Jarenlang ging ik adresloos door het leven. Ik woonde wel in een huis, in een dorp, aan een weggetje, maar dat weggetje had geen naam. Ik vond dit wel charmant en als iemand mijn adres vroeg zei ik: Ik woon in Maladão. Moest ik mijn postadres opgeven, dan was dit: Maladão, en dan de postcode, Arganil.
Ja, een postcode heb ik wel. De post komt ook altijd aan, want de postbode weet waar iedereen woont. Ons dorpje Maladão (gemeente Arganil) heeft toch zo’n tweehonderd inwoners, best knap van die postbode. Wij wonen het meest achteraf van iedereen en daarom hebben wij een brievenbus in het centrum van Maladão, op het dorpspleintje, naast het café.
Formulieren
Het is wel eens lastig bij het invullen van formulieren op internet. Het vakje straatnummer laat ik leeg. Steevast komt dan de melding: U hebt geen straatnummer ingevuld. In het Portugees kun je in dit geval S.N. (sem número, zonder nummer) invullen, maar dit geeft weer een foutmelding: Alleen cijfers toegestaan. Dan vul ik maar ‘1’ in en hoop dat de bestelling mij ooit zal bereiken (meestal gaat dit goed, gelukkig).
Pakketjes
Omdat we nogal afgelegen wonen bestellen we regelmatig spullen via internet. Als na enkele dagen de koerier met het pakket onderweg is komt er het steevast een telefoontje: “Ik ben op weg naar Maladão, maar waar woont u?” Dan leg ik uit welke (naamloze) weggetjes hij moet nemen om mijn (nummerloze) huis te bereiken. Of ik dirigeer hem naar het café met het advies om het daar verder te vragen. Gelukkig kent iedereen in het dorp ons dus dat gaat altijd goed. Vaak rijdt er dan even iemand met een brommertje voorop om ons huis aan te wijzen.
Op een keer hadden we een videocamera besteld bij Pixmania. De videocamera zou nog net vóórdat wij naar onze vakantiebestemming vertrokken worden bezorgd. Helaas was de camera er nog niet op de dag van vertrek. Een paar dagen later belde de buurman ons dat er een pakket aan de poort hing… Een kostbare videocamera, open en bloot aan de poort, en iedereen liet hem netjes hangen.
Naambordjes
De afgelopen jaren kregen steeds meer dorpjes in onze gemeente straatnamen. De bordjes verschilden per dorp. Meestal zijn het mooie tegeltableautjes met daarom de straatnaam in handgeschilderde letters. Met smart wachtten wij af wanneer wij eens aan de beurt zouden zijn. Nou, als allerlaatste!
Straatnamen in Maladão
Maar nu is het dan toch eindelijk zover. De Comissão de Melhoramentos van Maladão had erover vergaderd en voor elke weg, straat, plein en pad een naam bedacht. De naamborden werden gemaakt en geplaatst. Op 19 juni werden de borden officiëel geïnaugureerd door de burgemeester en de pastoor. En natuurlijk werd de ceremonie afgesloten met een lunch voor alle dorpsbewoners in het dorpshuis. En nu hebben wij dus een echt adres: Wij wonen in de Rua da Redonda.
Maar we hebben nog steeds geen huisnummer! Wanneer dat komt? Geen idee. Gelukkig staat er maar één huis in de Rua da Redonda, het onze.
Nou, gefeliciteerd met jullie straatnaambord! En wat een mooi bord ook nog! En dat allemaal voor dat ene huis van jullie. Het zal voor de post een stuk duidelijker zijn waar jullie wonen. Ook wij hebben geen straatnaambord, laat staan een huisnummer. Maar inmiddels weet de postbode ons wel te vinden. Of hij brengt het naar de buurvrouw. Het gebeurt geregeld dat ze post van 5 families in de bus heeft, de postbode gaat er van uit dat zij het wel verder bezorgt!
Hallo Gerda, De postbode weet ons nu wel te vinden, al staat onze brievenbus nog steeds in het centrum, naast het cafeetje van Maladão. Voor het gemak gooit de postbode daar ook vaak post in van andere buitenlanders die hier in de omgeving wonen (zelfs één dorp verder), en die bezorgen wij dan weer bij de betreffende mensen. Herkenbaar dus!