Mijn zwarte harige krullenbol vliegt op van de bank en rent naar buiten waarna wij getoeter horen. ‘Sil en Maddy zijn er!’ roep ik opgewekt. Allebei lopen we naar buiten en daar zien we het, onze nieuwe aanwinst. Met daarin Sil, Maddy en hun bruin-witte viervoeter. Ze zijn een kleine vier weken weggeweest waardoor Rosa, mijn moeder, en ik samen hier de boel draaiende hielden. Het voelde fijn ze weer te zien. Toch had ik ook flashbacks van ongeveer een jaar geleden. Onze eerste winter off-grid én ook zonder Sil en Maddy. Nu komen ze thuis met precies datgene wat we een jaar geleden nodig hadden, maar toen niet hadden. Een auto met vierwielaandrijving.
Heb je mijn eerdere bijdragen gemist? Hier vind je deel 1 en deel 2 van deze serie.
Voor de winter
We kwamen voor het eerst op ons landje en hadden er zin in! Die zomer was het heet en droog. We zijn begonnen met helemaal niets. Als allereerste hebben we onze grote legertent opgezet. Een tent waar een opslag is, de slaapkamer van mij en van mijn moeder Rosa. Een vestibule waar onze papegaaienkooi in staat. Dan kom je in het woongedeelte, met een bank, een eettafel, stoelen, een boekenkast en een spelletjeskast. Daarna komt het schotje, waarachter Sil en Maddy sliepen. Midden in onze woontent is ook een vestibule die als gang fungeert. Daarin liggen jassen, droogloopmatten, hondenriemen en alles wat nog meer in een gang thuishoort.
Als ondergrond van onze tent hadden we twee lagen worteldoek, twee lagen zeil, dunne isolatieplaatjes en een vloerbedekking. Omdat we in het begin geen onderdak hadden kozen we er voor de tent zo snel mogelijk op te zetten. Een degelijke vloer komt later wel. De grond hadden we amper gelijk gemaakt want ‘daar hebben we geen tijd voor’. Die zomer was het erg warm, iets wat wij niet gewend zijn en waardoor wij moeite hebben met hard fysiek werk. Ook hadden we al snel veel bezoek.
Visite is leuk maar vraagt veel van je; voor je visite is het leven hier vakantie. Dat betekent voor veel mensen, niets doen, uitslapen, niet koken, laat naar bed, lang leve de lol. Het is hier een gratis all inclusive verblijf. Iets wat voor ons achteraf gezien niet goed is geweest. In het begin worstel je nog met je draai vinden. Hoe laat sta ik op? Wat moeten we nog doen? Wat is echte prioriteit? We hadden geen idee wat ons te wachten zou staan. De zomer was heet en droog, maar hoe zit dit met de winter?
De winter arriveert
Toen het weer minder goed begon te worden, zo midden en eind oktober, waren we er nog helemaal niet op voorbereid. Bij de eerste flinke regenbui kwamen we erachter dat onze tent niet overal waterdicht was. De flappen, stukken zeil die we oprollen zodat we zonlicht hebben en de tent een beetje doorwaait, moesten dicht omdat het anders binnen zou regenen. Het gevolg was dat we volledig in het donker zaten, daar hadden we dus niet over na gedacht.
Ook liep het regenwater niet goed weg. We zitten in een dal, al het water van de omliggende bergen stromen richting ons. Het landje was drijfnat. We zitten op kleigrond, hard en droog. Het neemt heel moeilijk vocht op en de eerste paar liters water glijden van de grond weg alsof er een filmlaagje op zit. Daarna neemt de grond het op waarna het, als het verzadigd is, complete modder wordt. Als het dan nog meer regent gaat het water in de kuilen van de grond staan, afhankelijk van wat er zich onder de kleigrond bevindt, gebeurt het volgende: of het water loopt nog dieper de grond in waarna je je bevindt in een groot drijfzand paradijs, of het water blijft stromen over de grond en bevind je je praktisch in een grote ondiepe rivier.
