Eindeloos

Ongemerkt hap ik naar adem, vol ontzag. Beneden ligt hij te schitteren in de vroege ochtendzon. Onverschillig als een ansichtkaart. Begrensd door het spierwitte zand.

Aan de hemel een intens stralende zon. Boven die schier onmetelijke waterplas. Tussen de werelddelen Afrika en Europa.

Scheidslijn

Een nieuwe trapopgang. Van of naar het strand op Praia da Falésia. Naar omhoog of afdalend. ’t Is maar net welke kant je opgaat. De vorige viel ten prooi. In november 2015. Aan een verwoestende novemberstorm.

Welhaast een orkaan die huishield. Omlaag via deze verbeterde versie. Om even uit te puffen op het uitnodigende bankje. Starend naar de zachtjes rimpelende oceaan. Met z’n grillige, niet-aflatende weerspiegeling.

Slaapverwekkend, stilletjes dut je zomaar in. Onderwijl sabbelt de zee loom aan het strand beneden. Opgeschrikt uit mijn sluimertoestand. Door een laag overvliegend krijsende meeuw.

Vage flarden lossen op uit een herinnering. Aan strofen van een puntgedicht of epigram. Zomaar een pakkende gedachte voor mijn geestesoog. Klein en simpel maar kernachtig.

Poëzie

In drie regels vervat kwamen ze voorbij. Verschenen als een projectie. Tegen de achtergrond van die intens blauwe lucht. Langzaam uitwaaierend, daarna vervagend. Zinsbegoocheling bijna, een déjà vu.

Tijdens dat oogluikend, kortstondig gestolen moment. Ontsproten aan het brein van een poëet. Wiens gedachtegoed ik enige tijd heb gevolgd. Bert Deben, taalvirtuoos en schoonschrijver.

Zijn dichtregels zag ik afgedrukt. Op een mooie foto van een vijver. Met weerspiegelende wolken erin gevangen. Een prachtige locatie om je gedachten stop te zetten. Schreef iemand in commentaar erbij.

Mijmeringen

Ach een fraai plaatje, buiten twijfel. Net als mijn blikveld op de foto boven dit stukje. Ze doen vast niet voor elkaar onder. Overigens die strofen gaan als volgt.

Bij het water denk ik
denk ik minder
denk ik niet
denk ik niet meer

Zoveel bezienswaardig in Portugal. Een overweldigende cultuurhistorische erfenis. Aloude kunstschatten, te veel om op te noemen. Te weinig tijd in één mensenleven om te bewonderen.

Fractionele herinneringen beklijven. Soms onaangekondigd bovendrijvend. Onverwacht helder, maar voor het overige vervaagd in de tijd. Sluipenderwijs in vergetelheid geraakt.

Achteraf weet je niet waarom. Zo langzamerhand maak je de beste reizen. Al dommelend naar vergeten dagen in een ver verleden. Heimelijk verglijdt de tijd.

Sentiment

Oude vrienden die je niet meer spreekt. Plaatsen waar je vroeger kwam, vergeten. De een noemt het doodeng. De ander kunstmatige intelligentie op zijn best. Een iPhone die zelfstandig filmpjes produceert.

Van mijn stokoude foto’s. Pure nostalgie gepresenteerd in verschillende stijlen. Algoritmen maken een diaserie die mij alsmaar grijzer vertoont. Op diverse Portugese locaties. Die ik graag nog eens zou bezoeken.

Zelfs elk beeldje van dit zonnige strand. Bits en bytes kunnen het (on)gevraagd omtoveren in een regentafereel. Dankzij verbazingwekkende techniek een fluitje van een cent. Pingeling, tuterdetuut, dingdong, bliepbliep, buzzz.

Ontnuchterend

Overladen met permanente aandachtvragers, dag in, dag uit. Sms-, e-mail- of WhatsAppberichtjes. Gevlucht voor overdaad aan prikkels, het denken even gestopt. Zojuist zette ik hem maar weer aan.

Mijn mobiel ging onmiddellijk af en versplinterde de lome namiddagstilte. Onze tuinman aan de andere kant. Met de aankondiging dat hij volgende maand in de planning heeft.

Voor de onderhoudsbeurt. Rrrrrrttt … snoeien, harken, aanvegen en opruimen. Dan hebben wij het alweer verruild dit aardse paradijs. Voor stormachtige Hollandse wind vergezeld van dagenlange regenvlagen.

Zelfbedrog

Uit de greep van deze volmaakte weersgesteldheid. De tintelende lucht en de smetteloos blauwe hemel. De zon even warm als de schaduwen koel. Plaats zat op het strandmeubilair. Dus, zat hij naast mij.

Onopgemerkt, want slapen kan ik overal. Zodra de armen van Morpheus zich openen. Gewekt door bonkende muziek. Afkomstig uit mijn buurmans oordopjes. Luid, nee snoeihard. Een geluidsmisdaad tegen de mensheid.

Bedrieglijk, eventjes wegdromen. Kon je de tijd maar stilzetten. Dan bleef ik hier zitten tukken. Zonder muzikale omlijsting. Verstopt achter een kindertekening. Op dit bankje in het gastvrije Portugal. Eindeloos.