Rentenieren in Portugal

Ontdek hoe wij dat aanpakken … en volg ons op weg naar ons doel! Wij zijn Raymond Hoekstra (49 jaar) en Wanda Best (46 jaar). We wonen samen in onze eigen verbouwde woonboerderij. Ray en ik zijn niet getrouwd en hebben bewust geen kinderen. Wel hebben we een kat, Tijgertje en twee geiten, Dora en Bella.

Vrijheid is voor mij een van de belangrijkste waarden. Ik heb er een hekel aan om ergens in vast te zitten. Ik heb dan ook 1001 baantjes gehad en diverse ondernemingen opgericht. Deze waren stuk voor stuk succesvol, maar ik had er grote moeite mee dat ik telkens mijn vrijheid verloor. Dat maakte mij diep ongelukkig.

Ik houd juist van verandering, leren, ontdekken en onderzoeken. Als ik mij moet richten op één specifiek onderwerp dan verveel ik mij snel. Ik wil door. Op naar het volgende. Avonturen beleven. Nieuwe wegen ontdekken.

In 2012 kwam ik erachter dat er meer opties bestaan om je geld te verdienen dan werken in loondienst of als zelfstandig ondernemer. Ik ontdekte dat je geld kunt verdienen door te investeren. Waardoor je van een actief inkomen overstapt naar een passief inkomen. In plaats van elke dag opnieuw te werken voor je geld, werk je aan een inkomen dat los staat van je eigen inzet. Een stuk effectiever én het geeft de vrijheid waar ik naar op zoek ben.

In augustus 2016 hebben Ray en ik besloten met dit idee serieus aan de slag te gaan. We stelden een plan op om op 20 september 2020 te gaan rentenieren in Portugal. De datum waarop Ray 50 jaar wordt. Een mooie leeftijd om te stoppen met werken en (nog) meer te gaan genieten van het leven. We kozen voor Portugal omdat het leven daar een stuk goedkoper is en omdat de zon daar vaker schijnt en we dus meer van het buitenleven kunnen genieten.

Graag delen wij onze ervaringen op weg naar ons doel. Hopelijk vind je het leuk om te lezen en misschien doe je wat nieuwe ideeën op. Want realiseer je … het leven is korter dan je denkt. Dus doe wat je het liefste doet en geniet van elke dag!

Jippie! We hebben de sleutel van ons nieuwe huis!

24 september 2019

Eindelijk is het dan zover: vandaag hebben we de sleutel van onze nieuwe woning gekregen!

Vanmorgen zijn we voor de laatste keer met de makelaar gaan kijken of alles nog zo was zoals afgesproken. En vanmiddag om 15.00 uur was de overdracht bij onze advocaat. We zijn al een aantal jaar op zoek naar ons droomhuis in de zon. In Nederland wonen we prachtig in onze eigen verbouwde woonboerderij, maar het Nederlandse klimaat gaat ons steeds meer tegenstaan. Vandaar dat we de stap hebben gezet om naar Portugal te gaan.

Onze nieuwe huis staat in Ourique in de provincie Alentejo. Ourique is een plaatsje aan de IC1, de weg van Faro naar Lissabon. Het ligt een uurtje rijden van Faro het binnenland in en twee uurtjes rijden van Lissabon. Lekker centraal dus. Naar de kust (zuidkust Albufeira en westkust Vila Nova de Milfontes) is het ongeveer 45 minuutjes met de auto. Ons huis staat op 21 hectare eigen grond, Monte da Catrivanita genaamd. Ik wilde graag kunnen wandelen op eigen land en ik heb gekregen wat ik wilde! Tot op heden hebben we zelfs nog steeds niet alles gezien, simpelweg omdat we telkens te weinig tijd hebben om alles te bekijken. Wie weet gaat dat deze week nog lukken, al hebben we ook nu niet veel tijd. Zaterdagochtend vliegen we weer terug naar Nederland.

25 september 2019

Vandaag rijden we met een volgeladen auto (gewinkeld bij Ikea) vroeg naar ons huis. Vannacht hebben we nog in een Airbnb gelogeerd, maar vandaag gaan we voor het eerst in onze nieuwe woning slapen. We zijn heel benieuwd want we zijn er nog niet geweest dat het werkelijk van ons zelf was. We hebben om 9.30 uur afgesproken met Jim, een Nederlandse man die naar ons solarsysteem komt kijken. We hebben geen idee of de elektra werkt. We zitten hier volledig off-grid en zijn dus echt afhankelijk van een goed werkend systeem. Het wordt dus een spannende dag. En omdat we nog geen Portugees spreken is het wel zo makkelijk om een Nederlander om hulp te vragen. Deze man is er iets eerder dan wij. Hij belt ons op en geeft aan dat hij voor het hek van ons land staat. Daarbij zegt hij tegen Ray: ‘Ik weet zeker dat ik goed sta, want ik zie je tracker al!” Waarop Ray zegt: ‘Dan ben je denk ik toch verkeerd, want ik heb helemaal geen trekker!’ Blijkt deze man de zonnecollectoren te bedoelen die met de zon meedraaien en Ray denkt aan een voertuig dat boeren gebruiken. Zo blijk je Nederlands te spreken maar elkaar toch niet te kunnen verstaan. Dus dat begint goed hahaha!

