Ik ga graag terug naar plaatsen die ik al eens eerder heb bezocht. Zo kampeerde ik afgelopen maand opnieuw enkele dagen in het noorden van Portugal. Acht jaar geleden, in 2012, kampeerde ik op precies dezelfde plek een lang weekend en schreef onderstaand verslag. De nieuwe ervaringen in 2020 heb ik ertussen gevoegd, in de gekleurde kaders.
Om onze tweedehands aangeschafte caravan (bouwjaar 1992) uit te proberen gingen we een lang weekend kamperen in het noorden van Portugal, in het dorpje Penedones. Een goede camping en een mooi wandelgebied, dat was alles wat we nodig hadden.
De rit naar het noorden
Het rijden met de caravan was behoorlijk avontuurlijk, door de steile wegen in combinatie met onze Honda Jazz, die het gevaarte omhoog moest zien te krijgen. We moesten diverse bergketens over, maar het ging gelukkig zonder problemen. Het moeilijkst was nog om de caravan op de camping naar het juiste plekje te manoeuvreren. De plekken waren gelukkig zeer ruim.
Toen de caravan stond, konden we met de auto (zonder caravan) boodschappen gaan doen in het nabijgelegen Montalegre. Bij het kasteel dronken we een biertje en bij de VVV daarnaast kregen we folders mee met wandelingen.
Het koken in de caravan was een luxe, vergeleken bij hoe we het eerder deden als tentkampeerders: op de grond met een kampeergasje. Na het eten gingen we even op bezoek bij Lukkien Hoiting. Zij woont in Penedones en schrijft ook voor Portugal Portal. Het slapen daarna in de caravan was ook een genot.
Update 2020: We zijn inmiddels veel geroutineerder in het rijden met de caravan (nog steeds die oude huifkar, nu met een beter trekpaard ervoor). We kiezen er altijd voor om tolwegen te vermijden, omdat je zo veel mooier het landschap aan je voorbij ziet trekken. De route dit jaar ging onder andere over de N2. In een woord: prachtig. Je bent wel 5 uur onderweg maar de vakantie begint zodra je de auto in stapt.
Bij aankomst eens kijken wat we nog van de camping herkennen: alles. De herinnering was deels weg maar is nu terug en er blijkt weinig veranderd. De camping heeft een nieuw hek gekregen en verder is er ook het een en ander opgeknapt en verbeterd. We zien de zon ondergaan in het stuwmeer onder het genot van een goede fles witte vinho verde van de Douro en wat hapjes op het terras van de bar beneden aan het meer.
Dag 2
De volgende ochtend werden we gewekt door de langsrijdende bakker, met verse broodjes en gebak, wat een luxe. ’s Middags maakten we een wandeling langs het stuwmeer Albufeira do Alto Rabagão, waar de camping aan gelegen is. Langs de camping loopt de GR 117 (Via Romana XVII), deels over oude Romeinse paden. Een prachtige wandeling door twee dorpjes, Travassos de Chã en S. Vicente de Chã. We zaten een poosje op een grote steen die als bruggetje diende en keken naar de kikkers in het water. Dezelfde weg weer terug, wat ik nooit erg vind, want andersom ziet alles er weer anders uit en zie je andere dingen. Ook kan ik dan de foto’s maken die ik op de heenweg had willen maken maar niet gemaakt heb.
Update 2020: De bakker niet gezien. De camping is dan ook, waarschijnlijk door corona, zo goed als leeg.
Dezelfde wandeling gelopen. Ik kwam daar pas later achter, toen ik mijn verslag uit 2012 herlas. Niets herkend. Zelfs dat kerkhof niet, terwijl we er een tijdje rond hebben gekeken. Wat werkt het menselijk brein soms toch vreemd.
Ook de wandelroutebordjes bij de camping ingang bleek ik in 2012 al gefotografeerd te hebben – en nu opnieuw.
De markeringen lijken niet onderhouden te zijn. Op veel kruisingen ontbreekt een teken. Maar wij hebben al zoveel gewandeld dat we wel een beetje feeling hebben gekregen waar de wandelpaden lopen en met behulp van Google Maps vinden we uiteindelijk altijd wel weer een teken dat bevestigt dat we weer op de route lopen.
Na de wandeling even zwemmen in het stuwmeer en een biertje op het terras van Aqua Barroso, de bar aan het water pal onder de camping.
