Autoperikelen in Pedrógão Grande

Ik woon 9 jaar bij Oliveira do Hospital (Coimbra) als ik besluit om te verkassen. Ongeveer 100 km zuidelijker in Pedrógão Grande strijk ik neer. Alles moet ik opnieuw ontdekken: het cafeetje voor een praatje en een drankje, een adres waar ik snel nog wat koekjes haal als er zich bezoek aankondigt en natuurlijk een garage voor mijn trouwe barrel.

Door gastcolumnist Albert van den Berg

Auto’s zijn voor mij gebruiksvoorwerpen. Natuurlijk ben ik gehecht aan mijn kar, vooral omdat die betrouwbaar is. Een mooie luxe auto of een statusobject? Ach, die tijd ligt ver achter me.

Distributieriem

De distributieriem van mijn 20 jaar oude Opel Astra is toe aan vervanging. Dat is zo ongeveer de duurste ingreep van het hele auto-onderhoud. Ook moeten de waterpomp en de spanner worden vervangen. Het is een nauwkeurig werkje. Gaat dat fout dan gaat het ook goed fout!

Ik laat me her en der informeren, van landelijke ketens tot aan door vrienden aanbevolen garages toe. Eén garage heeft geen tijd, de ander zegt dat hij het kan doen, maar geen succes kan garanderen, het is op eigen risico. Weer een ander zegt dat ie eerst de boel los moet halen om te zien wat er precies moet gebeuren en dat gaat 3 dagen duren. En een leenauto, nee, dat zit er niet in en in mijn nieuwe woonomgeving is geen Opeldealer, dus, ja, wat moet ik?

Autokerkhof

Maar niet ver bij mij vandaan zit een garage met een eigen sleepdienst. Ik loop naar binnen en zij zeggen meteen dat het geen probleem is, zij weten wel raad met die distributieriem en bovendien hebben ze nog een Opel Astra staan, de motor ligt al uit elkaar. Appeltje, eitje.

Het werk neemt een dag, is de schatting. Dus we spreken een datum af en die dag breng ik mijn auto om 9 uur ’s morgens. Ik laad mijn fiets uit de auto en voordat ik daarmee wegrijd, zegt de garagechef: “Ik bel je vanmiddag.” Nee, dus.

De volgende ochtend fiets ik weer naar ze toe. Tja, probleem, meneer, iets zat muurvast en was afgebroken. Ze moeten het lassen, geen probleem, vanmiddag is het klaar. Niet, dus.

Volgende dag ben ik er weer. “Nee, er kwam iets tussendoor, maar vanmiddag is het klaar.” Ik antwoord: “Ja, morgen is goed, maar ik moet erop kunnen rekenen, of je moet me een leenauto geven, want ik moet naar het ziekenhuis in Coimbra voor onderzoeken, die zijn belangrijk, dus ik moet er beslist naartoe.”

Gefikst

De volgende dag zijn ze inderdaad bezig met het opleggen van de riem. Ze gaan de olie verversen, maar moeten eerst nog even een nieuwe oliefilter halen. Om 16:00 uur is de auto klaar. De prijs is redelijk. Ik krijg een mooie factuur en die betaal ik meteen.

Na 5 km in de auto hoor ik een gefluit, alsof er iets aanloopt, dus ik rijd meteen terug naar de garage. Ze doen de motorkap open en zien dat het plastic beschermkapje de dader is. Ze zetten er een stukje rubber tussen en alles is weer dik in orde.

“Kom morgen nog even terug en dan maken we het helemaal netjes.” Later die dag kom ik terug bij de garage. Ze halen het kapje eraf, dat niet goed in het nokje zit, zodat het tegen de as aanloopt, dus het kapje wordt nu goed op zijn plek gezet en klaar is Kees!

Bijna 3 maanden en 2000 kilometer verder rijdt de auto als een zonnetje, totdat ik naar Sertã rijd. Opeens hoor ik een enorm lawaai en een tel later valt alles uit: de stuur- en rembekrachtiging, niks meer.

Gelukkig loopt de weg af naar beneden, zonder scherpe bochten en ik kan de auto – in zijn vrij – naar een veilige plek laten rollen. Ik bel met de verzekeringsmaatschappij en een half uur later komt de takelwagen die hem naar de garage brengt, want ik weet zeker dat het de distributieriem is en die reparatie is nog onder garantie. De WA-autoverzekering dekt de schade en betaalt ook de leenauto voor een vijftal dagen. Ik zit goed.