Deze complete verandering van aanpak haalde weinig uit. Sil en Maddy waren halverwege deze periode weer richting Nederland gegaan. Dat ging op dat moment helaas niet anders. Een vriend van Sil overleed plotseling, die een vrouw en zeven kinderen achterliet. Voor Sil en Maddy was in Nederland zijn op dat moment belangrijk en je kan het zien als een geluk bij een ongeluk dat Sil en Maddy op dat moment weg waren. Omdat de stress en emoties bij hen al hevig genoeg waren hebben Rosa en ik er toen voor gekozen niet te praten over de voortdurende ellende op ons landje.
We werden overvallen door de regen waarna we twee dagen lang (in de regen) kanalen hebben gegraven om onze tent heen. Het water kon niet weg en hoopte zich op in de kuilen onder onze ‘vloer’ van de tent. Met als dieptepunt dat we wakker werden en letterlijk in een plas water stonden als je je voeten uit je bed gooide. En dus gingen we kanalen graven om te zorgen dat in ieder geval wat water weg kon lopen. Ook maakten we zandzakken die we tegen onze tent aan legden, op die manier zou het water van de zakken aflopen en in de kanalen terecht komen.
Een vloer in de tent
Alles was nat, beschimmeld en vies. We gingen dagelijks naar de wasserette om spullen te drogen. Iedere dag opnieuw regende het en iedere dag opnieuw waren al onze spullen nat. Even wisten we niet meer wat we moesten doen, hoe we het op moesten lossen. Uiteindelijk hebben we besloten een tijdelijke vloer te maken. Hoe, daar waren we nog niet over uit. We konden tenslotte niet zonder een zeil boven ons hoofd. Een vloer maken in de tent, zonder de tent af te breken, met natte grond en een inboedel die niet buiten kon staan vanwege de regen. Het leek onmogelijk maar dit was de enige manier om onze spullen nog enigszins te redden.
Dus besloten we het volgende: we zouden alles van de grond trekken, op het zicht de ergste oneffenheden glad gaan maken en stenen neer leggen met chipwood- platen er op. Uiteindelijk zouden we alle platen vastleggen en zou de vloer, als het goed was, blijven liggen. Het zeil van de vloer zouden we hergebruiken om tussen de planken en de stenen te leggen, mocht er toch water doorheen komen dan zou het de platen niet aantasten. We versleepten al onze spullen, bed, kleren, voorraad, gereedschap, zelfgemaakte kasten enzovoort naar één kant van de tent en begonnen aan de vloer. Dagelijks gingen we stenen halen met ons oude groene busje. De stenen gebruikten we voor de vloer, soms haalden we wat zand, dat was handig om de stenen waterpas te leggen.
Uiteindelijk kwamen we erachter dat alles waterpas krijgen met de klei op de grond, onbegonnen werk was. Na wat rondvragen (met ons belabberd Portugees) kwamen we bij een lokale hout/zand/steen-boer uit. Wij hebben hem vervolgens the sandman genoemd omdat hij voortaan bij onze vaste routine hoorde. Iedere ochtend stonden we op en reden we naar hem toe om vervolgens onze bus vol zand te scheppen. Thuis kruiden we het zand naar binnen waar we verder gingen met het leggen van de vloer.
