Open deur

Eindelijk een eind aan primitief bivakkeren. In kommervolle woonomstandigheden. Ik ben een anders mens geworden. Sprak hij zich uit, laatstelijk.

Elke straat vertelt een verhaal. Van voorgevels barstensvol herinneringen. Het ziet er niet uit. Dat vergeelde stucwerk op de gevel. In de tint van een rokersgebit.

Vergezicht

In de diepe vallei dringt zich een zonovergoten lappendeken op. Van oud boerenland tot aan de horizon. Kilometers verder boven de oceaan ontstaat een dreigende depressie. Aljezur nestelt zich in de steile hellingen.

Al van veraf te zien. Op de heuveltop troont een stokoude kasteelruïne. Van bovenaf verschijnt een oogverblindend panorama. Vrij uitzicht driehonderdzestig graden rondom. Het oog glijdt over de glooiingen.

Van de Monchique, een rijzend en dalend landschap. Doordraaiend tot aan Portugals fraaie westkust. Die zich achter mij aftekent, helemaal in de verte. Op het uiterste puntje van de einder.

Woonleed

Zodra het regent, valt ’t met bakken tegelijk. Onmiddellijk te zien aan de gevels. Ontelbare sporen van luchtvochtigheid en neerslag. Logisch, huizen vooral gebouwd tegen de hitte. Slecht bestand tegen regen of kou.

Centrale verwarming is geen gemeengoed. Net zo min als woningisolatie of dubbele beglazing. Noodzakelijk onderhoud meestal een stiefkind. Al te vaak een gapend gat, hier of daar. Door een ingezakt dak of kapotte ruiten.

Gemakshalve dichtgetimmerd. Daardoor binnen soms kouder dan buiten. In onbewoonde staat? Naar Nederlandse maatstaven, reken maar. Nevio redde zich er wel mee. Jaren achtereen, in die troosteloze bouwval.

Ongerief

Zonder behoorlijk functionerende sanitaire voorzieningen. Later iets beter gehuisvest. Inwonend op een kaal kamertje. Nog altijd miserabel en bovendien moederziel alleen. Totdat oma Rita het niet langer kon aanzien.

Zich over Nevio ontfermde. Inmiddels waakt zij over hem. Als een ware moederkloek. Lief hoor. Hij voelt zich de koning te rijk. Inmiddels in z’n comfortabele woning. Van alle gemakken voorzien. Oma Rita’s tweede huis.

Waarin hij voor een prikje mag wonen. Merkwaardig, nou nee. Niet als je oma Rita kent. Een staaltje menslievendheid zonder weerga. Fijn voor Nevio, die geen bakken met geld verdient. Maar leeft van een karig Portugees pensioentje.

Cogumelos

Een uitstervend ras, tegenwoordig. Je ziet ze niet meer. Mensen zoals hij. Tevreden met bijna niets. Zonder mopperen of zielig doen. Niet echt van deze tijd. Nagenoeg een leven lang zonder luxe, glitter of glamour.

Op het dakterras van zijn nieuwe thuis. In de weer met ’t opstoken van de buitenhaard. Om zijn gasten te verwennen. Met een zelf bereide maaltijd. Van Púcaras, zo heten ze. Typisch Alentejaanse eetbare paddenstoelen.

Opgespoord en gevonden, daar waar ze groeien. In hun natuurlijke omgeving uiteraard. Door Nevio hoogstpersoonlijk. Een man met verstand van zaken op dit gebied. Een echte lekkernij naar ’t schijnt. Bereid in Portugese stijl.

Opgediend met eieren, worst en varkensvlees. De grote parasolzwam (Macrolepiota procera). Synoniem volgens Wikipedia voor deze boleet, zwam of fungus. Bij ons meer algemeen bekend is de champignon.

Slenteren

Voer voor oncontroleerbare gedachtesprongen. Naar kortgeleden wandelend door Aljezur. Dwalend door het lintdorp. Gevuld met vervallen huisjes. Die achteloos lijken te zijn uitgestrooid over drie heuvels.

Gebroederlijk naast fraai gerestaureerde façades. In smalle straatjes met verrassende doorkijkjes. Wonderbaarlijke luxe anonimiteit. Zij aan zij met pure nooddruft. Al die rijkdom in scherp contrast, maar veelal zo karakterloos.

Een ondergaande zon achter de bergtop. De hemel die verkleurt naar de tint van perziken. Ach, Portugal eenmalig en altijd bijzonder. Waarover best veel valt te zeggen of schrijven. Het liefst niet in de categorie ‘open deur’.