij het museum zit een verlopen zwerver op een bank. Hij lijkt er slecht aan toe. Een man van een jaar of 40-50, met een zwarte hoed, zwarte kledij, rugzak en hele stoere laarzen spreekt hem aan. Het duurt een minuut of tien maar dan laat de zwerver zich helpen om op te staan. Hij kan alleen nog maar strompelen. De man in ‘t zwart neemt hem in de arm en samen lopen ze weg richting een toekomst die er voor de zwerver voor even wat beter uitziet.

Ontroerd staar ik het tweetal na.

Everything is a story.