Zonder weg verder
Op een ochtend ging Rosa wat extra vloerplaten halen. Ik bleef thuis met de diertjes. Toen hoorde ik ineens een auto gas geven, het bleef maar doorgaan. Ik vroeg me even af of mijn moeder vastzat. De weg was door alle regen in belabberde staat. Het was een zandpad en iedere keer dat we er met de bus en kilo’s zand en stenen overheen reden waren we één stap dichter bij vast zitten. Ik besloot te gaan kijken en ik hoefde slechts 30 meter van ons landje af op het pad te lopen en ik zag overduidelijk dat het niet mijn moeder was die vastzat. Het was een enorme wagen/graafmachine. De man had via Google Maps de weg gezocht naar een dorpje in de buurt en dit zou de kortste route zijn. Dat geloof ik achterelkaar, maar dit was zeker niet de beste route. Hij was vast komen te zitten en waarschijnlijk was hij ofwel in paniek geraakt of boos geworden en had het voertuig flink op zijn staart getrapt. Met als gevolg dat hij zichzelf anderhalve meter ingegraven had in onze weg. De man kon geen kant meer uit…
Nadat Rosa terugkwam en we de 40 houtplaten handmatig 300 meter naar de tent getild hadden besloot Rosa dat ze dan beter nog maar wat zand kon halen, dan hoefden we dat de volgende ochtend niet te doen. De man die nog altijd vastzat in onze weg was inmiddels zijn lunch aan het eten, wachtend op een collega die hem zou komen redden. De weg zag er verschrikkelijk uit, maar één voordeel: nu moest de gemeente waar ons landje binnen valt de weg wel maken. Het waren immers hun werklui die de weg nu helemaal ontoegankelijk gemaakt hadden.
Vlak voor mijn moeder terug zou komen van het zand scheppen liep ik richting de ravage die de man had aangericht met zijn voertuig. Ik was in de veronderstelling dat ik onze verwoeste weg leeg aan zou treffen óf met de man die nog altijd wachtte op zijn reddende engel. Maar wat zat ik er vreselijk naast! Ik keek richting de weg en zag nu een tweede voertuig dat, in tegenstelling tot het eerste, met ál zijn banden een meter diep weggezakt was. Ook dit ding was niet meer voor- of achteruit te krijgen. Beide bestuurders waren vertrokken zonder iets te zeggen en hadden hun voertuig gelaten voor wat het was. Waarschijnlijk zat hun werkdag erop.
Een ogenblik later hoorde ik mijn moeder aankomen rijden bij de chaos en ik liep haar tegemoet. Hoopvol vroeg ze ‘En? Is hij weg? Denk je dat ik er doorheen kan?’ Waarna ik alleen maar lachend kon zeggen ‘Het zijn er twee geworden!’ Niet heel tactisch, maar dat stadium was ik al voorbij. We keken elkaar vol ongeloof aan en vroegen onszelf af hoe dit ooit goed zou komen.
Wordt vervolgd!
Isabelle Blanquart zegt
dag Keet, leuk om jullie verhaal te lezen! wij verhuisden 23 jaar geleden naar Italië, maar leven niet off grid. Wel moedig om je ergens te vestigen waar je nog nooit bent geweest. ik ben benieuwd naar het vervolg! Tanti saluti uit Italië. Isabelle
Ellen zegt
ha Keet, wat een heerlijk verhaal! Dappere dodo’s zijn jij en je moeder! Hou vol en blijf vertellen, oké?
Frans zegt
Beste,
Klinkt allemaal heel avontuurlijk en moedig. Toch bekruipt mij het gevoel dat deze manier van leven eerder extreem is en ja grenst aan een zekere vorm van zelfkastijding. De verlichtingsfilosoof Emmanuel Kant stelde dat ons handelen zo moest zijn dat het een universeel karakter heeft. Is dit verhaal een voorbeeld voor onze nieuwe toekomst?
Als deze tip jullie verder kan helpen: voorbereiding is 90 % van het succes.
marion zegt
Hoi Keet,
Begrijp ik goed dat deze hele situatie met wateroverlast in de tent en vastgelopen machines op de toegangsweg speelt in de winter 22/23?
Hoe gaat het deze winter? Hoe doen de papegaaien het met de kou?
Veel sterkte!
Marion
Josephinelucassen@yahoo.com zegt
ja ik sluit me bij Ellen aan; dapper dodos jij en je moeder. Fantastisch
hoe je dit alles beachrijft. ik kijk al uit naar de volgende aflevering
Ellen Damen zegt
Keet, hoe gaat het nu?? Mocht je niet meer schrijven voor Portugal Portal, kan ik je dan ergens anders volgen? Heel graag contact!!
Cees Groenewegen zegt
Keet schrijft al aan een nieuw artikel, ze liet ons afgelopen maand weten dat ze het erg druk heeft maar ‘op een lager pitje’ wel blijft schrijven.