Gaaf land

Cool. Het is maar net wat je eronder verstaat. Een waslijst aan betekenissen voor zo’n woord. Gaaf, keigoed, kicken, lauw, retegoed, te gek, tof, wreed, enzovoort. Jeugdtaal, langzamerhand ingeburgerd in dagelijks spraakgebruik.

“We hebben gewoon een waanzinnig gaaf land”, zei premier Mark Rutte in 2015. Over hoe goed Nederland ervoor stond in zijn opinie. Het kwam hem op niet malse kritiek te staan. Een tirade van Bas Heijne, columnist in NRC Handelsblad. Die maakte korte metten. Met zijns inziens ongefundeerd Rutte-optimisme.

Tja, laat ook maar zitten. Elk medaille heeft tenslotte twee kanten. Portugal vind ik minstens zo gaaf. Vier argumenten. Lees even mee. Een glimp door mijn roze bril. Immers van zwartgalligheid word je niet vrolijk.

Reisadvies

“Er zijn geen bijzondere veiligheidsrisico’s voor reizen naar Portugal”. Onze Rijksoverheid op geruststellende toon. “Wel altijd opletten natuurlijk. Want ook daar kent men criminaliteit”.

Toch even dat geheven vingertje. “Wees alert op plekken waar veel mensen komen. Bijvoorbeeld bij evenementen en op toeristische en openbare plekken!” Gelukkig is de landkaart geruststellend groen ingekleurd.

Portugal kent lage misdaadcijfers. Opa Dick woont in de Alentejo met oma Rita. Hij spreekt uit ervaring. Eigenlijk bijna nooit sluit ‘ie ze af. Zowel de auto als het huis. Een ingeroeste gewoonte. Geen angst voor autodieven of insluipers? Schouderophalen en een meewarige blik krijg ik als antwoord.

Eigenheid

Plaatselijke feesten, markten, of processies. In overvloed als je ervan houdt. Elk dorp zijn eigen feira, jaarmarkt en oogstfeest. Aha, daar moet je dus oppassen. Voor onverlaten, zakkenrollers of geldwisseltrucs. Net als overal elders. Kortom, je gezonde verstand gebruiken.

Opvallend, die aantrekkingskracht van het pure Portugese alledaagse. In al zijn authenticiteit, natuurlijkheid, schoonheid en eenvoud. De verstilling is intens voelbaar in de atmosfeer. Zichtbaar aanwezig in het dagelijks bestaan. Verrassend en verleidelijk.

Boliqueime in de Algarve. Een van de befaamde witte dorpjes die je hier vindt. Waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Een postkantoor, apotheek, een mini-supermercado. Voor de dagelijkse boodschappen.

Een paar cafeetjes, enkele typische restaurants met een verbluffend goede keuken. Dorpsbewoners die hier aanschuiven. Dat zegt meer dan genoeg. Alom tegenwoordig is de gemoedelijke stemming. Vanochtend op de vlooienmarkt.

Avondmuziek

De zonnestand verdeelt de dag in stukjes. Van het ochtendritueel tot de nacht valt. Wonderbaarlijk als de middagstilte wordt doorbroken. Onaangekondigd weerklinkt het overbekende vakantiegeluid. Zo kenmerkend voor de (sub)tropische klimaatzone.

Bezwangerd is de zwoele namiddagkoelte. Met trage tred omlaag wandelend. Begeleid door die schrille, oorverdovende koorzang van de cicaden. Onderweg over het zanderige pad dat de velden doorkruist. Omkranst door pijnbomen.

Ondertussen genietend van hun concert. Een zachte bries voert de geur mee. Van eucalyptus, tijm en rozemarijn. Voortgaand in het schijnsel van mediterraan avondlicht. Met intens kleurenspel van de ondergaande zon. Het zet de natuur in vuur en vlam.

Sereniteit

Opnieuw eindigt een schitterende dag. In dit wonderschone domein van de zingende cicaden. Ononderbroken weerklinken hun melodieuze symfonieën. Symbolisch voor het goede Portugese leven.

Sinds het Eurovisiesongfestival 2017 resoneert een muzikale toegift in mijn hoofd. De zoetgevooisde stem van Salvador Sobral met Amar pelos dois. Als een lyrische melodie van Chopin, een nocturne.

Ach wat, reisadviezen en misdaadcijfers. Narigheid meer dan voldoende in de wereld. Overal is wel eens gedoe. Hier en nu, even niet. Ultieme vredigheid heerst over ons. In een waanzinnig gaaf land.