Fietstraining in Portugal

We staan met ons drietjes aan het begin van een mooie dag bij de poort van het huis van Leo en Ines, in de heuvels ten zuiden van Caminha, waar de rivier de Minho ontspringt op een hoogte van 750 meter bij het dorp Meira in Galicië. Welke route doen we? Hoeveel kilometers? Hoeveel hoogtemeters? Waar komt de wind vandaan?

Van gastschrijver Janka van Leeuwen

Dezelfde reeks vragen passeert de revue, om een plan te hebben en ons een idee te vormen, waar het die dag naar toe gaat. Het loopt vaak anders, dingen veranderen, duren langer of korter. Vooral in de bergen is het weer onvoorspelbaar, vol verrassingen, ondanks de weerberichten via Google. Het is Oostenwind dus we kunnen beter een rondje tegen de klok in doen, zodat we met de wind in de rug huiswaarts trappen.

Reepjes in de achterzak, het regen- en windjack in een andere zak, gevulde bidons en last but not least de route die in Leo’s Garmin gedownload zit. Maar eigenlijk is dat niet nodig, hij kent het gebied als zijn achterzak en heeft legio rondjes van 70 à 80 km voor ons in petto. Prima voor de conditieopbouw. Voor langere tochten moet je richting Paredes de Coura en Ponte de Lima en voor de wat zwaardere wordt het de Serra de Arga naar een hoogte van 600 meter.

We zijn er klaar voor, helm, bril en hop, daar gaan we.

Fietstraining

Ik ken Portugal niet goed, we zijn hier om te trainen, ter voorbereiding op onze jaarlijkse feestweek later dit jaar door Baskenland. We zullen straks zes dagen moeten fietsen, in totaal 700 kilometers en 15.000 hoogtemeters. Wat maakt de Portugese heuvels zo aantrekkelijk en geschikt om te trainen en ons voor te bereiden op de lange zware tocht later deze zomer?

Serra de Arga

We rijden via Azevedo oostwaarts richting Covas. De benen gaan rond, meteen op het kleinste verzet (versnelling), geen kans om even op stoom te komen. Het gaat direct omhoog met een pittig  ‘klimmertje’ met een stijgingspercentages tot 16%. De klimmertjes zijn kort, er is steeds tijd om weer op adem te komen en om ons op te laden voor de volgende klim. Dat is prima voor de conditie. Bovendien kun je het  landschap goed in je opnemen en race je er niet doorheen. Het racefietsen gaat soms zo hard en je moet zo alert blijven dat ik vaak veel mis van de schoonheid van het gebied. Dat is jammer. Hier is het anders, je bent meer een onderdeel van de omgeving. We komen die dag wel geteld twee auto’s tegen en daar schrikken we dan van op. Bossen, stukken heide, gesteente, steile en vlakke hellingen. Veel afwisseling. Ik kan geen duidelijke boomgrens onderscheiden, te laag denk ik, ook al is het hogerop droger en meer begroeid met struiken. De gelaagdheid biedt reliëf en perspectief.  Het groen verraadt de regen die hier veelvuldig kan vallen, soms – heb ik inmiddels ondervonden – zelfs met bakken uit de hemel.

Ter afwisseling rijd je door dorpjes met hun geschiedenis en authenticiteit.

Het is prima fietsweer, lekker warm en koud genoeg om niet teveel vocht te verliezen. Het is niet altijd aangenaam om in de slipstream van het mannelijk zweet omhoog te zwoegen, maar gehijg in mijn nek vind ik ook weinig inspirerend. Op een paar plekken gaan we van de fiets, het uitzicht op zee is fenomenaal, witte wolken formeren zich aan de horizon en spelen het spel met de warme wind. Het fascineert ons en we genieten in stilte. In Covas eten we snel een broodje kaas en stoppen we bij Jaime voor een cola. Vanuit Covas rijden we naar Vila Nova de Cerveira.

Ecopista do Rio Minho

We kijken vanuit de hoogte op de Minho die hier prachtig meandert met een eilandje in het midden van de rivier. Vanaf Cerveira volgen we de ecovia, een vlak fietspad langs rivier en kust, dat hier enkele jaren geleden is aangelegd en helemaal van Caminha naar Valença loopt. Bij Lanhelas loopt de ecovia gedurende een kilometer niet door. We steken de rijksweg over en gaan naar Vilar de Mouros, een prachtig dorp waar ieder jaar in augustus een festival plaatsvindt, dit jaar met o.a Iggy Pop.