Terug op de camping lekker gekookt, biefstuk gebakken. Nadeel: hele caravan onder de vetspetters. Dat wordt poetsen… Morgen het spatwerk maar weer als vanouds buiten doen op het kampeergasje, dat we gelukkig bij ons hebben. Potje domino aan de tafel met lamp, luxe hoor.
Update 2020: Tegenwoordig drinken we onderweg vaker wat op een terrasje of in een cafeetje. Die zijn er overal, als je ze weet te vinden, meestal langs de (doorgaande) weg. Nu was dat aan de N-weg bj het dorpje São Vicente de Chã. De slager en het café-restaurant, gerund door dezelfde mevrouw, met zo’n typisch schort dat alleen dat soort dames nog dragen. Nog te koop op de markt. Als je daar een uurtje zit, zie je veel van het plaatselijke dorpsleven aan je voorbij komen.
Ook koken we minder in de caravan. Waarom zou je ook als er altijd op een steenworp afstand wel een restaurant met prima en betaalbaar eten is Helaas is dat nu door corona wat beperkt. Het restaurant op loopafstand van de camping is wel open maar serveert geen maaltijden, alleen op bestelling. Dan maar met de auto naar de volgende dichtstbijzijnde, op 5 kilometer afstand. Hier hebben we de sterren van de hemel gegeten.
Later bleek dit restaurant nummer één in de regio te zijn op TripAdvisor, door ons dus toevallig gevonden, in Parafita. Heerlijke entrecote gegeten van plaatselijke koeien die hier een goed leven hebben.
Dag 3
Vandaag wandelden we vanaf de camping de andere kant op, weer de GR 117.
De route was slecht aangegeven en al gauw liepen we vast in dicht struikgewas. Uiteindelijk bereikten we – deels via de asfaltweg – het dorpje Parafita, waar we na enig zoeken de route weer terugvonden. Volgens de route terug, langs enkele mooie maar gedeeltelijk dichtgegroeide paden en weer liepen we vast. Met het stuwmeer in zicht was het gelukkig niet moeilijk om weer bij de camping terug te komen. Jammer dat de route hier zo slecht onderhouden is.
’s Avonds de rest van de biefstuk gebakken (ja, we hebben ook een koelkast!), buiten, op het campinggaspitje. Daarna binnen verder gestoofd op het gasfornuis.
Update 2020: Die wandeling hebben we niet opnieuw geprobeerd. We liepen de smokkelaarsroute opnieuw. Zie hieronder.
Dag 4
Penedones ligt vlak bij de Spaanse grens. Daarboven ligt Galicië. Het leek ons leuk om een ritje door Spanje te maken en de Spaanse sfeer te proeven. We reden naar het plaatsje Xinzo de Limia, waar we in een trendy restaurantje heerlijk lunchten. Het verschil tussen Spanje en Portugal verbaast mij altijd weer: in Spanje is alles opgeruimder en beter georganiseerd, lijkt het. De terugweg ging langs een kleiner stuwmeertje, over mooie weggetjes door het oostelijke stukje van het Parque Nacional da Peneda Gerês.
Onderweg maakten we nog een klein wandelingetje naar een waterval en door het dorpje Tourém, waar we besloten de volgende dag te gaan wandelen.
Dag 5
We reden met de auto naar het dorpje Tourém waar we de Rota do Contrabando (de smokkelaarsroute) gingen lopen. Deze route verbindt de dorpjes Tourém (Portugal) en Randim (Spanje). Het pad werd vroeger door smokkelaars gebruikt omdat er geen grenspost was.
De route was goed aangegeven, maar op een gegeven moment kwamen we op een andere route, die we toen maar volgden.
Het bleek dat we tot nu toe alleen maar in een grote boog om het dorpje Tourém heen waren gelopen, de echte wandeling moest nog beginnen.
Update 2020: met Wikiloc is het tegenwoordig eenvoudig om actuele routes en beschrijvingen te vinden van bijna elke denkbare wandelroute in Portugal. Een genot!
Via de juiste route bereikten we over prachtige paden het dorpje Randim, waar we op een terras een Spaans biertje dronken.
Update 2020: ons enorm op dat biertje verheugend konden we in het hele dorp Randim nergens dat café meer vinden, er was helemaal niks!
De lucht betrok: er was regen in aantocht. We besloten het rondje maar niet helemaal te lopen en (weer) via dezelfde route terug te gaan. Op wat korte buitjes na hielden we het droog en na een goed uur waren we weer bij de auto.
