En opnieuw gebeurde het. In Lissabon. Net als toen in Loulé en Estoi en in de Serra de Estrela. Een onvergetelijke ervaring zoals we er al meer van hadden in Portugal.
We waren al verknocht geraakt aan de op zangerige toon uitgesproken woorden en de schilderachtige dorpjes en straten. Plus de pittoreske onafheden, zoals de alom tegenwoordige ruïnes en half afgebouwde huizen, de verwilderde tuinen en oneffen straten. Dat alles bevolkt door eenvoudige en vriendelijke mensen. Aan die beelden voegen we ook onze bezoeken aan overvolle restaurantjes toe.
Restaurantjes
Het was lunchtijd en we liepen samen door een straat met veel restaurantjes. Niet zo verwonderlijk, al die restaurants achter elkaar, bedachten we, want in de nabije omgeving staan grote bankkantoren. In een smal zijstraatje, waar geen auto in past en dat overging in een trap naar een hoger gelegen stadsdeel, stond een rij mannen en vrouwen. Keurig gekleed, niemand in casual.
Even later stonden wij ook in die rij voor de ingang van een restaurant dat zich met een piepklein uithangbord afficheerde als bar/restaurant Saloio. Iets in ons zei ons dat we dit moesten doen; hier in de rij gaan staan.
De menukaart, een handgeschreven papier dat buiten was aangeplakt, maakte ons nieuwsgierig. Van de meeste gerechten hadden we nog nooit gehoord. Terwijl we dachten de Portugese keuken al goed te kennen. Vlees of vis zoals we gewend waren, weinig groente, glazige aardappelen en als dessert iets mierzoets. Salada mista, ook in Spanje gebruikelijk, met hompen tomaat, een paar blaadjes sla en wat uienringen. Lekker hoor, zeker als je een restaurant treft waar de vrouw van de eigenaar kookt. Maar verrassend was het vaak niet meer.
Herrie
Hier leek alles anders. Toen we over de drempel stapten zagen we ze zitten, de mannen en vrouwen van de bank, bezig hun lunchvergoeding te verteren. Ze dronken er water of wijn bij en spraken hard en luid tegen elkaar. Of het geluid van de tv, die habitueel in een hoek aan het plafond hing, aan stond was niet vast te stellen door alle herrie die de gasten maakten.
Achter een groot fornuis stonden twee vrouwen met schorten voor, met verhitte gezichten en druk in de weer. We kregen een klein plekje toegewezen. Trouwens, iedereen moest zich behelpen met een klein plekje en nauwe doorgangen want het was er afgeladen vol. Toen we later weer buiten stonden was de rij geslonken, maar hij was er nog steeds.
We kwamen er terug en aten bijzonder en lekker. Uit de cozinha tradicional. Gebakken pijlinktvisjes in een verrukkelijke olijfoliesaus, krachtige soep van geitenvlees, gebakken worst met rozijnen en port, raapsteel met knoflook en stukjes varkenssnuit met peterselie. Ook de salade van bonen, stukjes gegrilde tonijn, komijn en koriander was niet te versmaden. En toe sinaasappelpartjes. Vol smaak en geur, precies zoals sinaasappels horen te zijn. Of als toetje een rijstpuddinkje met kaneel in een geciseleerd glas.
Nee, niet biologisch allemaal, neem ik aan. Maar genieten, zoals we deden, is toch ook heilzaam voor lichaam en ziel?
In Loulé? Mag je Guadiana niet missen!
Door het centrum, vismarkt aan de linkerkant, rotonde recht oversteken, recht door tot de splitsing, rechts parkeren, links Guadiana.