Beijinhos

Ze doen mij denken aan de lagere schooltraktaties in de zestiger jaren. Je mag ze niet meer zo noemen, begrijp ik, maar voor de duidelijkheid toch. Als je ermee de klassen rond mocht,was je uiterst populair. ‘Negerzoenen’, heerlijk zoet en vooral luchtig. In deze regio, Caldas da Rainha, kennen ze een dergelijke variant. Een bolletje krokant gebakken deeg met veel suiker. En ze heten ‘beijinhos’ oftewel ‘kusjes’.

Deze lekkernij is te verkrijgen bij de speciale bakkerijen en op de markt. Verpakt in een grote zak kan je veel mensen blij maken. En omdat het eigenlijk niet meer is dan gebakken lucht met suiker, weegt het absoluut niets. Soms neem ik een zakje mee naar Nederland, lekker bij de koffie. Zelfs bij Transavia hoef je dan voor het gewicht niets bij te betalen.

De Portugezen zijn dol op ‘beijinhos’. Dat is op zich niet verwonderlijk want alles wat zoet is gaat erin als koek.

Kusjes geven

Daarnaast is het mij opgevallen dat kusjes geven hier in Portugal tot een ware liefhebberij is uitgegroeid. Het is in Nederland een goede gewoonte om familie en heel goede vrienden bij de ontmoeting drie zoenen te geven. Dat is hier beperkt tot twee per gelegenheid, eentje op de rechterwang en eentje op de linker. Achteruitgang, zou u zeggen, ten opzichte van Nederland en u bent liefhebber, zoals ik. Het tegendeel is echter waar.

OK, per zoenactie één kusje minder, maar de gelegenheden doen zich vaker voor. Anders gezegd, de Portugezen zijn gelegenheidszoeners, of wellicht nog beter uitgedrukt, ze laten geen gelegenheid voorbij gaan.

Enkele jaren geleden zat ik midden in het bouwproject van het huis in Portugal. Zo ontmoette ik de dame van de keuken, die de bijnaam ‘Carla Cozinha’ kreeg . Zij werkte voor de keukenbouwer. Na de eerste ontmoeting volgden er enkele zich op, met tussenpozen van minstens enkele maanden. Het weerzien was steeds zo warm en ging altijd gepaard met dikke zoenen. Dat voelde als een speciale-klantenbehandeling.

Volkssport

Nu ik permanent in Portugal verblijf, heb ik tot mijn plezier ontdekt dat het zoenen een volkssport is. Als je iemand één keer hebt ontmoet en de eerste ontmoeting mag hier ook tot gerekend worden, mag er al gezoend worden.

Het was wel even wennen dat je ook bij je accountant, de filiaalhoudster van de bank en bij het bezoek aan het tuincentrum warm welkom wordt geheten met twee dikke klappers.

Helemaal blij verrast keerde Lilian, mijn echtgenote, die is overigens ook om te zoenen, onlangs terug van een bezoek aan de tandarts met de mededeling dat ook hij bij welkom en afscheid dit gebruik hanteerde. Ja, dus zelfs de tandarts. Als mij dat in Nederland zou zijn overkomen, zou mijn angst voor zo’n bezoek misschien wel kleiner zijn geweest. Wellicht een tip voor dit deel van de gezondheidszorg.

Nu ik toch zo aan het zoenen ben, bij deze voor u allen één ‘abraço’ en twee ‘beijinhos’. Daarmee wens ik ieder een gezond en een heel gelukkig nieuw jaar!