Update 2020: leuk, met Wikiloc konden we de wandeling helemaal uit lopen en de terugweg was prachtig, grotendeels langs een rivier die op sommige plekken de breedte van een stuwmeer had. Het zweten en zwoegen zeker waard.
Na de boodschappen op de camping aangekomen barstte de regen echt goed los en de hele avond bleef het regenen. Wij hadden nergens last van in onze “huifkar” 😉 (zoals een goede vriendin ons nieuwe onderkomen noemt).
Update 2020: ook nu reden voor boodschappen naar Montalegre. Het dorpje was supergezellig met veel mensen op terrasjes, overal. We zwichtten al snel om in plaats van boodschappen lekker een restaurantje te pikken. Hier vlakbij was namelijk nummer twee van TripAdvisor in deze regio. Die moest natuurlijk ook geprobeerd worden. Conclusie: lekker maar er zit een grote gap tussen 1 en 2. Wel een leuke plek midden in het historische centrum, onder het kasteel, auto op het plein voor het restaurantje.
Dag 6
De volgende ochtend was het gelukkig weer droog en vertrokken we richting huis. Toen we net op weg waren hoorden we een vreemd geluid. Gestopt en gekeken wat het was: het kleine voorwieltje was losgeschoten en aan flarden gereden. Beginnersfoutje. Daarna reden we op ons gemakje terug.
Ik kijk terug op een paar fijne dagen in een prachtig rustig, niet toeristisch en ongerept natuurgebied. Een aanrader!
Wat een leuk verhaal, en mooie foto’s. Ik heb de afgelopen week veel wandelingen gemaakt met een alleengaande gast van ons, Eline, plus Aki onze hond, en zal daar binnenkort verslag van doen. We reden o.a. langs Manteigas, waar ik een kaart (niet dé kaart van de Serra da Estrela die al jaren is uitverkocht, maar een andere) op de kop tikte, samen met 16 (!) wandelingen, in het Portugees en in het Engels. Ook te downloaden op een app! Modern hoor. Zie: http://www.manteigastrilhosverdes.com
Geweldige link. De app is helaas voor Android, ik heb een iPhone. Maar als pdf via de website zijn de routebeschrijvingen ook prima te gebruiken. Benieuwd naar je verslag!
Geweldig Winy en Wouter, de caravan is dus aangeschaft! Gefeliciteerd! Ik hoop dat we er ook een keer allemaal samen in kunnen eten (zonder spatters) en genieten van mooie wandelingen! Liefs uit Caldas.
Leuk om te lezen wat jullie allemaal gedaan hebben in ons prachtige gebied. En prachtige foto’s. Ik zal de verantwoordelijke mensen eens attenderen op het feit dat ze de wandelroutes beter moeten onderhouden. Tenslotte willen ze hier het toerisme bevorderen. Ik hoop dat velen gaan genieten van dit ongerepte gebied waar je je echt in de Middeleeuwen waant. Groeten, Lukkien
Bedankt voor het delen van dit leuke verhaal. Zelf wonen wij in dit prachtige gebied en trekken regelmaat de wandelschoenen aan.
We zijn net begonnen met het in kaart brengen van wandelroutes in de regio, wellicht dat deze links handig zijn voor een volgende wandelaar.
http://www.quintarural.eu/gps-wandelroutesnoordportugal/
Ps. mag ik naar jullie leuke verhaal linken?
Groeten Natascha
Hallo Natascha,
Natuurlijk mag je naar dit verhaal linken!
Misschien tot ziens binnenkort op een wandelvakantie.
Groet, Winy
He Winy, nou… we hebben elkaar net gemist… wij stonden in juli 2 nachten op de camping aan dit meer – op doorreis – en dat was zo goed bevallen dat we er vorige week meteen maar weer naartoe zijn gereden voor 2 dagen zwemmen en genieten!!! Volgende keer “moeten” we afspreken 😉
Ja, wat leuk zou dat zijn om elkaar in het verre noorden tegen te komen!
Heerlijk relaxed verhaal!
Wandelen, vastlopen in het struikgewas, het meer als ijkpunt hebben, geweldig! Laat die kaarten toch in de ‘huifkar’ liggen. En dan achteraf kijken waar je geweest bent, onder het genot van een pilsje… Past er trouwens geen biertje in jullie koelkast? Of hou je ook zo van verlangend uitkijken naar het schuimend nat?