As-Vrijdag

Mijn bekendheid met katholieke feestdagen mag zeker ruim genoemd worden. Doordat mijn wiegje in het Brabantse Roosendaal heeft gestaan en ik daaropvolgend de eerste 14 jaar van mijn leven heb doorgebracht, weet ik echt wel dat as-vrijdag formeel niet bestaat. Toch heb ik het meegemaakt.

Het was zoals gebruikelijk lekker strak gepland. Zoveel mogelijk gecombineerd en goed doordacht. In verband met gezondheidstoestand van mijn vader en een werkgesprek bij de luchtverkeersleiding, had ik mij een kort bezoekje aan Nederland toebedeeld. Op donderdag heen en vrijdag terug. Kwam hier in Portugal goed uit met de ritten naar het vliegveld bij Lissabon. Vriendin Erica, die enkele dagen bij ons op bezoek was geweest, zou op donderdag ook naar het vliegveld moeten voor de terugreis. En op vrijdag zouden dochters Nanda en Susan ons vereren met een weekendbezoek, waar ik mij heel erg op verheugde. Kortom de firma ‘lekker strak en toch efficiënt’ had het voorwerk pico bello voor elkaar.

Tot straks

Op de luchthaven van Lissabon nam ik afscheid van Lilian en grapte nog even ‘nou tot straks dan’. Want één nachtje weg stelt niet veel voor. De donderdagvlucht van KLM verliep zo vlotjes dat we tien minuten voor schematijd aan de gate stonden. Tijdens het inparkeren begon de steward wel om te roepen ‘connecting flights to the UK and Scandinavia are disrupted by vulcanic ash from Iceland’. Nu zit ik pas 40 jaar in de vliegerij en dit bericht verbaasde mij lichtjes. Zachtjes begon in mij een ongerustheid te groeien over mijn strakke plannetje.

Kobi en Erica brachten mij van Schiphol naar mijn ouders in Den Haag. De koude winter waren zij beiden nog niet echt te boven en ik was blij met dit bezoek. Lekker bijgepraat bij hen gegeten en ’s avonds bij zus Lenny gelogeerd. De nieuwsberichten bevestigden inmiddels mijn ongerustheid. Het Nederlandse luchtruim was in verband met de aswolk van de vulkaan Eyjafjallajökull op IJsland gesloten, evenals dat van omringende landen. Ik was een gestrande reiziger!

Op de computer van Lenny met Lilian middels Skypecontact gehad en haar gevraagd eens uit te zoeken of de trein voor de terugreis een optie zou zijn. Ook met de dochters gesproken die ook al doorhadden dat hun weekendje Portugal door de neus geboord werd.

Onheilspellend stil

Op vrijdagochtend als bezoeker naar mijn oude werk op Schiphol gegaan. Het was onheilspellend stil in de operationele zaal bij de luchtverkeersleiding. Een bizarre situatie. De collega’s hebben die dag ‘as-vrijdag’ genoemd. Daar werd mij al snel duidelijk dat, ondanks het feit dat er in de pers nog werd gesproken over mogelijk hervatting van de vluchten om 18.00 uur die dag, er vóór dinsdagochtend niet gevlogen zou gaan worden. Dat werd mij toch echt te gortig. Ik verlangde naar huis en berustte in het feit dat de terugreis dit keer niet met een vliegtuig zou zijn. Terugvliegen vanaf Frankfurt of Parijs was eveneens uitgesloten. Een huurauto zou uitkomst bieden, bedacht ik mij. Helaas, na acht telefoontjes met zowel gerenommeerde als ‘B. de Haas’ autoverhuurbedrijven bleek die markt al afgeroomd door andere collega-gestrande-reizigers. Geen auto of busje meer te krijgen.

Lilian had inmiddels informatie over treinreizen. Niet doen, was het advies. Ben je ook drie dagen op stap. Of ik al gedacht had aan verhuisbedrijven? Nee, dat hadden mijn hersenen nog niet bedacht maar dank voor je tip want dan bel ik Jan Uythoven eens die onze inboedel naar Portugal had gebracht. ‘Goedemorgen Jan, met Dick van Eck, alles goed met je?’ ‘Sjewel, goe hoor Dick en mee oe dan?’ (Jan is Brabander) ‘Minder, ben een gestrande reiziger in Nederland door die aswolk en Lilian zit in Portugal’ ‘Joa, wa een chedoe, war’ ‘Jan, rij jij deze week niet toevallig op Portugal waar ik meekan in de cabine of anders als pakketje’ ‘Joa, wij goan maandag rijjuh, maar we zitten vol en da kan ik die mannuh nie aondoen want de cabine is te klein’ ‘Snap ik, ik wilde gewoon wat proberen, Jan, bedankt en tot een volgende keer’ ‘Joa, das goe Dick, houdoe…. moar Dick wag effe, wag effe’ ‘Ja ik wacht even’ ‘van de week belde me een meneer uit Geldermalsen die wou de auto van zijn dochter naar Portugal meegevuh mee ons maar die moes ik teleurstelluh want ik zit al vol, maruh ik ga um efkies belluh en bel oe dan terug OK?’ ‘Jan, je bent een gouden kerel, ik wacht af’

