All that jazz

Verzuchting. Spreekwoordelijk is de titel boven dit stukje. Een uitdrukking in de zin van: dingen waar je geen vat op krijgt. Een constatering op Portugal Portal van gastcolumnist Maurice Couwenberg. In zijn bijdrage over 100% EV.

Al jaren blijven we ons regelmatig verbazen over allerlei zaken. Industrieterreinen of woonwijken worden aangelegd met wegen, borden, verlichting tot en met de ondergrondse vuilnisbakken. Alleen er komen bedrijven noch woningen op…

Grappige waarneming vanuit Hollands perspectief. Ongerijmdheden, je komt ze elke dag wel tegen. Voor wie z’n ogen de kost geeft. Niet exclusief Portugees. In Nederland net zo goed, uiteraard.

Chuva

Regen, de hele dag door, halen en brengen. De zon houdt zich schuil. Achter een dik en dreigend wolkendek. Wolkensluiers domineren deze zondag in de Algarve. Tussen de buien door er even tussenuit. Een bicaatje scoren bij de pastelaria. Een verlaten terras. Natte tafels en stoelen bieden een troosteloze aanblik.

Binnen is het bomvol. Maar een paar plaatsen nog vrij. De overige bezet door de plaatselijke bevolking. Roezemoezend in groepjes bij elkaar. Ondertussen uitgebreid snoepend. Van een overdaad aan overheerlijke zoetigheden. Aanlokkelijk uitgestald in de winkelvitrine. Onweerstaanbaar voor Portugezen. Bekendstaand als rasechte zoetekauwen. Boa tarde, wens ik iedereen.

Mondhygiëne

Een vriendelijke groet krijg ik terug. Met een brede lach, die slechte gebitten toont. Door roken verkleuren je tanden. Tja, mensen met een uitgewoond gebit. Scheve, verrotte of missende tanden. Net als de ober die ons bedient. Een aimabele en sociaal vaardige man. Jammer, dat de esthetiek bij hem ver te zoeken is.

Tandartskosten, blijkbaar te duur voor je. Met een laag salaris. En de verzekering, die ook bijna niets vergoedt. Logisch eigenlijk dat de tandarts dan bijzaak is. Behalve bij ondraaglijke pijn. Maar ja, een kelner die niet erg representatief smoelt. Moet kunnen, tja ook dat is Portugal.

Doorrottende tandjes, door de jaren heen. Gereduceerd tot stompjes, inmiddels zwart geworden. Onze sympathieke tafelbediende wordt er niet mooier op. Ach, ik ook niet, denk ik begripvol. Blij voor hem. Gelukkig maar, dat hij daardoor niet zijn werk verliest.

Samenzijn

Vooral met dit weertype zoekt iedereen elkaar op. Genietend van de warmte en gezelligheid. Centrale verwarming hebben de meesten hier niet. Sommige huizen hebben helemaal geen verwarming. Dus zit iedereen bij elkaar. Lekker warm in de koffietent.

Gehuld in winterjacks, dik en gewatteerd. Meest in donkere kleuren. De thermometer wijst de buitentemperatuur aan. Rond 18° Celsius. Oké, af en toe wat stevige windvlagen. Geen reden om al te dik gekleed te gaan. Naar Nederlandse maatstaven, althans. Een windjack is te dun gekleed. Door de ogen van een Portugees bezien. Buitenlanders, verdwaalde exoten!

De hele middag op een of twee consumpties. Wat wil je ook. Als je een schamel maandelijks minimumloontje hebt. Het aanplakbord dat ik zag, levert het bewijs. In grote rode letters. Een pleidooi van de communistische partij PCP. Voor een landelijke verhoging van het minimumloon. Naar € 600 per 1 januari 2018.

Uitzonderlijk

Op de terugweg langs de Black Cat’s Jazz Bar. Waar je nooit een hond ziet. Hoezeer de uitbater zich ook uitslooft. Met een creatieve uitstraling. Of onvermoeibaar zijn jazzavondjes aanprijzend. Met zelfgemaakte en lukraak opgehangen aanplakbiljetten.

Enfin, november loopt bijna op z’n eind. Gemeentewerkers hebben een feestgroet aangebracht. Gespannen over de weg, tussen twee draden. Jammer, bij donker is het lichtspandoek onleesbaar. Onduidelijk waarom de verlichting niet wordt ontstoken.

In Portugal leer je wel dat niet alles in het leven maakbaar is. Altijd wel wat, verschil moet er zijn. Zeer charmerend en nooit saai. All that jazz.