Aan elkaar gewaagd en gewend

Als vanzelf stappen we weer op, afgestemd op elkaar na jaren samen tochten maken door Europese bergen: de Transpyr, de Transalp, Pisa-Pescare, Genève-Nice, de Vikingtocht, de Dolomieten en andere uitdagende gebieden. We zijn aan elkaar gewend en gewaagd, weten wat we aan elkaar hebben, ook al kan ieders conditie per fietsseizoen weer anders zijn. Het denkbeeldige elastiekje tussen ons wordt opgerekt … maar zal nooit knappen. Je blijft met elkaar in contact en houdt elkaar in het oog. Je bent samen maar ook alleen, verzonken in je eigen gedachten, gericht op het hier en nu of op elders, ver weg.

Als het tempo te veel verschilt is er een code dat je de ander laat gaan en dat je elkaar weer treft op de col, om samen de afdaling in te zetten. Soms na een koffie of colaatje om de verdienste te markeren.

De bochttechniek

De daaljacks zijn in dit gebied niet nodig want de temperatuur is hoog en de hellingen zijn kort. Het is zo weer voorbij en de benen mogen al snel weer lekker trappen. Ik maak me krom en probeer telkens weer de bochttechniek toe te passen die Eelco, een van onze tochtgenoten die helaas overleden is, mij ooit leerde. Gewicht naar rechts als de bocht naar links gaat, je bent dan stabieler, het werkt. Wat je in de Alpen weinig hebt is dat er hier, in de heuvels, vlakke stukken zijn met af en toe een beetje vals plat. Ik blijf mezelf corrigeren, mijn zadel moest lager volgens Ruud en ook Rob beaamde dat tijdens een van de vorige tochten. Help! Ben ik al zoveel ingeklonken? Wel twee centimeter concludeerden ze. En meer achterop het zadel zitten. Okay, focus houden nu totdat ik weer afdwaal naar gedachten elders en verzink in het prachtige landschap, dat zich uitstrekt. Het komt naar me toe of ga ik erheen? De heuvels glijden voorbij. In het hooggebergte in de Alpen of de Himalaya hebben de bergen een relativerend effect. Je voelt je nietig en nederig. Dat kan rust geven, anderzijds kan het doorslaan naar onbelangrijk zijn en er niet toe doen. Dat is hier anders. Je blijft onderdeel van de omgeving. Racefietsen gaat vaak zo hard. Daarom houd ik óók zo van wandelen, beide vind ik een heerlijke tak van sport.

Hoge muren

Hier kan alles: in de Minho, de Serra de Arga, de Peneda-Gerês en in de aangrenzende gebiedjes zijn er eindeloos veel mogelijkheden, een waar paradijs voor wandelaar en fietser. De dorpen met smalle, steile straatjes, hobbelige kinderkopjes met aan weerszijden hoge stenen muren, alsof de mensen zich willen verschansen. Waartegen, vraag ik me af. Het doet me denken aan Zuid-Afrika, waar hekken met zware sloten de behoefte aan het gevoel van veiligheid representeren. Ik ga opzoeken waarom, denk ik, wetend dat ik deze belofte aan mezelf meestal niet nakom. Het is waarschijnlijk uit strategische overwegingen. Er zijn dorpen in Portugal die dateren uit de tweede eeuw voor Christus.

Ik geniet, met volle teugen en vergeet zoals zo vaak om te drinken. Gulzig knijp ik mijn bidon leeg in mijn mond en kijk waar de jongens zitten. Eén voor, eén achter, zoals gewend, vorm ik de middenploeg. Dat is een strategische positie, ik kan me optrekken aan de voorste en het is een geruststellend idee dat er altijd maatjes achter me zitten. Ik houd niet van de achterste positie, maar ook niet van de voorste en zal daarom als generalist in geen enkele sport uitbundig uitblinken.

Voor een optimale training heeft Portugal alles in zich: korte steile hellingen, een subliem klimaat, veel rust en weinig verkeer, vergezichten en doorkijkjes, interessante dorpjes ter afwisseling, de vegetatie met bomen, heide en zee. Wat wil een fietser nog meer?

Zeven redenen om te kiezen voor een fietstraining in Portugal: