De Portugese Marokkaan

We moesten nodig naar de casa. Het was voorjaar en het zou niet lang duren of de huurders zouden voor de deur staan. We hoopten binnen twee dagen alles af te hebben zodat we ons daarna in de strand-, restaurant- en terraswereld van de Algarve konden storten, maar dat liep anders.

Het tweedelig hekwerk, dat de achterdeur beveiligt, klemt zo ernstig dat slechts geweld oplossing biedt. De stalen linker post is van de muur losgekomen en staat zo krom dat de scharnieren niet meer in één lijn staan.

Door gastcolumnist Fred van Os

Mijn vriendin mailt de aannemer met de vraag een smid langs te sturen, die dan meteen het grote toegangshek naar de tuin kan repareren. Tot onze verbazing staat twee dagen later de aannemer met een ‘mannetje’ voor de deur. Na een lange inspectie van het tuinhek en een aanzienlijk kortere van het deurhek (het echte probleem!) wordt ons meegedeeld dat het mannetje (een boom van een vent van 40 jaar) morgen om acht uur het werk zal aanvangen. Na hevige protesten, wordt dit nachtelijke uur verschoven naar half negen. Kijk, je moet natuurlijk wel op je ponteneur staan!

Prompt om half negen staat hij er, maar hij begint aan het grote tuinhek, ondanks mijn pleidooi om eerst het deurhek aan te pakken. Mijn uiterst beperkte Portugese taalschat, iets betere lichaamstaal en mijn uitstekende steenkolenengels schieten te kort. Ik geef me over en het werk begint. Het uit twee delen bestaande tuinhek wordt door de smid uit z’n hengsels gelicht. Het rechter bovenscharnier verzet zich hevig. Samen sjorren aan het hek helpt niet. Ik diep een oude beitel op en met wat rake klappen komt het scharnier los. De beitel is nu definitief ongeschikt voor welke houtbewerking dan ook, maar je moet toch wat. Ja toch?

Laswerk

De scharnierdelen moeten worden verplaatst en ze worden met een dwarsslijper losgesneden. Nu komt het moeilijkste: de scharnieren er op de juiste plaats weer aanlassen. Met wat stuwhoutjes en klemmen worden de hekdelen gesteld en dan begint het laswerk. De stroom vretende lastrafo blijkt superieur aan ons huiselijk stroomnetwerk en de aardlekschakelaar klapt eruit! De smid haalt me erbij. De lastrafo moet op een andere groep, want volgens hem staan er te veel apparaten op. Ik verander het, maar zodra hij begint te lassen klapt ook die groep eruit. Ik neem hem mee naar de stoppenkasten. Er zijn er drie en hoera, de middelste blijkt zwaarder gezekerd. We sluiten de lastrafo er op aan, maar hoe vind je een stopcontact dat behoort tot die groep?

Er zit niets anders op dan de andere twee groepen uit te schakelen en alle stopcontacten in huis uit te proberen. IJverig steek ik de stekker in elk stopcontact dat ik kan vinden, maar geen prik (vakterm voor stroom), alleen de plafondlamp in de huiskamer doet het. Dat hebben wij weer: hebben we een zwaarder gezekerde groep en dan is er slechts één lamp op aangesloten. Er zit niets anders op dan de lastrafo op de groep van het washok en het tuinhuisje aan te sluiten. Alle daar aanwezige apparatuur kunnen we immers uitzetten.

