Spiegelen

Surrealisme? Het plaatje bij dit stukje. Welnee, geen resultaat van Photoshop. Geen sprake van. Gemaakt met de iPhone door Marion. Een bijzonder effect, dankzij de weerkaatsing. Door het raam kijkend van binnen naar buiten. Tegelijkertijd alsof je blik zich weer naar binnen richt.

Reflectie

Gewoon toeval, omdat het licht speelt met de lens. Zelf sta ik er ook nog op, al schrijvend. In Caffé Crème, onze favoriete pastelaria. Het zette mij aan tot denken. Over nu en later. Toekomst maak je niet, dacht ik. Neem het leven zoals ’t komt. Leef, genietend in het hier-en-nu.

Wat dat betreft genoeg te leren van de mediterraanse medemens. In Portugal, Spanje of Italië. Zuid-Europeanen leven minder gestructureerd. Van dag tot dag. Met meer kans op een ongeplande ontmoeting. Soms kom je gewoon iemand tegen, toevallig.

Dagdromend op dit overschaduwde Portugese terras. Loom en bevrijd van plichtplegingen. Geen leven volgeplempt met activiteiten. Bezig met een beetje fitness van de geest. Tijd om te overdenken wat er zoal gebeurt. Over de zin van ’t leven. Wij Nederlanders doen dat te weinig. Zijn er te nuchter voor, menen sommigen.

Mijmeren

Gegist druivennat, afkomstig uit de provincie Minho. Waar veel regen valt. Wel twee keer zoveel als in Nederland. En het klimaat is daar koel. In het noordwesten van Portugal. Een groene streek weet die wijnkenner. Enthousiast onderbrak hij mijn schrijfactiviteit. Om mij erover bij te praten. Al nippend aan een glaasje.

De granieten bodem, lage temperatuur en geringe zonneschijn. Deze zijn het geheim. Ze geven de wijn een hoge zuurgraad. Vinho Verde heeft een laag alcoholgehalte. Een klein beetje koolzuur erin. Voortreffelijk drankje voor de liefhebber. Gemaakt van jonge groene druiven. De witte vind ik het lekkerst.

In Nederland is het leven volgepland. Van minuut tot minuut. Overgeorganiseerd en dichtgeregeld. Een veel genoemd emigratiemotief. Voor avontuurlijke ik-vertrekkers naar Portugal. Geef ze ‘es ongelijk. Het idee alleen al. Dat wij ons bestaan, onze eigenheid zouden kunnen vervolmaken.

Getrouwheid

Vaderlandsliefde is niet statisch, maar organisch. Veranderend en in beweging, doceert de wijnkenner. Sommigen hinken op een dubbele loyaliteit. Waarneembaar, zoals bij oma Rita. Ingezetene, die huis en haard achterliet. Haar oorspronkelijke inborst verrijkt. Met on-Hollandse culturele elementen en Portugese dilemma’s. Is zij daar, wil ze graag naar hier en andersom.

Ach, een driedubbele of tiendubbele nationaliteit. Wat is het probleem. Trouwhartig ben je, uiteraard aan je geboorteland. Aan je familie, geliefde, vrienden, je god. Naar eigen voorkeur. Een extra thuisland erbij, evengoed. Gelukkig voor oma Rita maar een, geen twee of meer.

Niet geëmigreerd, wel korter en vaker naar de Algarve. Ons aanvaardbaar alternatief. Aardige mensen, aangenaam klimaat, niet (te) ver vliegen, culinair smullen. Wandelen, golfen, lezen, een stukje schrijven. Tussendoor genietend van dat fruitige groene wijntje.

Toewijding

Net als oma Rita, nogal ambivalent. Vanwege die onverbrekelijke familiebanden. Een schrale troost, met dank aan Appie Heijn. In Nederland verzekerd van mijn import-lijfdrankje. Dat vleugje nostalgie tijdens de maaltijd.

Trouw aan Nederland, tegelijk onvoorwaardelijk verknocht aan Portugal. Vergenoegend zo’n flesje mousserende dubbele loyaliteit. Vandaag op dit zonovergoten terras. Aan een glaasje Vinho Verde, saúde!

Volledige overgave aan Nederland én Portugal. Inmiddels weer daar. Of noem het hier, afhankelijk van tijd en plaats. Vergelijkbaar met een omkeerbaar fotonegatief. Vereeuwigd op zo’n stukje celluloid dat je kunt spiegelen.