Zuivere koffie

Het is zaterdagochtend en ik zit samen met Kobi en Erica bij ene Bas midden in de Betuwe. Het is een kennismaking van twee kanten. We krijgen netjes op z’n Hollands een kop koffie en een stroopwafel. Buiten staat een Mitsubishi Pajero met Portugees kenteken. Bas heeft een dochter wonen in de Algarve in Portugal. In januari ging het met haar in de relationele sfeer wat minder en is ze met haar twee kinderen afgereisd naar Nederland. Na enkele weken had ze zoveel heimwee naar Portugal dat ze besloot met het vliegtuig naar Portugal terug te gaan. Haar vader zou wel iets regelen om die auto te zijner tijd daar te krijgen.

Hij was inmiddels te raden gegaan bij Jan Uythoven maar de timing van transport was wat ongelukkig of liep zodanig in de papieren dat Bas ervan afzag. Tot vrijdagmiddag ene Dick van Eck opbelde met het ‘gestrande-reizigers-verhaal’ en wel degelijk in staat was op zeer korte termijn, lees morgen, de auto naar Portugal te rijden. De dochter had inmiddels dit verhaal gehoord en had grote twijfels over de toevalligheid van situaties. Het leek te mooi om waar te zijn, alleen maar gelukkige mensen. Zij drong erbij haar vader op aan om eens goed te polsen of het wel zuivere koffie was.

Alleen in de Pajero

En zo wist Bas tijdens het bakje zuivere koffie meer over mij te vertellen dan ik zelf kwijt wilde. Hij had goed werk gemaakt van het internet en er staat meer over jezelf dan je doet vermoeden! Kennelijk pakte de ballotage positief uit want ik kreeg de auto van hem mee. En zo begon de thuisreis om half twaalf in de ochtend. Alleen in de Pajero en 2300 kilometer voor de boeg. Zo had ik wel alle tijd om te beseffen wat er in korte tijd zo allemaal had plaatsgevonden.

Het weerzien met mijn ouders voor wie de winter best voorbij mocht zijn, het logeren bij Lenny en bijpraten over het stervensbegeleidingproces dat zij leidt bij de broer van mijn moeder, de reactie van Nanda en Susan weliswaar teleurgesteld over het niet doorgaan van hun reis naar Portugal maar daar een heerlijke middag en avond met z’n drietjes voor in de plaats stelde (heerlijke rijsttafel bij Garoeda in Den Haag gegeten), weer even op de oude werkplek geweest, een leuke ervaring waarbij het goed voelt om nu in een andere levensfase te zitten en bovenal de niet te stuiten drang om zo snel mogelijk naar huis te gaan.

John Mayor

Tja, dan 2300 kilometer, wel apart. Er zat een CD in de speler en die kreeg ik aan de praat. Geen idee wie er zong, maar nadat het plaatje voor de zoveelste keer langskwam begon ik liedjes te herkennen. Een nummer ‘Daughters’ begon me erg aan te spreken. Middels sms aan Nanda gevraagd of ze op internet kon uitzoeken wie dat zong. Voordat ik antwoord terugkreeg had ik het cd-uitwerpknopje gevonden en bleek de zanger John Mayer te zijn. ‘het is John Mayer’ vertelt Nanda mij in haar sms en ze kende het nummer ook.

Over sms gesproken, met Lilian, mijn vader en Nanda hield ik steevast mijn vorderingen van de reis bij. Niet in termen van ‘hallo ik zit nu bij…’, nee gewoon Hazeldonk, uurtje pauze Lille, twee uurtjes pauze Parijs et cetera. Naar ik begreep inspireerde dat mijn vader om op de kaart en Googlemaps de route te plotten en ook te voorspellen hoe laat ik waar zou zijn. Ergens in Spanje was dat zo gortig dat na mijn bericht “Valladolid, effuh etuh en pissuh” hij antwoordde met “dat dacht ik al, dat werd tijd!” Zelfs mijn stoelgang werd in kaart gebracht.

Op tijd voor het eten

Na zesendertig tolpoortjes, één overnachting in Frankrijk, honderdvierenveertig keer John Mayor en drieëntwintighonderd kilometer reed ik op zondagavond om kwart na zeven ons erf op. Ik was op tijd thuis voor het eten! Dit relaas wordt op de veranda geschreven, met een hoed op, sigaar in de mond, rechts van mij ligt Rapaz onze Rafeiro do Alentejo en onder aan het landje staat mijn grote liefde in korte broek met een enorme snoeischaar een walnootboom te bewerken. Hier woon ik.