Mannenemancipatie

De smid hervat het laswerk en ik moet de aardlekschakelaar indrukken als ie eruit klapt. Dit gebeurt zo frequent dat ik vrees dat de stroomleidingen gaan smelten! Ineens krijg ik medelijden met Poetin, die al tijden met die rode knop in zijn maag zit. Het enige verschil, behalve de kleur: hij drukt er niet op, ik wel en niet zo’n beetje ook! Na een klein uurtje zitten de scharnieren er weer op en het stroomnetwerk van de casa heeft het overleefd! De hekken worden weer in de hengsels gehangen en geloof het of niet, ze hangen recht, draaien soepel en het slot werkt weer. Trots laat de smid het resultaat zien aan de baas, dat wil zeggen aan mij! Kijk, dat streelt de eigenwaarde! De vrouw des huizes kan wel koffie (met een koekje erbij) aanslepen, maar de baas blijft de baas! O zo! Kijk, dat hebben ze hier in Portugal wel door! Mijn hoop dat ’t met de mannenemancipatie ooit nog goed komt, krijgt een positieve impuls.

Oké, nu het deurhek, de echte prioriteit. Mis, het is inmiddels twaalf uur. Dus pauze. Onze man trekt zich terug in de schaduw, haalt zijn smartphone tevoorschijn en begint een lang gesprek met het thuisfront. Pauzes zijn hier nu eenmaal heilig, we druipen af en gaan zelf ook maar lunchen. Je moet toch wat?

Na een uur komt hij weer in beweging. De meegebrachte koffie en bammetjes zijn op. Hij beaamt mijn muito bem met een voor mij onverstaanbare reeks woorden, dus vraag ik speak English? Ondanks de taalbarrière begrijp ik dat hij geen Portugees is, maar een Marokkaan, die in Fez is opgegroeid. Hij heeft twaalf jaar in de buurt van Frankfurt gewerkt en hij spreekt wat Duits. Inmiddels woont hij zestien jaar in de Algarve. Hij is getrouwd, heeft een zoon van vijftien jaar en ook heeft hij een Portugees paspoort. Hij laat foto’s zien van zijn bruiloft en zijn Marokkaans ingericht huis: mozaïek tafels, koperen theeservies, wanddecoratie en mooie tapijten. Hij is er zichtbaar trots op! Ik complimenteer hem met wat hij heeft bereikt en hij glimt van trots.

Klaar is kees

Na dit intermezzo gaat hij aan de slag met het tweedelig deurhek. Ook hier is het klemlopende deel niet van zijn hengsels af te krijgen. Hij wringt en ik geef een paar rake klappen aan de onderkant van het scharnier en eindelijk komt het hekdeel los. Na deze inspanning trek ik me terug op ons overdekte terras, wetende dat de smid het nu wel zelf afkan. De stalen stijl wordt recht gebogen, de pinnen van de scharnieren bijgesteld en met wat hakwerk wordt ruimte gemaakt in de stenen deurpost. De stijl wordt met extra schroeven vast gezet, de hekdeur weer in de hengsels gehangen en de deur draait soepel en sluit netjes. Klaar is Kees!

Nee hoor! Hij vraagt of ik kit heb om de deurstijl af te werken. Kennelijk heeft hij die niet bij zich. Vreemd, want de achterbak van zijn auto ligt volgestouwd met bouwvakkersgereedschap en bouwmaterialen. We doorzoeken de schuur: geen kit! Hij zucht diep. Wat nu? Het is al ver in de middag dus hij besluit het voor gezien te houden. Morgen verder. Ik zwaai hem uit.

De volgende dag is hij er weer. Hij heeft kit gekocht en al snel heeft hij de deurstijl netjes afgewerkt, maar door de reparatie heeft zowel het deurhek als de stijl lakschade opgelopen. Of ik witte verf heb. Dat hij daar zelf voor moet zorgen is kennelijk niet bij hem opgekomen. In de schuur vind ik een restantje witte verf en een kwast. Hij gaat ermee aan de slag en een uurtje later ziet het deurhek er weer netjes uit.

