Poëtisch

Wat je zoal niet tegenkomt. In gedachten verzonken. Ronddwalend loodrecht omhoog. Als een reus op lemen voeten. Over de spiegelgladde keitjes. Die hier de straten sieren. Ware kunstwerken zijn het. Mooi maar reuze onpraktisch.

Beroering

Op Praça dos Restauradores eindeloos af en aan rijdende bussen. Die onafzienbare hordes toeristen uitbraken. Rijendik bij de stoplichten. Wachten om veilig de kruisende verkeersaders over te steken.

Een ereplaats is voor ze ingeruimd. Op het plein met die fraaie naam. Een plaquette looft de creativiteit en het vakmanschap. Van de Portugese stratenmakers, ‘calceteiros’ genoemd. Hun beeltenissen in brons gegoten.

Lissabon in de maand augustus. Dat complete gekkenhuis. Met gillende sirenes persen zij zich door de nauwe straatjes. De hulpdiensten die luidkeels voorrang claimen. Nagenoeg een onmogelijke opgave. Ternauwernood gelukt.

Dankzij stuurmanskunst door koelbloedigheid gedreven. Een onwerkelijke film. Die zich voor je ogen afspeelt. Over een verkeersinfarct in de wijk Alfama. Fascinerende beelden van een ‘ratrace’ om voorrang.

Touché

Menselijke zeeën, opgesteld in urenlange wachtrijen. Bij toeristische trekpleisters. Schrik en teleurstelling op verwachtingsvolle gezichten. Och arme, vergeefs trotseerden zij het stadse pandemonium. Gelardeerd met oververhit verkeerslawaai.

Een kernachtige, pakkende uitspraak. Die ik ergens oppikte en volledig onderschrijf.

“Goede poëzie vertelt in kleine eenvoudige bewoordingen een verhaal, een gevoel.”

Op de gok sla ik af. Een doodlopende schaduwrijke zijstraat in. Verwarring over hoe nu verder. Tegenoverliggend een steegachtig straatje. Te voet omhoog zwoegen. Of gemakshalve met de klaarstaande kabeltram.

Dat ultra hellend spoor met een gemiddeld stijgingspercentage van liefst 22,9. Even uitpuffen halverwege de klim. Daar op de muur gekalkt. Mijn aandacht opgeëist. Door dat lezenswaardige gedachtegoed in die compacte vorm. Dat daardoor extra scherp overkomt.

Oorspronkelijk

Lissabon is niet alleen luidruchtigheid. Van zich voortdurend roerende stemmen. Landende vliegtuigen en nooit stilstaand autoverkeer.

Onderwijl de stad verdwijnt in haar rumoer geven zij de moed niet op. Opmerkelijk die cicaden. Te horen zelfs boven de verkeersherrie uit. In deze bakermat van de Portugese ziel.

Van poëzie moet je leren houden. Tekst kunstmatig geconstrueerd en opgeschreven. Gedachten gedwongen in rijm- en ritmeschema’s. Een onontkoombaar fenomeen. Onlosmakelijk ermee verbonden. Met die volksaard: ‘Alma Portuguesa’.

Prozaïsch

Lisboa, de ontmoetingsplaats van intelligentsia. Een bron van inspiratie voor schrijvers, kunstenaars en wetenschappers. Hoofdstad van dit land van dichters. Met dichtkunst zo oud als de natie zelf.

Hier in die metropolis aan de Taag. Bij toeval in dat steile smalle straatje. Gestroomlijnd door tramrails. Wellicht heb ik het gebrekkig vertaald, dus onder voorbehoud. Om mijn weergave aan te passen. Zodanig dat de sfeertekening gelijkwaardig overkomt.

Ik verdien elk zonsondergang die ik verwacht.
Ik verdien de aanraking van iemand die mijn ziel reinigt
en al mijn zwarte dromen transformeert
op een achtergrond van sterren.

Bloemrijk

Vandaag werd ik erdoor aangeroepen. Vanaf die muur vol met graffiti. Onderweg hogerop naar het historisch centrum. Van de oudste natie in Europa. Daarboven waar het cultureel erfgoed op mij wachtte. In al zijn glorie en schoonheid. Ach, woorden sukkelen altijd achter mijn gevoelens aan.

Nu eens diepe waarheid. In krachtige zinsbouw. Dichterlijke lyriek geschreven door Portugals zwaargewichten. Mooi en helemaal niet geforceerd aandoend.

Dan weer alledaagse woordkunst. In de vorm van dit muurgedicht. Volgens mij net zo goed uitzonderlijk poëtisch.