Op een kale heuvel is het goed toeven

De heuvel was kaal

In dit korte zinnetje zitten weken van hakken, zagen, uitgraven, afknippen en verbranden. Zagen, hakken, touwen, scharen, zelfs broodmessen en griptangen gingen mee de heuvel op. Mijn jongens hebben er een levenslange fascinatie met Zwitserse zakmessen en machetes aan overgehouden.

Schrammen, pleisters, blaren, vieze T-shirts en kapotte handschoenen. Grappen, verhalen, gehijg en gesteun, troostende woorden, ongeduldige uitroepen, hartgrondige vloeken. De eerste daadwerkelijke kennismaking met Portugese ethiek, het in-en-in-slechte karakter van braamstruiken en een diep gevoel van kameraadschap.

Allemaal in vier woorden: de heuvel was kaal.

Braamstruiken waar je maar kijkt

Toen we kwamen, was veel overwoekerd door braamstruiken. Bramen houden van leegstaande huizen en terreinen. Ze houden van verwaarlozing en leegstand. Zij zijn de voorhoede, daarna komen de brandnetels, distels, van allerlei klein onkruid en speciaal in deze omgeving de rietstruiken, gevolgd door wat elitairder volk als bijvoorbeeld klimop en blauwe regen. Die laatste slingert zich meestal per ongeluk ergens naar binnen, in tegenstelling tot de bramen, die ik ervan verdenk dat ze op de loer liggen om elke kans te grijpen die ze tegenkomen.

Naar volk is het, bramen. Ik eet ze niet meer.

De heuvel was een groot braambos, met hier en daar een verstikte olijfboom. Olijven zijn gelukkig erg geduldig en lijdzaam en overleven zodoende een boel.

Er was een leuke groep aanwezig, vrienden, vrijwilligers, aanwaaiers – dus het plan was al snel geboren.

Ten aanval!

De ingehuurde mannen met tractoren met mysterieuze aanhangsels deden de rest. Wat overbleef, was een enorme hoop gerooide braamstruiken op het 3e terras. En je kon het uitzicht weer zien.

Die hoop werd een episch kampvuur, dat iedereen aanwezig zich vast nog tot z’n dood toe zal herinneren. Ik snap helemaal, dat God een braambos uitzocht om hier en daar met effect Zijn boodschap te brengen. Bramen branden geweldig en altijd.

Zijn ze dood, levend, nat, op een hele luchtige hoop gegooid – maakt niet uit. Altijd een supereffect.

Ik heb er geen foto’s van, helaas. Het was nog in het tijdperk van de rolletjes. Een andere tijd. Niemand had een slimme telefoon om te pas en te onpas alles vast te leggen.

Je zult het dus met je fantasie moeten doen, maar het zag er een beetje zo uit:

Een grotachtige ingang

Er kwam niet alleen mooie bruine rulle aarde onder vandaan, ook iets wat op een rotsige ingang leek. Een grot? Je kon hem alleen van de weg af zien, en het was nog wel een geklauter om erbij te komen. De meesten zagen van de eer af, maar Jela en ik gingen op pad.

Na een half uur kwamen we eindelijk bij ons doel aan. Inderdaad, een grot! Oi, spannend! Ik stelde me voor, dat we in de holle heuvel terecht zouden komen, met een prachtige zaal met stalactieten en dito mieten, waar het water in een stil diep meer sprookjesachtig zou liggen te murmelen.

We lieten ons voorzichtig in het gat zakken. Jela is wat gelijkmoediger van aard dan ik, dus zij ging eerst. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken – ooooo, waar zijn we aan begonnen!?

Het was een nauw gangetje en werd al nauwer en nauwer. Tot het punt dat wij veel te dik waren om er nog door te kunnen. We waren 10 meter gevorderd.

Niks geen zalen met dromerige meertjes van mineraalwater. Niks geen gedruipsteen.

Te dik. Jeetje. Ik moet wat meer verbranden…

Dit is deel 13 van een “Trip down Memory Lane”, waarin Ellen Lanser herinneringen ophaalt aan de emigratie naar Portugal en de eerste ervaringen met de nieuwe cultuur. De vorige episodes kun je hier lezen: Alle berichten van Ellen Lanser.