Op 10 januari 2005 ging Wim terug naar Nederland. Dat was een moeilijke beslissing geweest, maar het kon niet langer zo. We botsten de hele tijd en er was eigenlijk weinig anders meer. Een kruideniershuwelijk was niet voor ons weggelegd, blijkbaar. Een kruideniershuwelijk is zo genoemd naar mijn oom Gerrit en tante Jo, die een kruidenierswinkel hadden en dus vanaf het moment van hun trouwen tot aan hun dood alles en alles samen deden.
Daar moet je geschikt voor zijn. Wij waren dat niet. 2004 was een – ja, mag ik het zeggen? – kutjaar geweest, met weinig ruzie, maar veel spanningen en veel onenigheid. De kinderen voeren er niet wel bij en wij uiteraard ook niet.
Ik kon niet bij de pakken neer gaan zitten. Nu ligt dat ook niet zo in mijn aard, ik ben meer van aanpakken, niet zo van neerzitten. De jongens moesten naar school. Er moest een bedrijf opgericht. Een paar huizen herbouwd. Vrijwilligers aangestuurd. Dat laatste was al lastig genoeg, dat laat ik nu even rusten.
We hadden alles netjes geregeld, alles was overgedragen en eerlijk gezegd was het een enorme opluchting. De oudste werd direct beter hanteerbaar, en ik ging er eens flink tegenaan. Kom maar op met die pakken!
Een van de dingen die ik deed, was proberen te zorgen dat we klanten kregen. In geld uitgeven ben ik een meester, maar nu ging het er even om, om geld te verdienen.
Ik schreef een prijsvraag uit.
Op een van mijn internettochten was ik over een versje van Ivo de Wijs gestruikeld. Dat was blijven hangen. Ik zette het in de nieuwsbrief, en loofde een week vakantie uit voor degene die dit tot 8 kon afmaken:
Ik zit all1 en voel me nietig
En het is ook nog ku2r hier
En in de verte klinkt ver3tig
De lokroep van de goudple4
Er kwamen leuke reacties op. Ik schreef de namen van alle inzenders op een briefje en gooide die heel klassiek in een hoge hoed. De winnares kreeg bericht en was over the moon. Ze kwam zeker en vast, maar wanneer was nog niet helemaal duidelijk.
Een maand na het versturen van de nieuwsbrief kreeg ik ineens een mailtje:
Geachte Meiogordo,
U citeert het vers niet helemaal correct, geeft niet, maar het hoort eigenlijk zo:
Ik zit all1 en voel me nietig
En het is ook nog ku2r hier
En in de verte klinkt ver3tig
De lokroep van de goudple4
En hier is speciaal voor u het vervolg:
Zal ik me in de 5er werpen?
Als Mo6 in de Rode… Nee!
Ik ben geen kamika7tje
Ik ga vann8 naar een café
Uit ge9heid voor u en uw schrifturen
Zal ik u geen declara10ota sturen
Een groet van Ivo de Wijs z11
Wat een leuke verrassing! Wat een eer! De meester z11 die contact opneemt!
Ik stuurde per ommegaande een berichtje terug:
Geachte Ivo de Wijs,
Een mail van de meester himself, dat is nog eens een verrassing! En met een superieur staaltje dichtkunst erbij ook nog.
Hoe kunnen we anders, dan een extra prijs uitreiken?
De eerste prijs (een week hotelkamer) was al uitgereikt, namelijk en was ook al verschoven naar september, omdat juni er vroeg bij was dit jaar en het wat lastig is voor de prijswinnaars om alles uit hun handen te laten vallen om van hun eerste prijs te komen genieten.
Maar mag ik u dan nu, samen met een reisgenoot (m/v) naar keuze, uitnodigen om een week gebruik te maken van een van onze hotelkamers?
Dit aanbod geldt vanaf september 2005 en is vrij opneembaar tot eind april 2006, met de restrictie dat er heel graag van te voren gereserveerd mag worden.
Wij beloven dat we niet zullen staren, flauwvallen of om handtekeningen vragen en we zullen zelfs de rode loper in de kast laten, omdat we vermoeden dat u prefereert om incognito-achtig aanwezig te zijn; daarentegen zullen wij het heel erg op prijs stellen om u hier te mogen begroeten.
Mijn excuses dat ik u niet goed geciteerd heb; ik heb het zó van een speciale verzamelsite afgehaald. Misschien is dat dan ook nog iets, om daar even achteraan te gaan.
Nog één kleine vraag: ik was van plan om de uitslag in de volgende Nieuwsbrief te melden, mag uw inzending genoemd worden of liever niet?
Met allerhartelijkste groeten vanuit een zonnig Portugal, Ellen Lanser
Ivo de Wijs was indertijd een grote naam in de cabaretwereld. Hij schreef o.a. teksten voor Samson en Gertje, waar de kinderen en ik altijd graag naar gekeken hadden. Al snel kwam er een mail terug:
Beste Ellen Lanser,
Dank voor uw reactie. Ik heb mezelf ook fout geciteerd: het moet zijn: De klaagzang van de goudplevier
En natuurlijk mag u mijn gehele vers opnemen. Aan wie is overigens die prijs uitgereikt? Heb ik zijn of haar vers gemist?
Ik vind uw aanbod meer dan geweldig en wie weet komen we (er is een mevrouw de Wijs) nog ook, al vind ik het wel een ongelijke ruil: een versje voor een week. Ik durf er nauwelijks op in te gaan, maar misschien kruipt de moed mij nog uit de schoenen.
It was fun anyway. Vele groeten van,
Ivo de Wijs
Hij is tot nu toe niet geweest, jammer genoeg. Mocht hij dit toevallig lezen: het aanbod geldt nog steeds, meneer de Wijs! Het zal ons een grote eer en genoegen zijn om u te mogen ontvangen.
De huizen zijn inmiddels allang af. De hotelkamers vergroot en verbeterd. Het dorp is er klaar voor.
Afw8en maar.
Boeken en DVD van Ivo de Wijs bij bol.com:
Dit is deel 14 van een “Trip down Memory Lane”, waarin Ellen Lanser herinneringen ophaalt aan de emigratie naar Portugal en de eerste ervaringen met de nieuwe cultuur. De vorige episodes kun je hier lezen: Alle berichten van Ellen Lanser.
Geef een reactie