De man van de garage kijkt en zegt: “Oh, het is niets, bij deze auto’s is het een fluitje van een cent.” Niet dus, want de distributieriem was gescheurd, maar dat lag niet aan die riem, het was (natuurlijk) wat anders. Ze gingen kijken en inderdaad het bleek toch wat meer, maar het was nog steeds te repareren, zeiden ze.

Een paar dagen later ga ik weer terug. Het blijkt dat er toch iets meer aan de hand is. Het gaat namelijk niet om de distributieriem, maar om de kleppen die blijven hangen. De kosten om dit te verhelpen zijn ongeveer 650 euro. Ik vind dat veel geld voor zo’n oude auto. Ik vraag me af of ik deze garage nog wel vertrouw en of ze voldoende kennis in huis hebben.

Plan B

Ik neem een kleine week bedenktijd en ga dan terug naar de garage. De auto staat nog op de brug. “Moeilijk, moeilijk”, wordt er gemompeld, “we kunnen wel repareren maar als er meer kapot is doen we werk voor niets en kost het nog meer.” Een andere motor is de beste optie, dat kost pakweg 1000 euro.

Ik kan een klacht indienen, want ik meen dat ik nog steeds garantie heb, maar bewijs maar eens dat de garage een fout maakte bij het verwisselen van de distributieset. Ik denk namelijk dat ze een fout maakten met de spanner. Op YouTube zag ik namelijk dat je 2 keer moet spannen tot een bepaald punt. Maar als een auto 20 jaar oud is dan is het niet zo makkelijk om te bewijzen dat het een fout van de garage is.

Ik besluit om het te laten zitten, de reparatie is veel te duur voor mij en eerlijk gezegd, ik geloof er ook niet meer in. Ik kan de auto naar huis laten slepen en de onderdelen los verkopen of de wagen desnoods als kippenhok gebruiken.

Samen met een kennis duw ik de auto het terrein af en zet hem aan de andere kant van de straat op een grote parkeerplaats. Via via vind ik een koper. Iemand die hem gaat repareren en verkopen. Hij zal hem daar ter plekke ophalen en heeft al een aanbetaling gedaan.

Gisteren kwam de koper, we hadden nog een verhit gesprek over wat er allemaal aan de hand is met de auto, maar hij heeft het restantbedrag betaald en we zijn het kentekenbewijs gaan overschrijven. Einde van mijn trouwe Opel Astra. Ik vind het wel jammer, want ik had er een goede auto aan. Van iemand uit het dorp heb ik een nog ouder dieseltje gekocht. Die is hartstikke zuinig en ik kan weer de hort op.

Moraal van dit verhaal

Takelwagen

In Portugal mag je geen auto’s slepen. Je moet een takelwagen laten komen. De verzekering betaalt de kosten om de auto naar een garage naar keuze te brengen. Op autowegen moet je bij de auto blijven tot de takelwagen er is. Tijdens het wachten moet je een driehoek plaatsen. Iedereen moet uit de auto stappen en een reflecterend vest dragen.

Leenauto

Meeste verzekeringen geven 5 dagen een leenauto, maar die moet je zelf ophalen en wegbrengen. Bij Allianz is de borg 80 euro en je mag zelf aftanken.

Kenteken

Het overschrijven van het kenteken doe je bij het kadaster of bij bevoegde kantoortjes. NIF-nummer en legitimatiebewijs zijn nodig. De kosten zijn 65 euro en het kentekenbewijs is meestal binnen een week in je bezit. Het komt met de post. Koper en verkoper ontvangen een kopie van het overschrijvingsformulier. Let op: als je een auto koopt, gaan eventuele schulden mee naar de nieuwe eigenaar. Jaarlijkse Inspectie is geldig tot de datum die op het keuringsformulier staat. Als de termijn voor de keuring is verlopen, mag de auto niet meer de weg op en moet je een takelwagen bestellen die de auto naar het keuringsstation brengt. Belasting betaal je per jaar, daar ben je zelf verantwoordelijk voor. Als je te laat betaalt, krijg je een boete.

Slopen is ook een optie. Met de verklaring van het sloopbedrijf kun je de auto afmelden.