Wandelen met Leen Hiking, weefster en wandelgids

Toen ik tien jaar geleden in de Beiras kwam wonen, ging ik vrijwel direct op zoek naar geschikte wandelroutes. Langzaam maar zeker stelde ik, met tips van een enkele dorpsbewoner, trips met de gemeentelijke wandelclub en sprokkelwerk via internet, een wandelmap samen waar ook onze gasten veel plezier aan beleven. Pas onlangs maakte ik kennis met Leen Hiking, die regelmatig op stap gaat met geïnteresseerden. Daar wilde ik het mijne van weten.

Ondernemende vrouwen in Portugal

“Ik heb laatst gewandeld met Leen”, vertelt mijn kapster terwijl ze mijn haar kortwiekt. “Leen, welke Leen?”, vraag ik. “Ze noemt zich Leen Hiking, verder weet ik het eigenlijk ook niet.” Als ik achter mijn pc zit, stuit ik op Leen’s blog. Ze blijkt wandelingen te organiseren in de berggebieden om ons heen: de Estrela, Açor en de Caramulo. Waarom wist ik dat niet eerder?!

Ik schrijf me meteen in voor een wandeling bij Senhora do Desterro, in de buurt van Seia, en maak kennis met Leen. Samen met nog zes mensen, van wie één blootsvoets, lopen we door het dorp en vervolgens langs een prachtig aangelegde levada, een irrigatiekanaal. De uitzichten zijn betoverend, het gezelschap aangenaam en het weer precies goed. We picknicken relaxed bij een waterval.

Vader

Ze vertelt: “Ik ben geboren in een middenstandsstadje in de Kempen in België, dichtbij bossen waar we op avontuur gingen. We wandelden als gezin veel, toen nog vaak tegen mijn zin, in de Ardennen en de Hoge Venen. Pas als volwassene leerde ik genieten van het vredevolle gevoel dat wandelen me geeft. Toen ik in 1998 naar Portugal verhuisde, kwam mijn vader logeren en maakten we veel tochten in de Serra da Estrela. Hij had er plezier in om die wandelingen uit te schrijven en op de kaart uit te stippelen. Zo vervaardigde hij een uitgebreide wandelmap voor de gasten van Quinta da Cerca in Midões waar mijn nicht woont.” Leen vertelt dat haar vader sinds drie jaar Parkinson heeft, en niet meer naar Portugal kan reizen. Het doet haar zichtbaar verdriet. “Als ik eens in België ben, wandelen we daar,” zegt ze, een schrale troost.

Leen is 48 jaar en heeft 2 dochters van 18 en 20, die allebei talen in Coimbra studeren. “Er is weinig werk hier, dus hoe langer ze kunnen studeren, hoe beter”. Zelf is ze opgeleid als binnenhuisarchitect en deed ze een beroepsopleiding als handwever in Gent. Ze maakt kleding, tassen en baby-draagdoeken, die ze verkoopt op de alternatieve markt in Benfeita.

Hier wonen veel milieubewuste buitenlanders die actief zijn op het gebied van de permacultuur: het ontwerpen van de menselijke leefomgeving op een manier die ecologisch duurzaam en economische stabiel is. Leen repareert en vermaakt ook kleding ter plekke. Anderen slijpen gereedschap of verkopen eigen gekweekte groente en fruit. Betaald wordt er met estrela’s. “Ik ben eigenlijk een manusje van alles. Ik wil niet één beroep hebben, want ik vind zoveel dingen leuk. Het contact met mensen die net als ik bewust met de natuur omgaan, is inspirerend. Ik ben dyslectisch, en moest het al jong hebben van mijn creativiteit. Ik wil dat anderen mee kunnen genieten van wat ik te delen heb, dat geldt ook voor het wandelen.” Toevallig is haar weefgetouw net overgebracht uit België, zodat ze ook het weven weer kan oppakken.

Ontstressen

Hoe ben je in Portugal terecht gekomen?

“Ik maakte bijna twintig jaar geleden een heerlijke ontstress-reis naar Midões en toen wist ik zeker dat deze streek goed voor me was. Er kwam een aanbod voor een huis via een collega van mijn man. Hij kreeg om medische redenen eerder pensioen. Het werken in de groendienst was volgens de controledokter te gevaarlijk, dus gingen we kijken en vond ik mijn droomplek in Covas. In Portugal kon ik mijn droom waarmaken: een kleine boerderij in het midden van de natuur. Het is vaak goed weer, er wonen vriendelijke mensen en het leven is betaalbaar.”

Dus je hebt nooit spijt gehad van de beslissing om naar Portugal te verhuizen?

“Ik ben nog altijd super gelukkig dat we weggegaan zijn uit België. Ik ben heel dankbaar dat ik hier mag wonen en wil nooit meer weg. De kinderen zijn ook heel blij met deze beslissing. We zijn het erover eens dat alleen de scholen beter zijn in België. Het onderwijs hier is ouderwets en laat echt te wensen over. Maar dat was voor ons niet belangrijk genoeg om terug te keren.”

Hoe is je verhouding met België nu je hier woont?

“België is deprimerend. Ik voelde me er nooit thuis. De mensen zijn er angstig en gesloten. Ik kan er echt niet meer lang verblijven. Ik ben hooggevoelig en kan niet tegen elektrosmog, dat maakt het nog lastiger. Gelukkig valt dat hier nog mee. Maar ja, iedereen wil mobiel kunnen bellen en wifi en satelliet tv. Nog even en dan staat er op elk mobieltje dat het dodelijk is, net als op de tabak. Daarom heb ik geen mobieltje, alleen vaste telefoon.”

Heb je veel contact met Portugezen?

“Ik heb wel gewoon, dagelijks contact met Portugezen, maar weinig echte vrienden. Ik kan beter opschieten met de tweede generatie emigranten die terugkomen en ervaringen meebrengen die ze in het buitenland of in de stad hebben opgedaan. Zij kunnen waarderen wat hier gebeurt. Ik heb het moeilijk met de desinteresse voor het milieu. Men kent hier de gevolgen van milieuvervuiling nog niet. Maar ze zijn nieuwsgieriger dan in België. Hier gapen ze je echt aan. Ik betrapte me erop dat ik dat na een jaar ook deed, toen ik weer even terug was in Gent. Ik voel me hier echt thuis en heb innerlijke rust. Stressen is er nog maar zelden bij.“

Leen Hiking is te vinden op Facebook, waar ze haar (maandelijkse) wandelingen aankondigt. Ze gidst op verzoek ook groepjes wandelliefhebbers door de prachtige omgeving van de Serra da Estrela, Serra do Açor en het Caramulo gebergte. Op haar blog vind je meer informatie.