Met de trein naar Coimbra

Op het station van Santa Comba Dão vertrok de trein naar Coimbra. We hadden ons goed voorbereid en het bestellen van twee kaartjes retour Coimbra ging ons goed af. Maar toen vroeg de man achter de balie iets wat we niet verstonden.

De man herhaalde zijn vraag en wij herhaalden nog maar een keer dat we twee kaartjes retour wilden hebben. De man begon wat geïrriteerd te raken, zuchtte eens en stelde de vraag nu langzaam en eenvoudiger. Hoe laat we terug wilden? We dachten: “Wat maakt dat nu uit”, maar zeiden dat we om half vijf terug wilden. De man werd weer wat vriendelijker en we kregen de kaartjes met nog eens uitleg hoe laat we nu vertrokken en hoe laat de trein uit Coimbra weer zou vertrekken. Nu werd ook duidelijk waarom hij moest weten hoe laat we terug wilden: we kregen een stoelnummer toegewezen!

De trein was precies op tijd. Wij reizen zelden met het openbaar vervoer dus vroegen we voor alle zekerheid een medereiziger of deze trein naar Coimbra ging. De man was heel hulpvaardig en wees ons zelfs nog onze plaatsen aan. Op de plattegrond die we thuis hadden bestudeerd, hadden we gezien dat we op het tweede station in Coimbra uit moesten stappen om dicht bij het centrum te zijn. De trein stopte bij het eerste station en we bleven zitten, toen tikte de hulpvaardige man ons op de schouder en zei dat dit Coimbra was en dat we uit moesten stappen. Wij trokken snel onze jassen aan en stapten uit. Geen centrum te zien! De plattegrond er bij gepakt en de wandelpas maar ingezet. Het was erg slecht weer, regen en storm, dus erg prettig was het niet te lopen.

Kathedraal

Na een lange wandeling kwamen we toch uit in het centrum, met prachtige oude gebouwen, leuke winkeltjes en veel oude kerken. We wilden ook de oude universiteit bezoeken, maar we hebben ons hierbij verlopen en kwamen bij een hele oude, mooie kathedraal terecht. Eenmaal binnen zagen we dat de kerk versierd was en dat er een huwelijk ging plaatsvinden. Aangezien we nat van de regen en moe waren, zijn we op een van de kerkbanken gaan zitten om te wachten op het bruidspaar. De familie kwam langzaam binnendruppelen maar het bruidspaar liet erg lang op zich wachten. Toen zij eenmaal binnen waren, zijn wij weer weggegaan, we voelden ons toch wat opgelaten tussen de familie.

Geen stroom

Inmiddels was het tijd geworden om het station weer op te zoeken. Ook deze trein vertrok stipt op tijd. Maar halverwege de rit begon de ellende. De trein bleef stilstaan ergens op een stuk niemandsland. Nou ja, even wachten de trein zal wel te vroeg zijn, dachten we nog. Maar het duurde wel erg lang! Na een half uur kwam de conducteur langs om te vertellen wat er aan de hand was. Wat wij ervan begrepen was dat er geen elektriciteit was. Toen de man verder wilde gaan trokken we hem aan zijn jasje met het verzoek of hij het voor ons in het Engels wilde vertellen. Uiterst vriendelijk voldeed hij aan ons verzoek en vertelde dat er naar een oplossing van het probleem werd gezocht. Als hij meer nieuws had, zou hij weer langskomen.

Alfred Hitchcock

Daar zaten we dan! In het begin zagen we de grap er nog wel van in en begonnen we onze medepassagiers te observeren. Iedereen begon te bellen. Zo ook een oudere heer schuin achter ons. Hij sprak op luide toon, maar voor ons niet te verstaan. Toen hij net als vele andere passagiers in de benen kwam, viel ons op dat hij erg klein was en dat hij met een been trok. Zijn gezichtsuitdrukking was erg nors en hij keek steeds spiedend rond. Van nu of aan werd hij door ons Alfred Hitchcock genoemd. Hij bleef maar heen en weer lopen, handen in de zakken, of met de telefoon aan een oor. Soms bleef hij tussen de wagons in staan en keek dan spiedend onze wagon in, zijn hoofd kwam dan net boven de stoelen uit. “Alfred is iets op het spoor” zeiden we dan tegen elkaar.

Inmiddels was de trein door een diesellocomotief naar het vorig station, Pampilhosa, getrokken. Volgens de conducteur was het op deze manier wat comfortabeler voor alle reizigers. Tegen ons zei hij nog dat we dit maar als een avontuur moesten zien. De grapjas! Het probleem lag niet aan de trein, maar er was ergens een boom op de bovenleidingen gevallen door de storm. Nu konden de mensen ook de trein uit. Dit deden dan ook velen, vooral voor de nicotinebehoefte. Hitchcock heeft veel heen en weer gelopen en maar bellen!

Eten

Tegenover ons zat een ouder echtpaar. Ze deden geen moeite om een praatje met ons te maken, want ze hadden al gauw door dat we buitenlanders waren. Op een gegeven moment kreeg de vrouw honger en kwam de tas op schoot. Na veel gerommel in veel plastic zakken kwam er een broodje uit die met een minimesje van twee centimeter doormidden werd gesneden. Weer gerommel tussen de plastic zakken en er kwam een stuk worst te voorschijn. Met het minimesje werden er plakjes afgesneden en tussen het broodje gedaan. Haar man wilde niets eten, maar kreeg toch het broodje in de handen gedrukt. Hij liep met het broodje naar buiten. Op dezelfde manier werd er nog een broodje gemaakt. Toen kwam er nog een bakje kwark uit de tas, maar een lepel had ze niet. Ze begon toen met het minimesje stukjes kwark uit het bakje te slurpen. Ze zat inmiddels helemaal onder de kruimels en plastic zakken, maar ze at met smaak, dat konden we goed zien en horen!

Ongeduldig

Na twee uur wachten wisten we nog steeds niet waar we aan toe waren, en begonnen de medepassagiers ongeduldig en opstandig te worden. Er werd veel en luid gediscussieerd met de conducteur, voor ons was dit helemaal niet meer te volgen. Wij vroegen de conducteur waarom er geen bussen ingezet werden. Volgens hem waren er bij de busmaatschappij geen bussen beschikbaar… Ja, ja, op zaterdagavond zeven uur geen bussen! Het zal het kostenplaatje geweest zijn, denken we. Bij navraag bleek dat Pampilhosa zo’n gat was, dat er ook geen dienstbus of taxi te krijgen was.

Sein van vertrek

In de restauratiewagon was inmiddels geen brood of snack meer te krijgen. Dan maar een plak cake en soepkop met melk en een beetje koffie er door, niet echt een oppepper. Eindelijk werd na vier uur wachten het sein van vertrek door Hitchcock gegeven. Wat een opluchting.

We gaan beslist nog eens naar Coimbra, want we hebben nog lang niet alles gezien. Maar dan gaan we wel met de auto.