Ray gaat met deze man aan de slag. Ik laad een deel van onze spullen naar binnen en kijk eens rustig om mij heen: wat hebben we nu eigenlijk gekocht? Ik loop van kamer naar kamer om alles eens goed in mij op te nemen. Het is een houten huis. Het lijkt binnen dus wel op een sauna. We waren bang dat het in Portugal in een houten huis net zo warm zou zijn als in een sauna maar dat valt mee. Door de grote veranda rondom is het huis lekker koel. Dat is een goed begin. In de toekomst wil ik de muren wel een leuk kleurtje geven. Alles houtkleur is een beetje te veel van het goede voor mij. En tot overmaat van ramp ligt er ook houtkleurig laminaat op de vloer, is het keukenblad van hout en zijn de deuren van de kledingkast houtkleurig. Hout op hout op hout dus. Ik zou liever van die vrolijk gekleurde Portugese tegels op de vloer willen. En het keukenblad had van mij ook wel van steen mogen zijn. Maar dat is allemaal voor latere zorg. Nu eerst maar eens opruimen en schoonmaken.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

De vorige bewoonster heeft heel veel spullen achtergelaten. Waarschijnlijk paste het niet meer in de auto toen ze vertrok. Niet alleen de meubels zijn achtergebleven, maar ook de keukenkastjes en de kledingkasten staan nog vol met spullen. Het huis staat nu vier jaar leeg, dus veel van wat er in de kasten staat kan wel weg. Ik pak een grote vuilniszak en gooi alle kruidenpotjes en olieflessen weg. Ook heel veel potten met eigen gemaakte jam. Alles gaat weg. Mijn vuilniszak is dus al snel gevuld. Uiteindelijk zal ik vijf grote vuilniszakken vullen met spullen die weg kunnen. Daarna begin ik aan het schoonmaken van de keuken. Eind van de ochtend ben ik tevreden over het resultaat. Daarna ga ik verder met het schoonmaken van de slaapkamer. Het oude matras eruit en een nieuwe erin. Vannacht kunnen we in ons eigen bedje slapen!

Ray wordt ondertussen op pad gestuurd om gedestilleerd water te kopen voor het vullen van de batterijen voor de solar. Later blijkt het aggregaat (diesel) ook niet te werken en wordt er een nieuwe gekocht (benzine). Dit is een kleiner exemplaar dan de andere, maar het aggregaat is nodig om het hele systeem aan het werk te krijgen. Eind van de dag blijkt de omvormer en twee batterijen (we hebben er acht) stuk. Voorlopig zal het solarsysteem dus nog niet werken. Zolang als het aggregaat draait hebben we stroom, anders niet. Gelukkig heeft de vorige eigenaar goed nagedacht waar hij alles heeft geplaatst: het aggregaat en de batterijen staan in kasten die in de heuvel zijn gemaakt. Daardoor horen we in het huis het aggregaat niet lopen. Fijn zeg, want zo’n aggregaat maakt een hoop lawaai! Uiteindelijk beslissen we dat we het voorlopig wel even zonder elektra doen totdat we deze echt nodig hebben. Twee dagen later doen we het aggregaat dus even aan voor het föhnen van mijn haar en om onze mobieltjes op te laden. Daarna kan deze weer uit. We hebben namelijk een geïmproviseerde koelkast door een koeltas te vullen met ijsklontjes uit de supermarkt, thee te zetten op gas in plaats van met de waterkoker en koffie wordt oploskoffie. We worden al slim en zuinig met stroom! Waar hebben we eigenlijk elektra voor nodig?

Na een dag hard werken genieten we ’s avonds buiten van een wijntje bij de ondergaande zon. Het is hier overdag net iets boven de 30 graden waarna het ’s avonds afkoelt tot 21 graden. ’s Nachts daalt de temperatuur verder tot zo’n 14 graden. Een groot temperatuurverschil tussen dag en nacht dus. Rond 20.00 uur ’s avonds gaat de zon onder. En donker is hier echt donker! Gelukkig zijn we voorbereid en hebben we kaarsen gekocht. Je ziet anders geen hand voor ogen. Er woont niemand in de buurt dus je ziet nergens lichtjes. Je zit hier echt in ’the middle of nowhere’. Maar wat ons opvalt is dat er geen muggen zijn. Wat fijn zeg. We kunnen lekker buiten blijven zitten zonder lek gestoken te worden. Zodra het donker is beginnen de krekels te tjirpen. Heerlijk zo op onze veranda!

We besluiten vroeg naar bed te gaan. Het is een vermoeiende dag geweest en in het donker is niet zoveel meer te doen. Door de grote temperatuursverschillen horen we het houten huis kraken. En omdat het zo donker is moeten we ’s nacht de zaklamp gebruiken om naar het toilet te gaan. Daarmee maken we elkaar wakker. Om 3.00 uur ’s nachts liggen we allebei klaarwakker in bed. We kunnen de slaap niet meer vatten. Ik denk er nog over om uit bed te gaan, maar wat doe je midden in de nacht in het donker zonder stroom? We blijven dus maar liggen en vallen tegen de ochtend nog even in slaap. Eindelijk komt om 8.00 uur de zon weer op en kunnen we eruit. Hahaha! En dat zeg ik, degene die altijd goed kan slapen en lang ook!

