Een excursie naar wat biologische boeren in Portugal, is dat wat? Ja waarom niet. Niet zomaar natuurlijk. Dat zit zo. Iris volgt een cursus biologisch tuinieren, ik niet. Die cursus wordt nu afgesloten met een excursie en ik mag ook mee.
De bus
Om half negen moesten we al in Cartaxo klaar staan voor de bus. Voor Portuguese begrippen wat je noemt extreem vroeg. Uiteraard was de bus er nog niet en konden we even een kopje koffie drinken.
Er naderde gerammel en gebonk: de bus. Die bleek volledig te bestaan uit authentieke onderdelen, uit 1982.
Maar we konden nog niet weg: we moesten wachten op een van de deelnemers. Die persoon kwam een half uur te laat en ging vervolgens niet mee met de bus.
Goed, daar gaan we dan. Met een geweldige snelheid verlaten we de stad en zijn we onderweg. Ooit was de topsnelheid wel 90 km per uur. Nu halen we niet eens de helft zonder dat ie al uit elkaar lijkt te vallen, Hoewel, lijkt…
De eerste stop
De eerste biologische boer was geen boer. Het waren stadstuintjes. Niets mis mee uiteraard. Uitleg ontbrak dus dan zelf maar wat rondlopen. Niet slecht, ze zagen er goed uit en alles groeide lekker. Of het biologisch was nemen we maar aan zonder toelichting.
Maar ja na een kwartier heb je dat wel gezien. Helaas heeft de cursusleider wat last van overvolledigheid. Dat is een aandoening die zich laat kenmerken doordat iemand maar blijft praten om zo te zorgen dat hij zo volledig mogelijk is. Terwijl de deelnemers openlijk verklaren alles wel gezien te hebben en zelfs bereid zijn weer in die rijdende rammelbak te stappen blijft de man praten en praten. Dan loopt ook hij het hek uit… om gelijk weer terug te lopen, hij was iets vergeten te zeggen. Je vraagt je af wat dat kan zijn.
Na verloop van tijd toch weer in de bus.
Een boer?
De tweede stop was weer niet echt dichtbij. Dat kan ook liggen aan de snelheid die nu zakte tot onder de 20 km per uur. Vermoedelijk is de plaatselijke file die achter ons ontstond ook wel vermeld op de radio. Ik kon de radio niet zo goed verstaan door het geluid van rammelende ramen, losrakende schroeven en over elkaar heen schuivende roestige onderdelen.
Aangekomen in the middle of nowhere was de buurman zijn wijngaard eens lekker aan het besproeien tegen alle ziekten en aandoeningen. Onze boer had een vervallen krot met buitenkeuken. Die bestond uit roest en oude pannen. Aan de graatmagere honden en moederpoes met klein kitten te zien, is er ook niet veel eten te halen. Eerlijk gezegd ben ik er al klaar mee als ik een jong kitten met ontstoken oog en duidelijk voedseltekort zie. Dat zal ik die boer eens zeggen ook!
Helaas, de boer die we vandaag gingen bezoeken was er niet. Die staat op zaterdag op de markt. Iets dat je natuurlijk niet meldt als er bezoekers komen.
Op zoek dan maar naar alles dat zijn akker te bieden heeft! Op zoek, want vinden valt niet mee in de wildernis. Maar na wat zoeken blijkt dat er wel degelijk het een en ander groeit. Alles door elkaar want hij gelooft kennelijk in natuurlijke spreiding van zaden. Lees hier: te lui om ze te verzamelen en uit te zaaien.
Het meeste ziet er niet uit en je kan je dan ook niet voorstellen dat hij hiervan nu echt iets op de markt aan het verkopen is. Of het wel of niet biologisch is, is feitelijk niet te controleren. Maar als de buren zo dichtbij de wijngaard spuiten heb ik daar wel een mening over.
En dit was dan weer het einde van de excursie
Lunch
In Portugal kan je niets afsluiten zonder daarbij lekker te eten en te drinken. Liefst iets van de grill.
We stopten bij het restaurant aan de rand van het stuwmeer. Voor een toiletpauze.
Daarna gingen we door met de bus naar de picknickplek die zoals altijd in dit land voorzien was van een BBQ-plaats.
De klep van de bus ging open en plots was duidelijk waar de tijd van de organisatie dan wel in was gaan zitten. Kratten met dranken, wijn, wasmanden vol sla en tomaat en genoeg vlees voor nog wat extra bussen.
Dat ging dus een prima lunch worden! Nou zou je verwachten dat voor de lunch met deze doelgroep alles biologisch was… maar dat komt alleen maar omdat jullie geen Portugezen zijn!
Om dat te vergeten was iemand zo aardig een fles eigengemaakte ginginja te openen. Dat is voor de niet kenners een likeur van kersen met daarin zure kersen.
De lunch en daarmee de dag werd in stijl afgesloten met een kopje koffie. Eind goed al goed.
Ik kan het me levendig voorstellen allemaal, heel herkenbaar! (Vooral die laatkomer die dan toch gewoon maar niet meegaat met de bus…)