Zambujeira do Mar 1996.
Met krachtige halen hijs ik de putemmer op. Het spannen van mijn armspieren voelt weldadig aan. Bij het overgieten in de wasteil spettert het water over mijn blote voeten. De wind brengt de geur mee van zee en vermengt zich met de lucht van het dennenbos. Haren wapperen in mijn ogen. Ik steek mijn neus in de wind om mijn gezicht te bevrijden.
Een voor een, en keer op keer haal ik mijn kleren door het water. Tenslotte sleep ik ze met emmers vol naar de lange waslijn waaronder het onkruid uitbundig bloeit. Daar voeren ze een grillige dans uit.
In een mum van tijd is alles droog. Dan draag ik armenvol geurig goed over het zandpad naar mijn hut.
Het duurt niet lang of mijn buurvrouw sloft naderbij. Een kleurige hoofddoek spant om haar blozende wangen. Met haar onbevangen ogen lijkt ze achttien in plaats van zeventig. We drinken water uit de Fonte dos Amores, de meest nabije bron en ik luister naar haar dromen.
Haar zoon die in Duitsland werkt, ze heeft nog altijd niets van hem gehoord.
‘Ach’, zucht ze ‘als hij maar gezond is …’ En haar dochter, kleinkinderen en achterkleinkinderen in de Algarve. ‘Ze zullen toch wel komen met Pasen?’
‘Is jouw was al droog?’ vraagt ze, praktisch opeens. ‘Ik heb nog een vrachtje in het sop staan en daar komen die van hém straks nog bij’. Ze knikt in de richting van het buurhuis en vervolgt: ‘Hij gaat in bad, het is toch vrijdag?’
Haar gezicht krijgt opnieuw een dromerige uitdrukking.
‘Wanneer zullen we nou eens elektriciteit krijgen en een waterkraan, een badkamer en… een wasmachine misschien? God geve dat ik dat nog meemaak…’
‘Ik zou hem missen, de put’.
Peilend kijkt ze me aan, alvast een twinkeling in haar ogen.
‘Lekker kliederen’ zeg ik.
Dan barst ze uit in een klaterende lach.
‘Genieten’ is nummer 4 van de verzameling contos. De overige afleveringen kun je hier lezen: contos
Erg leuk om te lezen Ellen, mooi omschreven.
Mooi verwoord,
Herinnert mij aan de oorlogsjaren in de Betuwe, Kerk Avezaath, ijskoud water uit de pomp, iets warmer uit de lampetkan, als je niet als eerste erbij was, dan kon je bijna de ijskristallen uit je haar halen, tenminste zo voelde het in mijn herinnering. Ook bij ons was vrijdags de wekelijkse teil voor een wasbeurt met een 10 liter waterketel op het oliestel en daarna het afspoelen met het terugkerende ijskoude pompwater kleine kinder-nachtmerrie, waarna je huid ging gloeien. Maar dat werd ruimschoots goedgemaakt met de “bloeiende Betuwe” de heerlijke zelfgeplukte “karsen” en het landschap dat zo een 1,5 eeuw hetzelfde was gebleven, met op zondag de boeren in hun gestreepte zondagse pak en “Zondagsche sigaar” waar ze zich een week lang op verheugden, hun rondje in het dorp in de voormiddag, dit alles maakte het tot een met intense warmte overgebleven droomwereld ondanks de bezetting en de ijskoude winters.
Jouw verhaal is minstens zo mooi Hans!
Misschien met een andere titel?
Het inspireerde mij, merci.
Hoe zeg je lekker kliederen in het Portugees en wel zo dat je buurvrouw klaterend lacht?
Ha Leni, wat kun jij leuke vragen stellen. Ik moet zoiets gezegd hebben als ‘bom’ en ‘mmm’ en water gespet hebben over onze voeten. En met mijn blik lokte ik haar schaterlach uit.
Ellen, wat heerlijk verfrissend deze continho van jou! Klein maar zó groots! Ik voelde me een toeschouwer en was dáár!!! Jij bent een kei om dat gevoel te kunnen bewerkstelligen! Ik genoot! Ga door alsjeblieft! Schrijf een boek! Ik koop het!
Dank je wel! Els