26 september 2019

We kunnen direct lekker buiten ontbijten in het zonnetje! Wauw, hier doen we het voor! Wat een verschil met Nederland. Hier word ik vrolijk van. Een heel goed begin van de dag! Ook hier heeft de vorige bewoner goed over nagedacht. Hij heeft het huis perfect op de zon gebouwd. ’s Morgens heb je de ochtendzon bij de keuken. Daarna gaat de zon achter het huis als het te warm wordt. Aan de zuidkant heeft het huis maar één raam waardoor het niet al te warm wordt. De veranda is op het noorden gebouwd waardoor het daar en in het huis altijd lekker koel is.

Vandaag douchen we buiten door flessenwater te koken en dit over ons heen te gooien. We gebruiken de douche niet omdat we bang zijn voor legionellavergiftiging. Het huis heeft vier jaar leeggestaan waardoor het water continu de perfecte temperatuur heeft gehad om legionella te kweken. Door het gebrek aan stroom wordt de watervoorraad niet tot boven de 60 graden verwarmd wat de legionella zou moeten doden. Daarom kiezen we ervoor om buiten te douchen. Het is er perfect weer voor en niemand die ons hier ziet!

Verder doen we boodschappen in het dorp en gaan op onderzoek uit. Er is namelijk nog veel te ontdekken hier. Ray heeft in een dorp een heggenschaar gekocht en begint met het wegknippen van onkruid op de oprit en de weg naar de poort. Hier is hij wel een paar uur mee bezig, want de weg naar de poort is lang. Hij houdt er blaren in zijn handen aan over. Maar je ziet wel direct resultaat. Ik ontdek een tafel en stoelen gemaakt van steen bovenop de hoogste heuvel achter ons huis. Vandaar kun je prachtig uitkijken over het hele land. Ik roep Ray en samen genieten we onder het genot van een wijntje van de ondergaande zon. Prachtig! Maar snel naar beneden voordat de zon helemaal achter de horizon verdwijnt, anders kunnen we in het donker de weg naar huis niet meer terugvinden…!

27 september 2019

Als we uit bed komen, staan er vier wilde zwijntjes aan het meertje bij ons huis. Het zijn vader en moeder met twee kleintjes. Wat een verrassing. Zo mooi om te zien. Ook hebben we schildpadden: ik heb er drie ontdekt in het meertje voor het huis, maar ook in het grote meer verderop hebben we schildpadden gezien. Zo grappig. Dat zien we allemaal niet in Nederland!

Vandaag ontbijten we in het dorp. Voor 4,70 euro hebben we een zalig ontbijt. We verbazen ons nog steeds over de lage prijzen hier. Uit eten gaan is een stuk goedkoper dan in Nederland. De prijzen in de supermarkt zijn vergelijkbaar met Nederland, dus dat scheelt niet echt. Maar we hopen straks meer van eigen land te kunnen gaan eten. Er staan 40 olijfbomen op het land, diverse fruitbomen en er is een groentetuin. Op dit moment hebben we vier boompjes vol met granaatappels, terwijl ze lang niet meer verzorgd zijn. Moet je nagaan wat er gebeurt als we de fruitbomen weer regelmatig water en voeding gaan geven.

In de middag gaan we even wat drinken in het café van Maxine, de Engelse makelaar. Dit café zit in het centrum van Ourique. Haar Portugese man runt het café terwijl zij samen met haar zuster Joanna een makelaarskantoor heeft. Hier horen we de laatste roddels uit het dorp. Je merkt echt dat het hier een kleine maar hechte gemeenschap is. Onze advocaat houdt kantoor aan de overkant en onze bank zit op de andere hoek. Als je eenmaal in het dorp bent, kun je alles lopend bereiken. We nemen afscheid van Maxine en Joanna en bedanken hen nogmaals voor de begeleiding die we van ze hebben gekregen. Het zijn hartstikke lieve mensen waar we altijd terecht kunnen als we dat nodig mochten hebben. Daarna naar huis om onze koffer in te pakken. Morgenochtend vroeg zullen we weer naar huis gaan.

28 september 2019

Vandaag moeten we vroeg op. Onze vlucht gaat om 10.30 uur vanaf Faro en we moeten de huurauto nog inleveren. We draaien het gas dicht en doen de deur van het huis op slot. Voorlopig even voor de laatste keer. Geen idee wanneer we hier weer terug zijn. We hebben zeker geen spijt van onze aankoop. We hopen hier snel weer terug te zijn. Maar we moeten nog een aantal dingen regelen in Nederland. Waaronder de verkoop van onze boerderij. Maar dat is voor een volgend blog …

Lees verder: Hoe het allemaal begon …
Hier vind je alle blogs van Wanda Best.