“Thuis in Portugal” is het relaas van Marieke Woudstra (“Marjolein”), die in dit boek verhaalt hoe ze met haar nieuwe liefde (“Bart”) terechtkomt in het land dat ze al sinds haar jeugd kent.
Auteur Marieke Woudstra studeerde Portugees en woonde in haar studietijd al enige tijd op het Portugese platteland. Toch ontkomt ze niet aan huisje-boompje-kinderen in Nederland, maar als haar tweeling volwassen is en haar man uit beeld is, komt de kans. Haar nieuwe liefde heeft nauwelijks wortels en volgt haar dus graag naar Portugal.
Een buitenlands avontuur onder de zon is een stap die velen overwegen, doch maar weinigen aandurven of aankunnen. Een midlife-crisis geeft ons soms onverwachte inspiratie en moed, en zo verruilt Marjolein haar georganiseerde leven in Nederland voor een ecologisch bestaan op het platste land van Portugal.
Ruraal
Streekromans zijn niet mijn dagelijkse kost maar “Thuis in Portugal” maakte me voldoende nieuwsgierig om eraan te beginnen. En daar heb ik geen spijt van gehad. Het boek leest lekker makkelijk weg en is bij vlagen natuurlijk een feest der herkenning. Het speelt zich af in de Alentejo, zo’n honderd kilometer onder Lissabon, niet ver van de kust.
De omstandigheden zijn er nog ruraal, beperkt en bruut. Wie Portugal kent weet wat ik bedoel. En weet ook dat minder dan 5% van de Portugese bevolking nog zo leeft. Het ruwe, basale leven zonder zorgen is een magneet voor ontwikkelde mensen uit de West-Europese verzorgingsmaatschappij. Dat begrijp ik heel goed. Dit boek geeft heerlijke inzichten in die wereld en Marieke schrijft het ook erg lekker op. Zelfs ik krijg er een beetje zin in. Helemaal goed, zolang de lezer zich maar realiseert dat dit niet de regel, maar de uitzondering is.
“Thuis in Portugal” is uitgebracht in 2014, maar uit de geschetste situatie blijkt dat het speelt in de jaren rond 2010, toen de crisis op zijn hardst was en in ruraal Portugal de onroerend goed markt tot een halt was gekomen.
Details
Er zijn geen “Ik Vertrek”-achtige taferelen in dit boek, daarvoor spreekt Marjolein/Marieke al te goed Portugees. Voor wie het nog niet wist: als je je aanmeldt bij “Ik Vertrek” en het blijkt dat je de taal van je doelland al spreekt, word je vrijwel automatisch afgewezen. Je faalkans is dan waarschijnlijk te klein.
Regelmatig wordt best gedetailleerd uitgelegd hoe zaken in zijn werk gaan en dat is ook voor een Portugal-kenner interessant en leerzaam. Je kunt dit boek echter niet als een handleiding beschouwen, zoals de kafttekst vermeldt. Die structuur heeft het niet, en ik betrap Marieke hier en daar ook op een onvolkomenheid. Voor een leesboek niet erg hoor, maar vaar er dus zeker niet blind op. Marjolein verhaalt bijvoorbeeld vrolijk dat bij het Portugese stierengevecht de stier het overleeft. Helaas, de meeste dieren liggen gewoon een paar dagen na het festijn bij de slager.
Ook het gedoe rondom het openen van een bankrekening komt mij vreemd voor. Naar mijn ervaring is dat een fluitje van een cent voor een EU-burger. Je moet dan natuurlijk wel eerst een fiscaal nummer gaan halen, iets wat Marjolein in het boek blijkbaar niet wist. En dat is in Nederland overigens ook zo. Niet dit boek als handleiding gebruiken dus. Maar laten we niet kniesoren, als leesboek is het heerlijk!
Lekker romannetje!
Gaandeweg het boek vraag ik mij af hoe interessant het is voor een lezer die niets met Portugal heeft. Dat is het wel, besluit ik. Maar die moet dan wel echt van streekromans houden. Partner “Bart” is namelijk al net zo ideaal als mijn eigen vrouw: ondersteunt in alles, maakt nooit ruzie, is onvoorwaardelijk verliefd, is in alles perfect, en neemt iedereen voor zich in. Een soort übermensch. Ik wens eenieder ook zo’n partner toe! Ik wil maar zeggen, dit is een romannetje. Maar wel een lekker romannetje.
Van “Thuis in Portugal” zijn inmiddels ruim 40.000 exemplaren verkocht en het vervolg “Een Portugese droom” (2017) ligt al in de boekhandel.
Er zijn twee vormen van “stieren vechten”. Ik neem aan dat Marieke de “chega de bois” beschreef (waarbij 2 stieren hun onderlinge krachten meten) en die stieren liggen absoluut niet enkele dagen later bij de slager!
Bij het stierenvechten waar een ruiter spiesen plaatst in de stier wordt de stier niet in de arena gedood, maar wél daarna.
Dat klopt ik heb afgelopen weekend in Vieira de Minho een chega de bois meegemaakt. Was erg indrukwekkend. Twee ossen die hun krachten meten. Heb daar geen bloed zien vloeien. En geen dierenmishandeling gezien. Prachtig schouwspel.
Beste Cees Groenewegen,
Ik ga medio januari 2018 naar de Algarve om te fietsen, wandelen. Aan u als bewoner van Algarve, heb ik een vraag over de weersomstandigheden bij Tavira richting Zuid-Oost Algarve?
Heb een aantal weerswebsite bekeken die kunnen mij geen duidelijk beeld geven. Sorry, dat ik het aan u vraag.
Mijn hartelijke dank.
Pat Manu.
Beste Pat,
In dit artikel staan enk ik een aantal handige links waarmee je antwoord op je vraag kunt vinden: https://www.portugalportal.nl/overwinteren-in-de-algarve/
Beste Cees,
Dank voor uw snelle reactie en de gestuurde site.
Hartelijke dank.
Beste Cees,
Graag zou ik in contact met u of bijvoorbeeld Marieke Woudstra komen. Ik heb mijn eigen Portugese of misschien Spaanse droom, en wil onderzoeken of die kan uitkomen. Het liefst zou ik Nederlanders die in Portugal wonen bezoeken en spreken, om zo te kunnen onderzoeken wat voor mij de mogelijkheden zijn, om deze droom/wens in vervulling te laten gaan.
Hartelijke groet,
Bianca
Goedemiddag Bianca, ik raad je aan om je aan te melden bij de facebookgroep “Nederlanders en Belgen in Portugal”. Daar zijn ruim 2500 over het algemeen zeer behulpzame leden die je van alles kunnen vertellen.
Dag Bianca,
Ik woon al sinds 2000 in Portugal. Een gedeelte van wat wij tegenkwamen staat in columns bij http://www.mondi.nl. Verder mag je me altijd benaderen/bezoeken voor info.
Herman van Katwijk
(Calvos Casas)