Marokko

Tijd om hem te voorzien van een gekoeld blikje frisdrank. Hij bedankt uitvoerig en maakt van de gelegenheid gebruik om me foto’s te laten zien van zijn laatste vakantie, tevens familiebezoek, aan Marokko. Een schitterend land! Mooie steden, een beroemde reusachtige eeuwenoude boom, sprookjesachtige Arabische paleizen. Ik vertel hem dat we jaren geleden in Marrakech waren en dat we die stad zo mooi vonden. Ik kan niet meer stuk bij hem! Hij sluit zijn fotoserie af met foto’s van zijn familie in Marokko. Zijn vader ziet er statig uit, heeft ook jaren in Duitsland gewerkt, zijn moeder, in traditionele kleding, ziet er lief uit. Je voelt dat hij veel om haar gaf! We lachen samen over foto’s van zijn vroegere voetbalteam en groepsfoto met zijn broers en zussen toen ze nog klein waren. Je ziet dat ze redelijk welvarend in Marokko leefden, weg van de armoede die daar nog volop aanwezig is.

De pauze zit er op. Hij vraagt of ik verf voor het tuinhek heb. Met moeite kan ik hem duidelijk maken dat de aannemer hiervoor moet zorgen. Hij belt de aannemer en overlegt langdurig. Onze smid moet de verf kopen. Hij vraagt welke kleur we willen. Donkergroen zien we wel zitten. We wijzen de blaadjes van een struik in de tuin aan. Hij maakt er een foto van en morgen komt hij met verf. Nu gaat hij het tuinhek schuren. Gelukkig heeft hij zelf schuurlinnen. De rest van de dag is hij er zoet mee: elke spijl, elke krul wordt stevig onder handen genomen! Om vijf uur zit zijn werk erop. We zwaaiden hem met een boa noite uit.

Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Hij is er weer met kwast en verf, maar die is knalgroen. Je krijgt er zere ogen van! Ik wilde nog wel een oogje dichtknijpen, maar mijn vriendin is zeer uitgesproken: over mijn lijk! Hij kijkt beteuterd. Ik google op donkergroen en vind een palet met groene kleuren. Ik wijs de kleur aan: linksonder. Hij wil er met zijn smartphone een foto van maken, maar dat lukt niet. Ik zoek op zijn telefoon de RAL kleur en daarmee gewapend gaat hij op pad naar een Drogamon, je weet wel, zo’n winkel die het meest doet denken aan de ijzerwinkel van vroeger. Na een half uur is hij terug: met lege handen! Ze hebben die kleur niet! Ik moet mee om de kleur aan te wijzen en langzamerhand dringt het tot me door dat hij kleurenblind is. Mooi niet toegeven natuurlijk, dat doe je niet als Portugese Marokkaan!

Ik ga met hem mee naar Olhāo en vlak bij de supermarkt is een Drogamon. Uit de waaier van verfkleuren kies ik een donkergroene. Ze hebben een moderne mengmachine en binnen tien minuten hebben we een blik verf van de gewenste kleur. Op naar huis! De hele dag heeft de smid nodig om het hek te verven. Ook de messing delen van het slot worden groen, eh… donkergroen. Het ziet er prachtig uit! Nu is het klaar. Niet dus! Het hek moet nog een keer in de verf, anders zou het door de regen al heel snel gaan roesten. Morgen zal hij het hek nogmaals verven.

Kadootjes

Die middag kopen we bij de Lidl een doosje chocolade voor onze smid als bedankje voor zijn inzet. De volgende ochtend verloopt zonder problemen en om twaalf uur is hij klaar. Het donkergroen geeft het tuinhek letterlijk een deftig tintje. Hij glimt en antwoordt dat hij een kadootje voor me heeft. Het is een gebreid rood mutsje met een groen randje en de groene Marokkaanse ster! Z’n moeder heeft het gebreid! Ik moet het opzetten en hij maakt foto’s. Mijn vriendin geeft hem het doosje chocola en we nemen afscheid. Wat een aardige man! Zijn mutsje is een cadeautje dat ik niet snel zal vergeten en is voor altijd verbonden met het donkergroene tuinhek, net zoals de Marokkaanse ster op het mutsje! Nog lang zwaaien we onze smid uit!

Klik hier voor een overzicht van boeken in, uit of over de Algarve.