Mistig

Hoe zij het ’m flikt? Tja, dat zal wel altijd een raadsel blijven. Ze lijkt wel een gouddelver. Vindersloon, helaas niet erg bruikbaar. Januari verscheen gehuld in ijzig licht en een heldere hemel.

Hij produceert nog maar een gerucht. De murmelende oceaan. Terwijl de schemering oplicht. De hemel krijgt de kleur van een kneuzing. Onder dreiging van aanzwellende donderwolken. Markante citaten dringen zich op. Als advertenties in een tijdschrift.

Uit de woelige, constant onzichtbare zee kwam een geur van algen en zout.

Albert Camus

Beneveld

Een wazig begin in Nederland. Geen hand voor ogen te zien. Tijdens de jaarwisseling naar 2020. Bij vlagen kwamen ze binnen. De ene onheilstijding na de ander. Over verkeersdoden en ernstige letsels. Na kop-staartbotsingen.

Ontstaan door ondoorzichtige nevelsluiers. Tja, een gewaarschuwd mens … Immers code rood was afgegeven. Toch werd het beperkte zicht onderschat. Ze gingen ermee op de loop, mijn gedachten. Met opeenvolgende beelden.

Roerig, worstelend, maar schier onvermoeibaar tijdreizend. Alsmaar heen en weer op het strand. Van Praia da Falésia. Onverwacht gehuld. In een dikke witte deken van laaghangende bewolking. Een uitzonderlijke gewaarwording.

Plaaggeest

Het deuntje blijft ononderbroken in mijn hoofd afspelen. Op deze winterse dag. Vooral die solo voor een altfluit. Doldraaiend in een eindeloze herhaling. Net een perpetuum mobile. Je weet wel, zo’n altijd doorgaande beweging.

Alsof de pick-upnaald van een draaitafel is blijven hangen. Onverstoorbaar voortploegend door de groef in het stukje vinyl. Gewekt met vocaal geweld stond ik op. Knallend uit de radio op de vroege ochtend. Voortgezet heel de dag door. California dreamin’ …

Berust er maar in, vermaande ik mijzelf. Bij afwezigheid van een remedie. Geen kruid is hiertegen gewassen. Mijn weerloze brein was compleet in beslag genomen. Geconfisqueerd door The Mamas and the Papas. Vol ongevraagd repeterende beelden. Geassocieerd met die hitsingle uit de jaren ’60 in de vorige eeuw.

Rotzooi

Vol ontzetting las ik hem. Verontrust door onvoorstelbaar nieuws. De kop die mij trof boven een nieuwsartikel.

Portugees dorpje is langzaam groeiende vuilnisbelt.

Onmogelijk om hier te leven. Volgens Conceição Gaspar in het Portugese Sobrado. Vanuit haar woning kijkt zij uit op een vuilstort. Portugal importeert steeds meer afval uit het buitenland. Een stinkende hel voor de dorpelingen. Commerciële vuilstortplaatsen zijn trendsettend.

Puur uit economisch gewin. Behalve huisafval afkomstig uit Portugal, vol bouwpuin en asbest. Vermengd met gevaarlijke stoffen. Ingevoerd uit andere Europese landen. Blij om zo van hun troep af te kunnen. Exporteren maar … hup naar Portugal. Verlost van die smeerboel.

Klatergoud

Glinsteringen trokken de aandacht. Afkomstig van een spoor aan muntjes in het zand. Ontheemd en van Oost-Europese origine. Opnieuw, maar later die dag. Een troepje Noorse kronen. Eenzaam en verlaten lagen ze daar. Vergeten door de rechtmatige eigenaar. Op het kussen van een zitbank.

Toevallige vondsten van Marion. Vrijwel waardeloos muntgeld. Vandaar, zo gewonnen, zo geronnen. Als altijd spant iets of iemand de kroon. Kortom later, weken later. In de opgewarmde namiddagzon zwoegend over het verstilde pad naar boven. In gezelschap van … goed geraden.

All the leaves are brown
And the sky is grey
I’ve been for a walk
On a winter’s day

Al fladderend kwam het voorbij. Dat blauw gekleurde briefje van 20 euro. Oeps, nogal merkwaardig want in de verste verte geen levende ziel. Werkelijk geen enkel spoor van de pechvogel die ’t verloor. Doodse stilte en de fluisterende wind. Die vrolijk dolde met dat muntbiljet. Tja, toch bepaald geen ongewenst afval.

Verrast

Ze vormden witte vegen, de wolken. Tegen die meestentijds staalblauwe lucht. Aanvankelijk amper wat te zien door de versluierende mistvlagen. Zij hielden de goudgeel gekleurde horizon lang in hun greep. De kilte verdreven, dankzij traag opkomende zonnewarmte.

Nog niet eerder was ’t aan mij vertoond. De lichte opwarmende nevel opstijgend. Vanuit de oceaan met een flonkering. Die vuil en stoffig kleurt met lange dampige slierten. Kringelend om strandwandelaars te verzwelgen in rookpluimpjes.

Zo’n betoverend moment. Terwijl een iel middagzonnetje een tintelend, ijzig licht uitgiet over de branding. Eindigend met m’n favoriete uur. Zodra het hemelgewelf afkoelt. Tot een opaalachtig azuur. Terwijl de bomen vervagen in donkere schaduwen. Wanneer alweer een dag op z’n eind loopt. Verbijsterd door het bijzondere weertype.

Nevelsluiers in de Algarve. Getooid in een spookachtige verschijning. Opeens was ’t zo maar begin januari. Op die mistige winterse dag. In een toverachtig Portugees droomlandschap. Geïnspireerd door verrassingen van munt- tot briefgeld. In het California van Europa. Let wel, zonder aangewakkerde hebzucht dankzij puur toeval.

Het onverwachte, soms vreugdevol als een lot uit de loterij. Helaas, al te vaak hand in hand met het betreurenswaardige. Wie weet in 2021, zo hoopvol. Dat het niet uit handen valt. Het glas van ons aller geluk. Enfin, een kwestie even onvoorspelbaar als mistig.